Rozdział 1

 "To moja wina, więc mogę ją zrzucić na kogo zechcę.

Wybieram siebie."

Było ciemno, ale nie przejmowałam się tym – uliczne latarnie doskonale oświetlały drogę. Bardziej martwiłam się moim bratem, upierdliwym wiatrem - który jak na złość wiał jak szalony - i faktem, że nie mam pojęcia, gdzie ten upiorny szpital się znajduje! Cholera! Biegnę, a nawet nie wiem dokąd! Że też musieli wdać się w bójkę akurat w nowym mieście!

Zwolniłam do marszu. Byłam załamana, zdezorientowana i wyczerpana ciągłym biegiem. A nawet więcej niż wyczerpana. Moje płuca bolały niemiłosiernie, właściwie ledwo oddychałam. W dodatku wszystko pogarszał zimny wiatr, który jak na koniec lipca był bardzo chłodny. Nagle pożałowałam, że nie założyłam kurtki.

Przystanęłam przy sygnalizowanym przejściu dla pieszych, nadal dysząc ze zmęczenia. Rozejrzałam się dookoła. Nie miałam zielonego pojęcia, gdzie mam iść. Ze wszystkich stron otaczały mnie ogromne budynki, a skrzyżowanie przy którym stałam, było największym jakie w życiu widziałam. Czułam się trochę jak w gigantycznym labiryncie, w którym wyjściem był szpital i wcale mi się to nie podobało.

- Hej, wszystko w porządku? – Usłyszałam jakiś męski głos. Czy tak bardzo było widać, że jestem w rozsypce?
Obróciłam się i ujrzałam wysokiego chłopaka, na oko w moim wieku z drugimi ciemnymi włosami. Obok niego stała nieco niższa ode mnie, śliczna dziewczyna; włosy miała związane w dwa koczki. Trzymali się za ręce, więc od razu założyłam, że są parą.

- Tak, ze mną wszystko okej, ale mój brat… - I nagle wpadłam na cholernie oczywisty pomysł. – Hej, wiecie może gdzie jest szpital?
Nieznajomi cofnęli się o krok, kiedy odruchowo doskoczyłam do nich z ekscytacją wymalowaną na twarzy. Czekałam w napięciu na ich odpowiedź, zastanawiając się, czy powinnam jeszcze coś powiedzieć, czy to tylko pogorszy moją sytuację? Musiałam wyglądać jak desperatka i w normalnych okolicznościach na pewno bym się tym przejęła. Ale nie teraz. W tej chwili bardziej niż kontrolowaniem swoich emocji, martwiłam się o Kankuro.

- Właściwie jesteś już całkiem blisko – odezwała się dziewczyna, uśmiechając do mnie przyjaźnie. Zaczęła tłumaczyć drogę, gestykulując przy tym rękoma i co jakiś czas dodając krótki komentarz na temat budynków, na które powinnam zwrócić szczególną uwagę, żeby się nie zgubić. Chłonęłam każde słowo i naprawdę byłam pod wrażeniem dokładności opisywanej przez dziewczynę drogi. Jeśli o mnie chodzi, to nigdy nie miałam pamięci do szczegółów.
Podziękowałam parze i widząc zielone światło przebiegłam na drugą stronę ulicy, kierując się we wskazaną drogę.

Był w stanie otępiałego amoku. Działał pod wpływem emocji, które walczyły w nim o przewagę, przegrywając co rusz z innymi. Chciał się wydrzeć, użyć siły, w coś walnąć, poczuć ból, usłyszeć jak ktoś wyje z bólu. Ale nie mógł - nie był w stanie, był za słaby, był tchórzem i nadal nim jest. Zamiast wtedy ruszyć do ataku, z pomocą – stał. Zamroczony i sparaliżowany. Obserwował jak kula pędzi w Jego stronę, nie mogąc zmusić się do najmniejszego ruchu. Widział, jak On pada na ziemię, otrzymując kulę w klatkę piersiową i nie potrafił nawet drgnąć. Cholerny strach.

To moja wina, dręczył się myślami nie potrafiąc sobie wybaczyć. Jechał karetką, przed nim na noszach leżał On. Nieprzytomny i umazany krwią, oblężony przez pielęgniarzy, którzy usilnie próbowali zatamować krwawienie. Mężczyźni co chwilę coś krzyczeli, zlani potem i wypełnieni adrenaliną.
Jednak to wszystko do niego nie docierało. Siedział przytłoczony poczuciem winy i męczony myślami  „A co by było, gdyby…”. Gdyby nie naciskał – czy nie poszliby tam? Gdyby inaczej to wszystko rozegrał – wygraliby? Gdyby TAMCI nie przybyli im z ratunkiem – czy jeszcze by żył? Bał się odpowiedzi. 
Ambulans z piskiem opon zatrzymał się przed tylnym wejściem do szpitala. Ratownicy medyczni natychmiast wystawili nosze z pacjentem na zewnątrz, pędząc w stronę budynku. Odruchowo ruszył za nimi, biegnąc na złamanie karku, potykając się o małe upierdliwe kamyczki, których ominięcie w tej chwili wydawało mu się niemożliwe. Jego tragiczny wyścig skończył się, gdy przed windą zatrzymała go kobieta w krótkich czarnych włosach, mówiąc, że dalej nie pójdzie. W stronę kolegów wykrzyknęła numer piętra, na który zmierzają. Jeden z mężczyzn wcisnął przycisk z wygrawerowaną dwójką. Drzwi windy zamknęły się z charakterystycznym „dzyń”. 
Schody, pomyślał. Zaczął nowy wyścig.

Tak, jak powiedziała tamta dziewczyna, byłam już naprawdę blisko szpitala. Dobiegnięcie do niego zajęło mi mniej niż pięć minut, za co byłam naprawdę wdzięczna Bogu – moje płuca nie wytrzymałyby kolejnych kilometrów sprintu. Kiedy dopadłam drzwi, pchając z całych sił, od razu zaczęłam się nerwowo rozglądać dookoła w poszukiwaniu recepcji. I znalazłam; po prawej stronie od wejścia, za brązową ladą siedziała krępa brunetka koło pięćdziesiątki.

- Dzień dobry – wydyszałam w przerwach spazmatycznego oddechu. Pulchna recepcjonistka podniosła na mnie swój łaskawy, całkowicie obojętny wzrok. Widać, że była przyzwyczajona do przyjmowania roztrzęsionych bliskich pacjentów, którzy w zdenerwowaniu mylili pory dnia.

- Tak panienko? – wymruknęła.

- Ja..szu-szukam moich braci – wydukałam, klnąc na siebie w myślach za to roztargnienie panujące w mojej głowie, przez które nie potrafiłam się dobrze wysłowić.

- Doskonale. A ja szukam męża, od pół wieku i jak widać dalej tutaj tkwię. – Zupełnie nie rozumiałam, po co użyła sarkazmu i dlaczego po prostu mi nie odpowiedziała. I kiedy już miałam naskoczyć na tą babę, ona westchnęła, kontynuując już nieco milszym tonem. – Kotynieńku, każdy kogoś tutaj szuka. Podaj mi swoje nazwisko, to może uda mi się tobie pomóc.

- No Sabaku.

Kobieta naciągnęła na swój duży nos okulary, wstukując coś do komputera. Chwilę szukała informacji, a mi ta chwila dłużyła się niemiłosiernie. Przestąpiłam z nogi na nogę, bębniąc paznokciami o blat.

- Mmmmm. Oni z tej bójki? – spytała, zerkając na mnie spod szkiełek. Przytaknęłam. – Nieprzyjemna sprawa, jedna osoba walczy o życie. Ma panienka szczęście, że to żaden z panienki braci. Drugie piętro, sala dwieście trzynaście.

Tyle mi wystarczyło. Moje nogi same skierowały się we właściwym kierunku, a usta wykrzyknęły krótkie, ale przepełnione wszystkimi kłębiącymi się we mnie emocjami, „dziękuję” w stronę recepcjonistki.

W porównaniu z tymi przeklętymi schodami, droga do szpitala zdawała mi się jedynie rozgrzewką przed wyścigiem. To błahe drugie piętro wcale nie było takie błahe, a raczej miałam wrażenie, jakby w magiczny sposób zostało przeniesione o trzy poziomy wyżej. Ktoś mógłby powiedzieć, że przecież nie muszę biec, że mam windę, a Kankuro już nic nie zagraża poważnego. I miałby rację, jednak ja bym się z nim nie zgodziła. Na co dzień nie okazuje  moim braciom swojej miłości i wszystkich tych czułości – nie jestem tym typem człowieka. Ale teraz chciałam im to wszystko pokazać. Powiedzieć, że mnie wystraszyli i tak po prostu przytulić. W ten sposób utwierdziłabym siebie w przekonaniu, że naprawdę wszystko jest już okej. Bo mimo zapewnień Gaary i recepcjonistki, byłam niespokojna.   Wchodząc na korytarz od razu zaczęłam wypatrywać właściwych drzwi. Szłam w głąb, wertując wzrokiem tabliczki z numerkami sal, aż w końcu znalazłam właściwą. I już kładłam dłoń na klamce, dociskając ją delikatnie, kiedy usłyszałam za sobą męski głos:

- Nie radzę.
Odwróciłam się natychmiast. Chociaż powinnam się spodziewać, że nie tylko ja tu będę – w końcu recepcjonistka wspomniała coś o jednym przypadku krytycznym, rodzina tej osoby powinna tu być – to zdziwiłam się, widząc przed sobą chłopaka. Siedział na jednym z plastikowych krzeseł, opierając ręce o kolana. Miał ciemne włosy związane w kitkę i w tym samym kolorze oczy, które beznamiętnie wpatrywały się we mnie. Mimo, że wyglądał na spokojnego, to zauważyłam, jak nerwowo bawi się palcami, co chwilę je ze sobą przeplatając. Jednak patrząc tak na niego, nadal nie rozumiałam, dlaczego mnie zatrzymał.

- Są przesłuchiwani przez policję – mruknął, najwyraźniej widząc moje skonsternowanie.

- Och – wyrwało mi się. No tak, w końcu to jakaś poważniejsza sprawa. Usiadłam na krześle naprzeciw chłopaka. Obserwował mnie, a ja nie byłam mu dłużna. – Długo już to trwa?

- Dziesięć minut.

I tu rozmowa się urwała, a on zrezygnował z przyglądania się mnie, na rzecz podłogi. W normalnych okolicznościach panująca cisza by mnie drażniła, ale ta sytuacja nie należała do codziennych. Właściwie byłam wdzięczna chłopakowi, że nie drąży tematu, nie wypytuje i nie zagaduje, jakby wiele osób zrobiło, tylko po to, by zabić czas oczekiwania. Czułam, że i jemu to pasuje.

Przyjrzałam się mojemu towarzyszowi i dopiero teraz zauważyłam, że i on musiał brać udział w bójce. Na jego twarzy było widać zaschniętą krew w okolicy skroni i jakby cień siniaka pod okiem, który dopiero szykował się do ujawnienia. Spoglądał w dół; jego brwi były ściągnięte w wyrazie zmartwienia, a wszystkie mięśnie twarzy napięte. I oczy – czarne jak węgiel – niepotrafiące znaleźć sobie punktu zaczepienia, śledziły rozbiegane palce.

Nagle po korytarzu rozległ się dźwięk zamykanych drzwi i głośny stukot obcasów. W naszą stronę kroczyła blond-włosa kobieta w białym fartuchu i nazbyt okazałym biustem.  Od razu zakwalifikowałam ją do grupy „lekarze” i śledziłam jej ciężkie kroki. Usiadła kilka krzeseł ode mnie, zakładając nogę na nogę i wpatrując w chłopaka. Westchnęła.

- Shikamaru – A więc tak miał na imię.

Shikamaru wpatrywał się w lekarkę z widocznym niepokojem. Przestał bawić się palcami i wyprostował. Kobieta natomiast uśmiechnęła się delikatnie. Zauważyłam, że już na ten błahy gest chłopak odetchnął z ulgą.

- Stan Chouji’ego się stabilizuje. Co prawda wszystko zależy od najbliższej nocy, ale jestem dobrej myśli.

Usłyszałam, jak na te słowa chłopak wzdycha, przez co znowu zwróciłam swój wzrok na niego. I to co zobaczyłam naprawdę mnie zaskoczyło; Shikamaru płakał. Łzy płynęły spod jego zaciśniętych powiek po policzkach, skapując na mocno ze sobą splecione dłonie. W pierwszej chwili uznałam jego reakcję za oznakę słabości, a chłopaka za zwykłego żałosnego płaczka, mocno rączkami uczepionego spódnicy mamusi. W moich oczach stracił wszystko, co zyskał pierwszym wrażeniem.
Jednak kiedy przyjrzałam mu się dokładniej, gdzieś w zakamarku ust ujrzałam jakby drżenie mięśnia. Mizerną imitację uśmiechu, stłamszoną przez nadmiar sprzecznych uczuć. Wtedy zrozumiałam, że w głębi siebie chłopak musiał toczyć walkę ze swoimi emocjami, które zwaliły się na niego lawiną. Strach, stres, rozpacz i niepokój - którego nie da się wyrazić słowami - powoli były wypierane z jego organizmu przez szczęście i cholerną ulgę. Tak, te łzy musiały być oznaką ogromnej ulgi.

- Dziękuję – wyszeptał, przecierając oczy dłonią.

- Możesz do niego iść, ale nie na długo. Dzwoniłam już do państwa Akimichi, więc nie musisz się tym martwić. Niestety dojadą dopiero jutro – wyrecytowała formalnym tonem. Jednak już w następnej sekundzie zarówno jej wzrok jak i głos się zmieniły. Spoglądała na chłopaka niezwykle łagodnym wzrokiem, z jej oczu bił spokój i troska. – Ale już jest dobrze, Shikamaru. Wszystko będzie w porządku.

Kładąc nacisk na ostatnie zdanie, wstała odchodząc. Na korytarzu ponownie zabrzmiał stukot jej obcasów, który z każdym krokiem kobiety cichł, aż do zupełnego zaniku. 
Zupełnie nie wiedząc co z sobą zrobić, ponownie zwróciłam się w stronę Shikamaru. Już nie mazał się jak baba, a jedynie prawą ręką próbował jak najskuteczniej osuszyć powieki. Lewą dłoń zaciskał na materiale swoich spodni, co jednak mimo napięcia mięśni, nie pomogło zastopować jej drżenia. Siedział delikatnie skulony, swoją postawą jedynie utwierdzając mnie w przekonaniu, że najzwyczajniej w świecie wstydził się tego, iż dał upust swoim emocjom w nieodpowiednim momencie. W momencie, gdy obserwowałam go ja. Kobieta, której nie znał. Niewątpliwie zaznaczyło się to wyraźną rysą na jego dumie.
Ledwie zdążyłam zmartwić się niezręczną ciszą, gdy przybyło moje wybawienie; drzwi sali dwieście trzynaście otworzyły się powoli, a w nich stanęli moi kochani bracia. Nie myśląc wiele rzuciłam im się na szyję.

- Gaara, Kankuro.. – wyszeptałam, pozwalając im mnie objąć. – Ale z was cholerni idioci. Martwiłam się.

- No pewnie, że się martwiłaś – zaczął Kankuro, śmiejąc się słabo. - Przecież zawsze powtarzałaś, że to ty nas zabijesz.

Również się zaśmiałam, wyswobadzając z uścisku. W normalnych okolicznościach pewnie zaczęłabym się z nim kłócić, a potem najzwyczajniej w świecie obraziłabym się, mówiąc, że od teraz sami sobie gotują. Ale nie tym razem; byłam zbyt szczęśliwa widząc go żywego, jedynie z zabandażowaną ręką.

- Hej Gaara – mruknął zaczepnie, szturchając młodego. - Patrz, nasza siostrzyczka się uśmiecha i to w taki miły sposób. Chyba zdążyli jej już podać jakieś leki odurzające.
Zaśmiał się perliście, a ja nie przestawałam się uśmiechać. Nie dziwiłam się jego reakcji i kpinom. Normalna Temari obdarzała ludzi jedynie ironicznym uśmiechem, ewentualnie uśmiechem zwycięstwa, drwiny lub dumy. Jedynie przy nich - moich braciach - zdarzały się te prawdziwe uśmiechy – szczęścia i miłości.

- Możemy wracać do domu – wtrącił Gaara, zwracając tym moją uwagę na siebie. – Doktor powiedział, że rana w rzeczywistości nie jest tak poważna, na jaką wyglądała na początku.

Żaden mięsień nie został naruszony, a prawdopodobieństwo zakażenia jest niewielkie.

- Tak! – Dołączył się mój starszy brat, ze zdecydowanie zbyt dużym entuzjazmem. Nadal się szczerząc, pogłaskał swoją chorą rękę, niczym pieska. – Powiedział też, że powinienem na siebie baaardzo uważać. No, i że powinnaś mnie karmić przez kilka dni, żebym nie nadwyrężał rany.

Nie, nie uderzyłam swojego ukochanego braciszka, chociaż miałam na to straszliwą ochotę - uratował go chwilowy stan inwalidztwa. Jedynie schyliłam się po torebkę leżącą na krześle i zawiesiłam ją na ramię. Kątem oka zauważyłam, że Shikamaru zniknął.
Z uśmiechem anioła spojrzałam w czarne oczy Kankuro.

- Jedyną rzeczą, którą mogłabym ciebie nakarmić, jest trucizna – wysyczałam i ruszyłam w stronę bardzo dobrze mi znanych schodów.

Stanął w drzwiach, nie mogąc przekroczyć niewidzialnej bariery. Jego nogi samoistnie zatrzymały się tuż przy progu, jakby jeszcze jeden krok miał zaważyć nad życiem przyjaciela. W rzeczywistości jednak paraliż spowodowany był niczym innym, jak strachem i poczuciem winy.

Normalna szpitalna sala: białe ściany, łóżko na kółkach, a przy nim szafka ze sklejki i metalowych rurek. Kto by pomyślał, że tak zwyczajny pokój może wzbudzić tak silne uczucia? Shikamaru, ujrzawszy przyjaciela w tej scenerii, zadrżał. Widząc ciało Chouji’ego w pożółkłej pościeli, podłączonego licznymi żyłkami i kabelkami do aparatury i obwiniętego bandażami, miał wrażenie jakby ktoś wrzucił go w wir akcji rodem z horroru. Coś ścisnęło go za gardło, próbując wycisnąć z jego oczu kolejne litry łez – bezskutecznie. Zacisnął pięści, wbijając paznokcie w skórę. W płuca wciągnął potężny łyk powietrza, krzywiąc się pod wpływem zapachu chemikaliów i nieprzeniknionej sterylności.

Muszę zapalić, pomyślał niemalże uciekając z sali.

Od Autorki: Jesteście najlepsze! Dziękuję za wszystkie komentarze, rady, opinie i pochwały - wszystkie były dla mnie cenne i cieszyły <3 Nie spodziewałam się, że tak wiele osób odpowie na moją wiadomość o założeniu bloga, a tym bardziej, że zyskam trzy czytelniczki, których kompletnie nie znam. 11 osób czytających = bardzo miła niespodzianka :)

Mam nadzieję, że notka się podobała. Oczywiście czekam na krytykę i Wasze szczere jak ostatnio opinie ;)

Rozdział drugi 10 lutego

Pozdrawiam!