Rozdział 2

„Aktorstwo dnia codziennego tym się różni od aktorstwa w teatrze, że wszyscy grają przed wszystkimi i wiedzą nawzajem o sobie, że grają. (…)Właściwe odruchy we właściwej chwili pojawiają się już automatycznie.”

~Czesław Miłosz „Zniewolony umysł”

2 września, poniedziałek

- Shikamaru! – zawołała Yoshino Nara, wchodząc do pokoju syna i stając, z założonymi na biodrach rękoma, na jego środku. – Wstawaj natychmiast, bo się spóźnisz!

Chłopak mruknął coś niewyraźnie w odpowiedzi, mocniej wtulając się w poduszkę. Nie, nie spał. Mimo, że był znany ze swojego lenistwa i zamiłowania do snu, to od tygodnia prawie nie zmrużył oka. Całe dnie spędzał w szpitalu, czuwając nad przyjacielem, a kiedy wracał do domu wciąż dręczyły go niespokojne myśli  i wyrzuty sumienia. Bo przecież to wszystko było jego winą.

- Musimy mu pomóc! – wrzasnął Naruto, mierząc wszystkich wściekłym wzrokiem.

Stał naprzeciw ławki, na której siedzieli jego koledzy. Byli w parku, jednak dzięki późnej godzinie nie było tam nikogo oprócz nich. Naruto był wściekły; zaciskał pięści i niemal trząsł się pod wpływem emocji. Nie mógł uwierzyć w słowa Shino! Nie potrafił przyjąć tego do wiadomości. Bo jak można tak po prostu zapomnieć o przyjacielu?

- Niby dlaczego mielibyśmy to robić, co? – zapytał z pogardą Kiba. – Uchiha z własnej woli poszedł do tych świrów, my nie mamy z tym nic wspólnego. Skoro chce należeć do tej mafii, to proszę bardzo!

- Ale to nasz przyjaciel! Macie zamiar tak po prostu dać mu odejść, po tylu latach spędzonych razem?

Znowu nastała cisza. Uzumaki miał sporo racji i wydawało się, jakby wszyscy doskonale o tym wiedzieli. Dlatego żaden teraz nie potrafił spojrzeć w jego oczy. Bo jak mieli mu wytłumaczyć, że to i tak bez sensu? Tak, Sasuke był ich przyjacielem i nikt nie chciał go tracić, ale już nieraz próbowali go odwieźć od tego głupiego pomysłu. Bezskutecznie.

- Naruto ma racje  – wyłamał się Shikamaru. – Powinniśmy spróbować ten ostatni raz.

- Nie ma mowy! – Kiba poderwał się z ławki, natychmiast podskakując do Nary. – Nie pamiętasz co było ostatnio? Ledwo udało nam się im uciec. Serio chcesz znowu ryzykować dla tego dupka?
Shikamaru przez chwilę wpatrywał się w kolegę z dołu, po czym wstał z ławki. Był zdeterminowany i Inuzuka doskonale widział to w jego oczach. Ten zazwyczaj leniwy chłopak, który za wszelką cenę starał się unikać kłopotów, teraz stał przed nim odważnie. Zaraz jednak odwrócił się w stronę pozostałych.

- Ja idę z Naruto. Chouji? – spytał grubego chłopaka, który zawzięcie wcinał chipsy.

Wydawał się, jakby nie obchodził go prowadzony temat, a jedynie słona przekąska. Tak jednak nie było. W rzeczywistości słuchał uważnie każdego słowa, zastanawiając się co powinien zrobić. Bał się i to cholernie. Już ostatnim razem nieźle oberwał, chociaż starał się trzymać jak najbardziej z boku. Chouji nie lubił się bić, nie mówiąc już o tym, że najzwyczajniej w świecie nie potrafił. Jego masa skutecznie uniemożliwiała mu szybkie poruszanie się, przez co unikanie ciosów przeciwnika, lub szybkie uciekanie było czymś prawie niemożliwym do wykonania. Dlatego zgadzał się z Kibą i Shino.

- Shikamaru. – Spojrzał na przyjaciela z obawą. – Nie sądzę, żeby…

- Nie tchórz Chouji! – krzyknął Nara, obdarzając przyjaciela krytycznym spojrzeniem. - Myślałem, że akurat ty traktujesz przyjaźń poważnie.

- Bo tak jest! Tylko.. – Tu przerwał, nie wiedząc jakich argumentów użyć. Bo przecież nie mógł mu powiedzieć, że się boi! Nie jemu, nie Shikamaru – jedynej osobie, która w niego wierzy. Jednak jego serce i emocje zareagowały szybciej niż rozum. – Shikamaru, nie chce znowu oberwać, Kiba ma racje!

Nara spodziewał się takiej odpowiedzi. Dobrze znał swojego kumpla, właściwie najlepiej z całej paczki. Zawsze był nieśmiały i raczej niechętnie zawierał znajomości. Tym bardziej nie lubił wpakowywać się w kłopoty, podobnie z resztą, jak on. Ale tym razem było inaczej. Co innego, kiedy nie chcieli brać udziału w głupich pomysłach Kiby, które zazwyczaj kończyły się problemami z sąsiadami, dyrektorem, policją… Tu chodziło o jednego z nich. Nie mógł czekać bezczynnie, mimo że było to cholernie kłopotliwe.

- Chouji, zrób to dla mnie. To ostatni raz, obiecuję – powiedział już spokojnym głosem, nie spuszczając wzroku z puszystego kolegi. Nie musiał długo czekać na odpowiedź; Akimichi niechętnie pokiwał głową.

- Świetnie! – krzyknął Naruto; następnie zadowolony zwrócił się do pozostałej dwójki. – A co z wami?

Shikamaru zacisnął mocniej pięść na pościeli. To wszystko było jego winą! Gdyby wtedy nie poparł Naruto, nie poszliby do Dzielnicy Akatsuki, do samej paszczy lwa. Nie byłoby bójki i nikomu by się nic nie stało. Jednak gdybanie już tu nic nie da.

Z depresyjnych rozmyślań wyrwał go nagły chłód, spowodowany brakiem kołdry. Leniwie przewrócił się na plecy, patrząc obojętnym wzrokiem na wyraźnie wściekłą matkę.

- Masz piętnaście minut. Jeśli dowiem się, że spóźniłeś się do szkoły chociażby minutę, osobiście dopilnuję żebyś wysprzątał garaż.
Groźba podziałała na niego lepiej niż szklanka zimnej wody, dzięki czemu już po pięciu minutach siedział w kuchni obok swojego ojca, jedząc kanapkę.

- Rozmawiałem przed chwilą z Chozą – zaczął Shikaku, popijając kawę. – Chouji się obudził i pytał o ciebie. Ma nadzieję, ze wpadniesz do niego po szkole.

Starszy Nara spojrzał uważnie na syna, uśmiechając przyjaźnie. Natomiast Shikamaru był oszołomiony; kęs który właśnie przeżuwał utkwił w jego ustach w bezruchu. Była to najlepsza wiadomość jaką mógł usłyszeć przed wyjściem do szkoły.

- Gaaaraaaa! – wydarłam się na cały dom, biegając po swoim pokoju i wywracając jego zawartość niemal do góry nogami. – Widziałeś gdzieś mój szary sweter?!

- Niee! – Usłyszałam, przytłumioną przez drzwi odpowiedź.

Stanęłam po środku pokoju, nie wiedząc zupełnie, gdzie powinnam jeszcze zajrzeć. Przecież ten cholerny sweter nie mógł się rozpłynąć w powietrzu! I nie mógł też zostać w Sunie; dokładnie pamiętam, jak wciskałam go do torby na chama, mnąc niemiłosiernie.

 Wkurzona wyszłam z pokoju, bezceremonialnie zatrzaskując za sobą drzwi. Wchodząc do kuchni od razu poczułam przyjemny zapach kawy, a moje oczy zaszczycił widok brata, opierającego się o blat z czerwonym kubkiem w ręku. Tuż obok niego stał podobny, jedynie większy i turkusowy, przeznaczony dla mnie.

- Mmmm – mruknęłam, wdychając przyjemne opary, a następnie upijając łyk płynu kofeinowego. – Słowo daję, że jesteś najlepszym bratem na świecie.

- To tylko kawa – odparł, z delikatnym uśmieszkiem.

- Fakt. Byłbyś najlepszy,  gdybyś znalazł ten nieszczęsny sweter.

W odpowiedzi zaśmiał się cichutko, podczas gdy ja podeszłam do lodówki wpatrując się w jej zawartość, uprzednio otwierając. Przywitała mnie panująca w niej pustka, zakłócana jedynie przez karton mleka, pomidora i kawałek sera. Full wypas. Z niezadowoleniem zamknęłam drzwiczki, kodując tym samym w głowie, żeby nakazać Kankuro zajść do sklepu.

- Stresujesz się? – spytał Gaara, kiedy usiadłam przy stole.

- Niespecjalnie. – Usiadł naprzeciw mnie. – I tak spędzę z tymi ludźmi tylko rok. Nie ma sensu się przywiązywać i niepotrzebnie przejmować. Ty masz trochę gorzej.

Mój braciszek siedział z delikatnie pochylonymi ramionami, zachwycając się kolorem jego kawy z mlekiem. Również spuściłam wzrok, jednak moja czarna otchłań kubka bynajmniej ciekawa nie była, więc wróciłam do studiowania jego zachowania.

- No. Tym bardziej, że to wy odziedziczyliście gadatliwość i pewność siebie po ojcu, nie ja.

- Przesadzasz – Upiłam łyk kawy, unikając pragnącego pocieszenia wzroku Gaary. – Dasz rade, tak jak mama zawsze dawała.

Spojrzał w bok na zegar na kuchence, uświadamiając mnie w odpowiedzi, która godzina i informując, że nieubłagalny czas zmusza nas do opuszczenia domu, na rzecz szkoły. Odmruknęłam, że zaraz będę gotowa i wyszłam pospiesznie z kuchni.

- Kankurooo! – krzyknęłam, wchodząc do pokoju brata. Jego widok – rozwalony na brzuchu, krytycznym i zaspanym wzrokiem spoglądając na mnie spod chorej ręki – bynajmniej mnie usatysfakcjonował.

- Czego, idiotko? – wysyczał, a jego słowa były niczym ambrozja dla mych uszu.

- Widziałeś mój szary sweter?  

- Serio pytasz, czy robisz to żeby mnie wkurzyć? – Uśmiechnęłam się, widząc jak wtula się w poduszkę. To, że zaczyna studia za niecały miesiąc, nie oznacza, że może się wyspać.

- To drugie, kochany braciszku. A jeśli śniadanko złożone ze starego chleba i słabej świeżości sera cię nie satysfakcjonuje, to radze iść do sklepu. Wyślę ci esemesem listę.

I wyszłam, słysząc jak Kankuro klnie na czym świat stoi i na mnie. Przy drzwiach wyjściowych czekał już na mnie Gaara z moją torbą w jednej ręce, a szarym swetrem w drugiej.

- Był przy kanapie – powiedział, widząc moją ucieszoną buzię.

Przez myśl przeszło mi, że może jednak ten dzień nie będzie taki zły.

Od razu po wejściu do szkoły rozeszliśmy się z Gaarą w przeciwne strony, w poszukiwaniu właściwych sal. Odpuściłam sobie szatnię i po dość krótkim błądzeniu, weszłam do klasy. Już na wejściu uchwyciłam kilka ciekawych spojrzeń, jednak z pełną godnością je zlałam, siadając w ostatniej ławce przy oknie. Ledwie jednak zdążyłam zdjąć kurtkę, a tuż obok usłyszałam znajomy głosik:

- To ty!

Na krześle przysiadła brunetka, z włosami umyślnie związanymi w dwa koczki. Pokazywała mi swoje pełne uzębienie, nie ukrywając entuzjazmu.

- To ty wskazałaś mi drogę – powiedziałam, dając jej do zrozumienia, że ją pamiętam.

- Tak! – Ucieszyła się, klaszcząc w dłonie. – Rany, mam nadzieję, że wszystko dobrze ci wytłumaczyłam! W ogóle co ty tu robisz? Przeprowadziłaś się, skąd?

- Z Suny – odparłam skonsternowana. Zaraz potem roześmiałam się, widząc  cielęce, ciekawskie spojrzenie nowej koleżanki. – I nie martw się, bez problemu trafiłam do celu. I dzięki.

- Nie, to ja dziękuje! Twoim braciom! – Zmieniła pozycję na krześle na bardziej wygodną, obdarzając klasę krótkim spojrzeniem. Jej słowa bynajmniej mnie zaskoczyły. – Dopiero na następny dzień dowiedziałam się o tej bójce od Hinaty i od razu skojarzyłam fakty. Idioci!

- Dobra dzieci! – Usłyszałyśmy donośny baryton i jak na komendę odwróciłyśmy się w stronę, z której dobiegał.

Do sali wszedł na oko pięćdziesięcioletni mężczyzna o białych włosach. Zgadłam, że był moim nowym nauczycielem literatury i wychowawcą, Jiraiyą. Wyglądał trochę dziko, jednak wielkim uśmiechem, widniejącym na jego buzi, zyskał moją sympatię.

- Ach, nie! Nie dzieci, tylko moi kochani maturzyści! – Jednak szybko sympatię stracił. – Kochani, najlepsi, jedyni w swoim rodzaju. Ulubieńcy! „Chrystusy” wśród udręczonych klas!

Śmiał się i paplał tak jeszcze dobre pięć minut, na końcu dodając, że skoro jesteśmy jego jedyną klasą trzecią, obdarzy nas „wyjątkową opieką”. A potem zaczął lekcję, co jakiś czas żartując lub upominając moją koleżankę z ławki – nazywającą się, jak się dowiedziałam, Tenten – o ciszę, którą ona mąciła, opowiadając mi szeptem o klasie.

Kiedy po dzwonku wychodziłam z sali, nauczyciel zatrzymał mnie:

-Temari, zostań chwileczkę .

Stanęłam przy pierwszej ławce opierając się o nią, dłońmi ściskając pasek, zawieszonej na ramieniu torby. Kiedy profesor skończył uzupełnianie dziennika, stanął naprzeciw mnie.

- Po pierwsze: witam w klasie – Przytaknęłam z wymuszonym uśmieszkiem. – A po drugie: słyszałem, że w poprzednich latach nie miałaś wos’u i wok’u – Znowu kiwnęłam głową, a Jiraiya westchnął. – No właśnie, a moja klasa miała. Będziesz musiała to nadrobić sama, ale na szczęście znalazłem klasę, z którą możesz odbywać zajęcia. Nie koliduje to z twoim planem lekcji. Druga „e”, przyjemne dzieciaki. I nie martw się – dodał, widząc moją skwaszoną minę. - Nie musisz chodzić na każdą lekcję. Byle byś była klasyfikowana i wszystko zdała.

Wręczając mi kartkę z dniami,  w których odbywać się mają lekcje, puścił do mnie oczko i uśmiechnął, jakby na pocieszenie.

Cudnie.

Kiedy tylko wyszłam na korytarz Tenten podskoczyła do mnie, od razu wypytując o rozmowę z wychowawcą. Gdy dowiedziała się o mojej – jak to określiła „przykrej sprawie” – zaoferowała swoją pomoc, informując przy okazji, że ma w tej klasie kilku znajomych. Właściwie nie zdziwiło mnie to, bo widząc jak towarzyską osobą jest ta dziewczyna, byłam niemal pewna, że zna większość szkoły.

Moje przypuszczenia bynajmniej nie mijały się z prawdą. Podczas długiej przerwy, kiedy to pewnym krokiem zaczęłam zmierzać w stronę drugiego piętra, gdzie lekcje miał mój braciszek, Tenten zmieniła tor mojej drogi na całkowicie przeciwny, szarpiąc gwałtownie za rękę. Złapała mój nadgarstek, ciągnąc przez zatłoczony korytarz, nie zwracając najmniejszej uwagi na mój niemy protest i zdezorientowany, pytający wzrok, zaabsorbowana witaniem się z co drugą osobą.

- Tenten – wyrzuciłam z siebie rozdrażniona – gdzie ty mnie, do cholery, ciągniesz?

Dziewczyna zerknęła na mnie przez ramię, uśmiechając przy tym zadziornie.

- Nie lubisz niespodzianek, co? – odparła zaczepnie, nie przerywając szybkiego marszu.

Skrzywiłam się, wiedząc, że ma rację. Nie lubiłam, a nawet nienawidziłam niespodzianek. Żyjąc tyle lat z moimi nierozgarniętymi braćmi, a w szczególności z Kankuro, przywykłam do tego, że mam wszystko pod kontrolą. O ile tylko ci geniusze próbowali mnie czymś zaskoczyć, w ich mniemaniu chcąc dobrze, cała akcja kończyła się problemami, a w najlepszym wypadku po prostu fiaskiem.

- Bynajmniej – wyburczałam, marszcząc brwi z niezadowolenia. Jednym szarpnięciem uwolniłam się z uścisku dłoni koleżanki.

- To w takim razie będziesz musiała się przyzwyczaić – zaczęła wesoło, zupełnie niezrażona moim zachowaniem – bo ja uwielbiam robić komuś niespodzianki!

Uśmiechnęłam się mimowolnie, już wiedząc, że z tą dziewczyną nie będę się nudzić. Zrównałam się z Tenten krokiem, tym samym godząc się ze swoim losem, a w duchu przepraszając Gaarę za wystawienie go.

- Twój chłopak musi być bardzo cierpliwym facetem, skoro znosi te wszystkie niespodzianki – zagadnęłam, jednocześnie zastanawiając się, gdzie dokładnie ona mnie prowadzi.

Tenten zaśmiała się, zamyślając na chwilę. Dopiero kiedy doszłyśmy do schodów, przystanęła, spoglądając na mnie roziskrzonym spojrzeniem. Jej delikatne rumieńce mnie zaintrygowały. Były zaskakującą odmianą po wiecznym widoku jej pewnej siebie, niezachwianej w opanowaniu i radości,  twarzyczki.

- Neji – wymamrotała nieśmiało – nie jest moim chłopakiem.

Ruszyła w górę schodów, plecami odbijając moje zdziwione spojrzenie. Niemal natychmiast pognałam za nią, nie mając zamiaru porzucić tematu. Zbyt ciekawie mi pachniało, bym mogła odpuścić. Poza tym, skoro zapowiada się, jakby to ona miała być moją najlepszą kumpelą przez najbliższy rok, wypadałoby się nieco zapoznać. A co łączy kobiety lepiej, niż rozmowa o facetach?

- Czyżby? – Dogoniłam ją w połowie piętra. – Na zwykłych znajomych mi też nie wyglądaliście. Rączki wam się lepiły – dogryzałam.

- Jesteśmy dobrymi przyjaciółmi – odparła, śmiejąc się dla niepoznaki. Na jej nieszczęście, aktorstwo mam opanowane do perfekcji, więc ta marna próba oszukania mnie spełzła na niczym. – Z reguły nie „lepią nam się rączki” – wyburczała buńczucznie.

- Z reguły to ptaki latają, ale jakoś pingwiny i kury Pan Bóg w swojej dobroci pominął – zauważyłam kąśliwie, nie dając za wygraną.

Tenten zaśmiała się dźwięcznie, na twarz znowu wdziewając maskę pewności siebie. Ponownie weszła w rolę.

- Wiesz, że właśnie przyznałaś mi rację? – Uśmiechnęła się z wyższością, wprawiając tym mnie w skonsternowanie.

- Jak to? – wyrzuciłam z siebie zmieszana. Wkroczyłyśmy na korytarz trzeciego piętra.

- Normalnie! – odparła, nadal ciesząc się, że mnie zagięła. – Swoją metaforą powiedziałaś, że od każdej reguły jest wyjątek, co nie? – Przytaknęłam, już wiedząc gdzie mnie złapała. Spryciara. – No właśnie.. a ja mówiąc, że z reguły nie trzymamy się za ręce, przyznałam, że tamta sytuacja była wyjątkiem.

Zaśmiałam się, przyjmując swoją porażkę. W końcu znalazłam godną siebie przeciwniczkę w potyczkach słownych.

- Chyba lubisz łapać ludzi za słówka, tak samo bardzo, jak robić im niespodzianki, co? – wymruczałam, chcąc zachować resztki dumy.

Tenten wzruszyła ramionami, nagle dostrzegając kogoś w tłumie.

- Hinata! – krzyknęła, machając ręką do jakiejś dziewczyny, która zauważając nas, postanowiła wyjść nam naprzeciw.

Zmierzając w stronę Hinaty próbowałam ją jakoś określić. Była ładna, jednak jej postawa i krok pozwoliły mi sądzić, że jest też nieśmiała. Na dłużej zatrzymałam się na jej niesamowicie jasnych oczach, jednak napotykając mój ciekawski wzrok, dziewczyna natychmiast go spuściła. Gubiąc nagle swój tor patrzenia, tuż za sylwetką Panny Nieśmiałej dojrzałam jakiś znajomy kształt. Mimowolnie moje spojrzenie ześlizgnęło się na postać stojącą z tyłu. Na Niego. Shikamaru, chłopak-beksa ze szpitala stał oparty niechlujnie o parapet. Ręce schowane miał w kieszeniach spodni, obserwując mnie. Cholera, obserwował mnie. Kiedy to do mnie dotarło, a nasze spojrzenia na chwilę się skrzyżowały, moje serce zabiło raz szybciej. Cholera, co jest!

Z wystudiowaną przez lata obojętnością odwróciłam powoli wzrok, ponownie instalując go na Hinacie. Moje aktorstwo znowu mnie nie zawiodło. Ku mojemu zdumieniu, dziewczyna właśnie się przed nami zatrzymywała, uśmiechając nieznacznie. Przełknęłam ślinę, czując suchość w gardle i wykrzywiając usta w uśmiech z pułki „przyjazny”. Mój organizm wrócił do normy, gotów poznać nową koleżankę.

Obserwował Ją, jak z lekkością rozmawia z Hinatą i Tenten. Kiedy tylko wkroczyła na korytarz, jego spojrzenie ją odnalazło, oddziaływując na jego ciało. Był w szoku i to ogromnym. W pierwszej chwili nie mógł uwierzyć, że widzi ją w tej scenerii. Nie był pewny, czy to rzeczywiście Ona – dziewczyna ze szpitala. Wtedy, tydzień temu był zbyt zaabsorbowany myślami o przyjacielu walczącym o życie, by zwrócić jakąkolwiek uwagę na białogłową. Z ich spotkania zapamiętał jedynie jej blond kiteczki, turkusowe zagubione oczy i jego irytacje na samego siebie za rozbeczenie przy kobiecie. Ale jednak to naprawdę była Ona.

Widział, jak pewnym siebie krokiem odchodzi wraz z Tenten w swoją stronę. Zlewając klasowych kolegów i Kibę, który wyraźnie podekscytowany opowiadał kolejną „niesamowitą” historię z wakacji, odepchnął się od parapetu idąc w kierunku, zmierzającej do drzwi ich klasy, Hinaty.

- Hinata – przywitał się, nie będąc pewnym jak rozpocząć rozmowę.

Hyuga zerknęła na niego spod grubej grzywki, obdarzając przy okazji uroczym uśmiechem.

- Hm? – mruknęła zachęcająco.

Shikamaru przestąpił z jednej nogi na drugą, ręką masując sobie kark. Cholernie upierdliwe, pomyślał, na twarzy krzywiąc się nieznacznie.

- Ta dziewczyna, z którą rozmawiałaś – zaczął przeciągając – kim jest?

Shikamaru spojrzał na koleżankę z zaciekawieniem, mając cichą nadzieję, że nie uzna jego pytania za dziwne. Hinata zmrużyła delikatnie oczy, pogłębiając swój uśmieszek.

- Och, to Temari. – Śmielej spojrzała w oczy kolegi, nie kryjąc już zaciekawienia. – Będzie z nami chodziła na wos i wok. Czemu pytasz?

- Dlaczego wos i wok? – zaciekawił się, zbywając pytanie.

- W poprzedniej szkole nie miała tych przedmiotów, a potrzebna jej ocena do świadectwa maturalnego. – Wzruszyła ramionami. – Podobno nasz plan jej odpowiada, dlatego nasza klasa. – Przerwała, przyglądając się zamyślonej twarzy Nary. – Nie odpowiedziałeś na moje pytanie – dodała nieśmiało.

Czyli była od niego rok starsza i musiała się przeprowadzić, albo przenieść z innej szkoły – analizował.

- Spotkałem ją w szpitalu – odparł wymijająco, grając obojętnego. Wiedział, że Hinata nie będzie go wypytywać. Z tym trafił; gdyby w nieszczęściu przyszłoby mu rozmawiać na ten temat z Ino lub Sakurą, na pewno zostałby pociągnięty za język.

Zadzwonił dzwonek obwieszczający koniec przerwy. Oboje zaczęli się kierować do otwartej klasy, a już w środku w stronę swoich ławek. Shikamaru jednak przystanął przy krześle Hyugi, męczony przez jeszcze jedną sprawę.

- A czy… – pytała o mnie?, chciał spytać, rozmyślając się w ostatniej chwili. – Z resztą nie ważne. – Odwrócił się od koleżanki, chcąc odejść.

Zatrzymał go cichy głosik:

- Nie pytała o ciebie – Przerwała, a widząc zdziwione spojrzenie kolegi, dodała – Chyba cię nawet nie zauważyła, jeśli chciałbyś wiedzieć.

Zaśmiała się cichutko, siadając i pozwalając skonsternowanemu Narze odejść na koniec sali do swojej ławki.

Zauważyła, pomyślał gorzko, wspominając krótką chwilę, kiedy ich spojrzenia się spotkały.

Wracając spokojnym krokiem do domu rozmyślałam nad minionym pierwszym dniem w szkole. Cieszyłam się, że nie było przy mnie Gaary, dzięki czemu mogłam w spokoju wsłuchiwać się  w słowa ulubionych piosenek, lecących ze słuchawek. Miałam sporo do przemyślenia.

Z irytacją odkryłam, że w całym zamieszaniu minionej sytuacji w szpitalu, zapomniałam o sprawie najistotniejszej: jakim cudem moi bracia się w to wszystko wpakowali? Gdyby nie ranne podziękowania Tenten zupełnie zapomniałabym o całym zdarzeniu! Byłam zła na siebie, że ich o wszystko nie wypytałam, a jeszcze bardziej na nich, że sami nie wspomnieli o niczym słowem! Pewnie się bali mojej reakcji, pomyślałam z goryczą. To teraz dopiero powinni się trząść ze strachu! Postanowiłam, że jak tylko dotrę do mieszkania, bezzwłocznie urządzę Kankuro przesłuchanie. Już sama myśl posadzenia go na kuchennym stołku, pod naporem światła lampki nocnej, poprawiała mi humor. W najgorszym wypadku, gdyby w napadzie głupoty nie chciałby ze mną współpracować, mogę zacząć maltretować jego chorą rękę. Ewentualnie podać truciznę zamiast obiadu. Mój brzuch odezwał się niespodziewanie na samą myśl o jedzeniu. Złapałam się za niego, poprawiając przy okazji kurtkę, by ochronić się przed nagłym podmuchem wiatru.

Moje myśli niekontrolowanie przeszły z tematu bójki we wspomnienie długiej przerwy. Przenikliwe czarne oczy Płaczka wprawiały moje ciało w dziwny stan nawet w wyobraźni. Zmarszczyłam brwi, pogłaśniając lecącą właśnie na mp3 piosenkę, by zagłuszyć wszelkie myśli. To reakcja na głód, nie na tego beksę! – zapewniłam siebie, uciekając w głowie do tematu jedzenia, zastanawiając się co zrobić na obiad. Nawet nie łudziłam się, że mój braciszek coś przygotuje.

Dochodząc do bloku już z daleka zauważyłam znajome auto. Srebrne Mitsubishi L200 naszego taty właśnie włączało się do ruchu, po chwili znikając za zakrętem. Co ten dupek tu robił? Krzywiąc się na twarzy ze zdziwienia i zmartwienia, przyspieszając kroku szukałam w torebce kluczy do klatki. Otworzyłam ciężkie wrota, po chwili biegnąc po schodach w górę, z uszu wyszarpując słuchawki. Drzwi do mieszkania były otwarte i już wchodząc do środka, od progu zawołałam brata.

- W kuchni! – Usłyszałam. Nie rozbierając się, skierowałam się do wskazanego pomieszczenia.

Kankuro stał przy ladzie, opierając o nią nonszalancko jakby nic się nie stało. Pił wodę i to był właśnie dla mnie zły znak. Ten człowiek pił wodę wyłącznie, gdy był poważnie wkurzony. To burzyło jego grę aktorską.

- Czego chciał? – spytałam poważnie, opierając się o framugę drzwi. Mój brat prychnął rozdrażniony, stawiając pustą szklankę z hukiem. Podskoczyłam lekko na ten przeszywający dźwięk.

- Daj spokój – warknął, machając przy tym niedbale ręką. Co chwilę przestępował z jednej nogi na drugą, gniewny wzrok wbijając w jakiś punkt na podłodze. Serio było źle.

- Kankuro! – ponagliłam go rozzłoszczona i coraz bardziej zniecierpliwiona.

- Czepiał się – zaczął w końcu przez zaciśnięte zęby – głównie o bójkę. Wiesz, wielki Prezes Kazekage S.A. martwi się, jaką reputację zrobią mu bachory w nowym mieście. – Prychnął gniewnie. – Szkoda gadać, nawet nie spytał, jak się czujemy. Kazał jedynie przekazać, że prześle kasę na twoją kartę. – Uśmiechnął się do mnie gorzko, spoglądając w końcu w moje oczy.

Odepchnęłam się od framugi, podchodząc do stołu i siadając przy nim. Zdjęłam z siebie kurtkę, analizując słowa brata. Ojciec po raz kolejny okazał się zimnym draniem. Westchnęłam, uspokajając się nieco.

- Dobra zapomnij – zaczęłam. – I nie mów nic młodemu.

- Wiem, głupi nie jestem – odparł, siadając na krześle naprzeciw mnie. – Wystarczy, że ty codziennie zachowujesz się jakbyś miała miesiączkę. Niepotrzebny mi nastolatek w stanie furii.

- I dobrze – rzuciłam. Uśmiechnęłam się sardonicznie, odgryzając za jego uwagę. – A z tematem „głupek Kankuro” bym się spierała.

Kąciki ust mojego brata uniosły się nieznacznie. Jego złość nieco opadła, tak samo jak nerwowa atmosfera. Odchrząknęłam, przypominając sobie o moich wcześniejszych rozmyślaniach.

- A co do tej bójki – Poprawiłam się na krześle. – jak wy się w nią w ogóle wpakowaliście?

Tym razem Kankuro zareagował autentycznym śmiechem, wysyłając wcześniejsze napięcie w przeszłość.

- Dobre pytanie po niewczasie, siostrzyczko – zakpił, a ja przewróciłam oczami. Ponagliłam go spojrzeniem. – Normalnie. Przechodziliśmy koło tego zaułka, usłyszeliśmy jakieś niepokojące odgłosy, a potem strzał spluwy. – Tu przerwał, przełykając ślinę. Zaczął poprawiać swój opatrunek. – Jak dotarliśmy na miejsce zobaczyliśmy grupkę chłopaków, gdzieś w wieku Gaary i jakiś starszych typków z pistoletami. Wiesz jak to młody, emocjonalnie rzucił się na nich, ja pobiegłem za nim… I wyszło, jak wyszło.

Skończył, przestając jednocześnie skubać opatrunek. Pokiwałam głową z powagą, w pewnym sensie będąc z nich jednak dumna. Mimo wszystko nie przyznałam tego na głos.

- Moja koleżanka z klasy mi dziś za to dziękowała – zaczęłam, a widząc podejrzanie ucieszoną mordę mojego brata, dodałam – nie, nie załatwię ci jej numeru.

- Oj no weź, nowe miasto nowy start! – jęknął żałośnie, jednak zbyłam go, podchodząc do lodówki. Mój brzuch znowu odegrał piękną melodię, przypominając o sobie. Otworzyłam białe wrota do Nieba i w blasku bladego światła ujrzałam… marny kawałek sera. Natychmiast odwróciłam się w stronę brata, podobnie jak w przypadku lodówki, napotykając jedynie pustkę. Po sekundzie do moich uszu dotarł trzask zamykanych drzwi, a w głowie pojawiła się tylko jedna myśl: zabić drania!

Promienie zachodzącego słońca nieśmiało wdzierały się do szpitalnej sali. Delikatne i przytłumione przez kłębiaste, różowawo-szare cumulonimbusy oraz białe firanki, rozświetlały wnętrze, nie dając jednak wystarczającej widoczności, a jedynie popiołowy półmrok. Dlatego Chouji, by móc zagłębić się w ulubionej lekturze „Milion smaków świata”, potrzebował blasku lampki nocnej. Chłopak, wertując kolejne przepisy, co chwilę przełykał ślinkę, tęsknie wracając we wspomnieniach do smaku ulubionych potraw swojej mamy. Jego brzuch usilnie domagał się uwagi ze strony sióstr za każdym razem, gdy te przechodziły obok jego łóżka. Niestety, na chwilę obecną jedynym posiłkiem młodego mężczyzny stały się podawane dożylnie substancje odżywcze i płyny nawadniające organizm. Zarówno Chouji, jak i jego kubeczki smakowe, jęknął żałośnie, wyobrażając sobie smak pysznego ciasta tiramisu z polewą toffi i soczystą truskaweczką na wierzchu, na które właśnie czytał przepis. Z hukiem zamknął książkę, nie mogąc dłużej znieść swoich masochistycznych tortur. Biblia smaku opadła ciężko na jego kolana, a on, podnosząc wzrok, ze zdziwieniem zarejestrował sylwetkę przyjaciela stojącą w drzwiach.

- Shikamaru – powiedział oszołomiony. – Długo tu już stoisz?

Nara, z delikatnym uśmiechem na twarzy, spokojnym spojrzeniem i godną siebie postawą, zrobił krok w stronę kumpla. Nie śpieszył się z odpowiedzią, tak, jak nie śpieszył się wcześniej z ujawnieniem swojego przybycia. Widok przytomnego, mającego niebywale ludzkie symptomy, Chouji’ego niezmiernie go cieszył. Pławił się tym widokiem, odsuwając w niepamięć obrazy minionego tygodnia, kiedy to z bólem wpatrywał się w blade, nieprzytomne ciało przyjaciela. Zestawiając te dwie wizje, kontrast był oszałamiający, co cieszyło jeszcze bardziej. Akimichi wyraźnie czuł się lepiej.

- Od jakiś dziesięciu minut – rzucił, podchodząc do samego łóżka. – Ale chyba burczenie twojego żołądka zagłuszyło moje przybycie.

- Możliwe – odparł z szerokim uśmiechem. – Cieszę się, że przyszedłeś.

- Hymph – wydał z siebie bliżej nieokreślony dźwięk, siadając na metalowo-plastikowym krześle, tuż przy szpitalnej leżance. – Nie mogłem nie odpowiedzieć na zaproszenie. – Pokręcił głową. – Chociaż nawet gdybym go nie dostał, przyszedłbym, przecież wiesz. Jak się czujesz?

- Głodny. – Zaśmiał się. Jednak widząc poważny wzrok Shikamaru, zreflektował się: – Znośnie. Rana boli przy gwałtowniejszych ruchach, dlatego raczej ograniczam się jedynie do przewracania kartek.

Nara pokiwał głową z powagą, nie spuszczając wzroku z kolegi nawet na moment. Nie mógł pominąć żadnej zmarszczki i zmiany w mimice twarzy Chouji’ego, która świadczyłaby o kłamstwie.

- A co mówią lekarze? – Dalej przesłuchiwał.

Chouji spojrzał na przyjaciela niepewnie, krótką chwilę analizując, czy aby na pewno powinien uraczyć Shikamaru prawdą, czy skłamać. Wiedział, że jego słowa go trafią, że weźmie je za bardzo do siebie, w konsekwencji stwierdzając, że to wszystko przez niego. Wiedział to doskonale. W końcu znają się od zawsze.

- Że życie zawdzięczam jedynie swojej tuszy. – Wiedział, jednak nie potrafił skłamać Jemu. – Kula wbiła się głęboko, nadszarpując mięsień piersiowy większy. Na szczęście mam grubą skórę, obleczoną dodatkowo tłuszczykiem, więc nie zdołała się przebić dalej, do serca. Tak długo byłem nieprzytomny przez dużą ilość utraconej krwi. Musiała się zregenerować.

Obserwował Shikamaru spłoszonym, niepewnym wzrokiem, oczekując jakiejkolwiek reakcji z jego strony. Dokładnie lustrował jego oblicze, dostrzegając napięcie mięśni żuchwy, nieznacznie ściągnięte brwi i pociemniałe oczy. Jego przyjaciel nieporadnie próbował ukryć swoje uczucia, przywdziewając maskę skupienia, która jednak w tym momencie pękała na jego oczach. Trefny egzemplarz.

- Shikamaru, to nie…

- Moja wina – dokończył za niego, za jednym razem wypowiadając na głos dręczące go myśli, w których tonął nieustannie od tamtego wystrzału. – Chouji, ja…

- Opowiedz mi, co miałeś dziś na obiad – przerwał mu, a widząc, jak Nara zdezorientowany, tępo wpatruje się w niego, westchnął i dodał: - Shikamaru, ja naprawdę nie chcę słuchać tych wszystkich głupot i się z tobą kłócić. Więc opowiedz mi o jedzeniu… Albo co się działo pod moją nieobecność.

Czarnowłosy jeszcze dobre dwie minuty wpatrywał się w oblicze pulchnego kolegi, będąc w całkowitym szoku. A potem najzwyczajniej w świecie zacząć się śmiać. Jednak ten śmiech nie był zwyczajny. On go oczyścił. Po dniach spędzonych na dręczeniu siebie, ta nagła fala endorfin we krwi wypłukała cały smutek z jego ciała. Pokręcił głową, nadal niedowierzając w absurd całej sytuacji.

- Tylko ty potrafisz w najmniej odpowiedniej sytuacji pomyśleć o jedzeniu, Chouji.

Od Autorki: O Boże, cieszę się, że mam już tą notkę za sobą. Męczyłam się z nią strasznie, co zresztą pewnie widać, i nie jestem z niej zadowolona. Ale cóż, na chwilę obecną na nic lepszego mnie nie stać. Moja wena chyba zrobiła sobie ferie >.<

Następna notka nie wiem kiedy. Postaram się do 3 marca, jednak nic nie chcę obiecywać. Ostatnio zdałam sobie sprawę, że do matury zostały mi niecałe 3 miesiące, podczas gdy jestem w czarnej dupie z nauką, więc ostro mobilizuję się do pracy, kosztem bloga. Mam nadzieję, że mi wybaczycie xd Tyle ode mnie!

Pozdrawiam!