Rozdział 5

Na początku chciałam bardzo podziękować, za wszystkie komentarze pod o-s. DZIĘKUJĘ! Nawet nie wiecie, jaka duma mnie rozpierała, gdy je czytałam. Jestem prawdziwą szczęściarą mając takie czytelniczki ;*** 
A teraz zapraszam: 

„But if you close your eyes,

Does it almost feel like nothing changed at all?

And if you close your eyes,

Does it almost feel like you've been here before?

How am I gonna be an optimist about this?”

~Bastille „Pompeii”

13 września, piątek

Jestem na dworze, chyba na tarasie. Tak, poznaję to miejsce. Widzę przed sobą nasz ogród z posiadłości z Suny. Jest wczesna wiosna. Jeszcze chłodnawy wiatr zawiewa ze wschodu, jednak nie jest mi zimno, chociaż mam na sobie tylko zwiewną sukieneczkę i rozpinaną granatową bluzę. Ale co ja tu robię? Siedzę na czyiś kolanach. Moje ciało wydaje się takie małe i kruche. Poruszam palcami i czuję, że są nadzwyczaj słabe i niezgrabne, a skóra tak przyjemnie miękka w dotyku, niczym aksamit. Ale na czyich kolanach siedzę? Poruszam się niespokojnie, chcąc się odwrócić, ale wtedy czyjaś ręka delikatnie ustawia moją głowę znowu w prawidłową pozycję.

- Temari, nie wierć się, to szybciej skończę – słyszę kobiecy głos i natychmiast go poznaję. Mama.

Nagle tracę kontrolę nad swoim ciałem. A może w ogóle jej nie miałam? Przecież to sen, tylko wspomnienie. Myślałam, że wykonuję ruchy samodzielnie, a w rzeczywistości zgadzały się one jedynie ze z góry założonym scenariuszem. Jestem marionetką w rękach mojej przeszłości.

Czuję jak grzebień ciągnie mnie za włosy i krzywię się mimowolnie z bólu. Z moich ust wymyka się ciche jęknięcie, które jednak staram się stłumić. Mama mruczy do mnie, że musze wytrzymać jeszcze tylko chwilę. Przytakuję machinalnie, nie mogąc zrobić nic innego.

Pamiętam doskonale ten dzień. Mama właśnie mnie czesze, jak to miała zawsze w zwyczaju. Ja zawsze się wierciłam i krzywiłam, nienawidziłam tych pięciu minut dziennie, gdy zmuszona byłam siedzieć bezczynnie w torturach. Ale tego dnia moje zniecierpliwienie sięgało zenitu, pamiętam. Mama obiecała mi wyjście do wesołego miasteczka.

- No i proszę! – mówi z zadowoleniem mama. Śmieję się i chcę już zeskoczyć z kolan rodzicielki, jednak ona mnie przytrzymuje ręką w pasie. – Czekaj.

Mama podaje mi brązowe lusterko na rączce. Jest ciężkie, stare i drewniane. Ledwo mogę je utrzymać w rączkach, więc ściskam uchwyt jeszcze mocniej. Unoszę lusterko na wysokość mojej twarzyczki i chwilę wpatruję się w odbicie. Widzę w nim siebie, gdy miałam sześć lat. Włosy oczywiście mam sprytnie związane w cztery kiteczki. Krzywię się, bo nie podobam się sobie w tej fryzurze.

- Miałaś mi zrobić inną fryzurę! – burczę niezadowolona.

- Ta ci się nie podoba, kochanie?

W lustrze obok mojego odbicia pojawia się również twarz mamy. Uśmiecha się do mnie z  miłością, a jej krótkie blond włosy nachodzą jej delikatnie na policzki. Zachwycam się jej urodą.

- Miałaś mi zrobić jednego kitka – mruczę, spuszczając lusterko na kolana. – Albo zostawić rozpuszczone.

Mama bierze mnie pod boki i stawia na ziemi. Obracam się w jej stronę wydymając policzki i nie chcąc na nią spojrzeć. Czuję, jak kładzie mi ręce na ramionach, więc podnoszę wzrok.

- W tej fryzurze wyglądasz najpiękniej.

- Nie prawda! – spieram się, a mama kręci jedynie głową w rozbawieniu.

- Prawda – mówi z mocą, trącając palcem mój nos. – Poza tym masz za krótkie włoski na jednego kitka. Wypadną ci spod gumki i będą opadać na twarz, a tego chyba nie chcesz?

- Dlaczego? – pytam, nie widząc żadnego problemu w opadających na twarz włosach.

- No jak to! Przecież idziemy do wesołego miasteczka. Chyba nie chcesz, żeby na karuzeli włosy zasłaniały ci wspaniałe widoki, co?

Energicznie kręcę głową. Już na słowach „wesołe miasteczko” moje myśli uciekają w teren wyobrażeń o wspaniałości tego miejsca i czekających mnie tam wrażeń.

Mama wyciąga do mnie rękę, więc ją chwytam. Jej dłoń jest większa od mojej i smukła, jednak tak samo delikatna w dotyku. Podnoszę głowę, by móc spojrzeć na twarz mojej rodzicielki. Zauważam, że coś do mnie mówi, jednak nie rozumiem jej słów. Słyszę jedynie ciche pikanie, które powoli się nasila. Wtedy obraz się rozmazuje.

Otwieram drzwi, moje serce wali jak oszalałe po długim biegu i z niepokoju. W głowie huczą mi tylko słowa mamy „Wiem, że będzie dobrze. Wszystko się ułoży, zobaczysz, dacie sobie rade…”.

- Mamo! – wołam już na progu. Nie słyszę odpowiedzi, a jedynie pikanie. W domu jest ciemno, więc po omacku idę do przodu. Wiem, gdzie znajduje się włącznik światła i to do niego właśnie się kieruję. W końcu go znajduję i przyciskam. – Mamo! – Nadal panuje cisza, a ja jestem coraz bardziej zaniepokojona. Sprawdzam kuchnię, łazienkę na dole, salon, jednak wszystkie pomieszczenia są puste. Wbiegam po schodach na górę, jednak te rozmazują się. Słyszę pikanie. Pikanie, pikanie, pikanie…

Otworzyłam oczy. Wspomnienia snu, czy też raczej przeszłości, cały czas przemykały mi w wyobraźni, nie pozwalając mi się do końca wybudzić. Dokładnie pamiętałam te dwa dni – najgorszy i najlepszy w moim życiu.

Dopiero po kilkunastu sekundach i wielokrotnym przetarciu oczu, zdołałam oprzytomnieć. Przewróciłam się na prawy bok, nagle uświadamiając sobie, że mimo końca mary sennej, pikanie nadal nie ustawało. Dudniło w mojej głowie, co rusz nasilając swój ton i irytując jeszcze bardziej. Uniosłam się na łokciu i jeszcze trochę na oślep, drugą ręką schwyciłam stojący na szafce nocnej budzik. No tak, czas do szkoły.

Leniwie podniosłam się z łóżka, zakładając leżącą na krześle bluzę z kapturem. Zaspana, ociężałym krokiem zaczęłam dreptać do kuchni. Już będąc w salonie do moich nozdrzy dotarł przyjemny zapach kawy. Nie mogłam się doczekać jej kojącego smaku w ustach.

- Hej – mruknęłam na przywitanie do Gaary.

Usiadłam ciężko na krześle naprzeciw niego, spragniona od razu pochłaniając moje czarne uzależnienie. Gorąca ciecz wlała się łagodnie w moje gardło, przyjemnie pobudzając kubki smakowe do życia. Uwielbiałam tą niczym nie zmąconą gorycz.

Młody, przygarbiony, z przymkniętymi oczami bujał się nad swoim kubkiem kawy. Z tego co zdążyłam zauważyć, również nie kłopotał się przebraniem z piżamy w normalne ciuchy, a podobnie jak ja, narzucił jedynie na siebie swoją ulubioną bordową bluzę z nadrukiem Iron Mana na przedzie. Wyglądał okropnie z burzą nieułożonych, czerwonych włosów i pokaźnymi sińcami pod oczami.

- Ktoś tu nie spał najlepiej – burknęłam, podpierając głowę ręką.

Gaara niechętnie uniósł zmęczone powieki, patrząc na mnie błagalnym wzrokiem. Ciężko pokiwał głową.

- Ale chyba nie ja jeden – zauważył, przyglądając mi się.

No tak, pomyślałam, zapewne po dawce koszmarów sennych musiałam wyglądać bardzo podobnie do niego.

- Jak od tygodnia – odparłam.

Sączyliśmy swoje kawy w milczeniu. Doskonale wiedziałam, dlaczego mój braciszek był w takim stanie. Cały ostatni rok był dla niego trudny, nie potrafił pogodzić się ze śmiercią mamy. Najbardziej ją przeżył z nas wszystkich, a przecież dziś wybijała rocznica. Mogłabym mu dosypać środków nasennych do kolacji, a zapewne to i tak nie pomogłoby mu usnąć. Wspomnienia nie są czymś, z czym można wygrać zwykłymi proszkami.

- Kankuro wczoraj zgrał jakieś nowe filmy na przenośny dysk – wyrwał mnie z rozmyślań głos brata. Spojrzałam na niego podejrzliwie, uśmiechając półgębkiem. Tak oto z rozpaczy i beznadziei, narodził się buntowniczy Gaara.

- Nie idziemy do szkoły? – odgadłam jego propozycję.

- Miałem nadzieję, że to zaproponujesz. – Uśmiechnął się z wdzięcznością.

Obejrzeliśmy z Gaarą dwa filmy – detektywistyczny i dramat psychologiczny. Nie kłopotaliśmy się przebraniem w  cieplejsze ciuchy, tylko wskoczyliśmy pod ciepły koc, usadawiając się wygodnie na kanapie. Gdzieś w trakcie rozwikływania kluczowej zagadki filmu, mój braciszek zrobił nam śniadanie, a w punkcie kulminacyjnym dramatu dołączył do nas Kankuro. Właśnie leciały napisy końcowe, a mój telefon leżący na ławie zaczął dzwonić. Siedziałam z podkulonymi do siebie nogami, dlatego sięgnięcie po komórkę wymagało ode mnie przykucnięcia na kanapie. Gdy zobaczyłam na ekranie, kto dzwoni, mina mi zrzedła.

- To kto chce rozmawiać z tatusiem? – zapytałam wesoło braci, oklapując z powrotem na wygodne poduchy sofy. Spojrzałam to na jednego, to na drugiego, jednak ich skwaszone miny dogłębnie uświadomiły mi, że nie mam co liczyć na ich pomoc. – No weźcie, zawsze ja z nim rozmawiam. Bądźcie facetami, Kankuro! – Wyciągnęłam telefon w jego stronę, jednak on natychmiast zaczął bronić się przed urządzeniem.

- Zabierz to ode mnie, nie będę rozmawiać z tym typem! – odparł, łapiąc mnie za nadgarstek i odchylając moją rękę możliwie jak najdalej od siebie. Dzwonek telefonu wzmacniał swój ton.

- Jesteś najstarszy – jęknęłam.

- A ty dziewczyną! Gadaj z nim!

- Nie ma mowy!

- Ciebie lubi najbardziej!

- A ciebie najmniej, nie będzie cię przynajmniej zagadywał! – spieraliśmy się, kiedy nagle komórka zniknęła z mojej ręki. Zdezorientowana spojrzałam na Gaarę.

- Jak dzieci – zaczął niechętnie, odbierając: - halo? Cześć. – Chwilę słuchał. – Czekaj, dam ci Temari, wyrywa się do rozmowy…

Wyciągnął telefon w moim kierunku, a ja poczułam się żałośnie wykiwana.

- Zdrajca – wymruczałam, biorąc urządzenie w dłoń. Słyszałam, jak Kankuro szepce sobie pod nosem „Geniusz, no geniusz! Czemu ja na to nie wpadłem?”, jednak starałam się zachować spokój. – No cześć tato, co jest?

- Nie byliście z Gaarą w szkole – usłyszałam nieprzyjemny głos ojca. Wywróciłam oczami.

- Tylko po to dzwonisz? – spytałam od niechcenia.

- Gdzie jesteście?

- W domu, a gdzie mielibyśmy…

- Wiesz, że nie możecie wyjeżdżać. Jeśli się dowiem, że…

- Nie jesteśmy w Sunie, ani w drodze do niej – warknęłam, wyprowadzona z równowagi. – Trzymamy się dobrze, dzięki za troskę. Nie, nie czujemy się rozczarowani, że nie możemy pojechać na grób mamy, nie przejmuj się tym. Też ściskamy, pa – rozłączyłam się, nie czekając na odpowiedź ojca.

Rzuciłam telefon na ławę, a ten uderzył o nią ciężko z trzaskiem. Zacisnęłam pięści, wkurzona. Obrzuciłam braci przelotnym spojrzeniem. Również wyglądali na rozwścieczonych, zapewne domyślając się przebiegu rozmowy.

- Tata pozdrawia i całuje – rzuciłam ironicznie z wymuszonym uśmiechem.

- Czyli to co zwykle – odparł Kankuro, sięgając po pilota. – To teraz czas na horror.

To niesamowite, jak głupi sen potrafi zepsuć humor. Jak wspomnienia potrafią boleć. Nie ważne, czy piękne, czy te najboleśniejsze. Jeśli dotyczą osoby, której już nigdy w życiu się nie zobaczy, zawsze towarzyszy im nieopisane cierpienie, które nie chce odejść wraz z przymrużeniem oczu, zaciśnięciem pięści, czy krzykiem agonii. Flashbacki z przeszłości boleśnie dobijają się do drzwi teraźniejszości, chcąc dokonać rzezi na szczęściu, które panuje w twoim życiu. Rozrywają cię od środka, największe rany zostawiając w sercu i duszy. A te najciężej wyleczyć. Zwykła medycyna, leki przeciwbólowe tutaj nie działają. Do tego potrzeba innego lekarza. Najlepiej osoby zaufanej, która złapie wszystkie łzy, nawet te, które nigdy nie ujrzą światła dziennego. Łzy duszy, które wyzierają na zewnątrz, gdy tylko mają okazję, wołając o pomoc przez na pozór twarde oczy. Jednak nie każdy widzi, kiedy czyjaś dusza płacze i w tym tkwi problem.

Bo co jeśli osoba, która znała cię najlepiej nagle znika? Pewnego dnia tak po prostu odchodzi z tego świata zupełnie bez ostrzeżenia? Zostawiając ciebie i twoje łzy na pastwę losu. Zarówno te widoczne, jak i te ukryte, które tylko tamta osoba mogła dostrzec. Co wtedy?

Obróciłam się na lewy bok, przytykając czoło do miękkiej poduchy sofy i zaciągając puchaty koc pod nos. Kaptur bluzy opadał lekko na mój policzek, podobnie jak grzywka, która postanowiła rozstrzępić się na całe czoło. Czułam się okropnie i byłam pewna, że mój wygląd nie odstaje od nastroju. Od rana, odkąd z Gaarą zasiadłam na kanapie, wychodziłam spod koca jedynie na jedzenie i siusiu, nie zawracając sobie głowy przebraniem w chociażby dres. A dochodziła już siedemnasta.

Jednak nie byłam jedyną, która wpadła w melancholijny nastrój. Moi bracia tuż po horrorze, zgodnie udali się do swoich pokoi, by móc zatopić się w swojej własnej ponurej atmosferze. Nie miałam im tego za złe, a nawet byłam wdzięczna. Byliśmy rodzeństwem, wspieraliśmy się na każdym kroku, mimo wzajemnego dokuczania. Naprawdę ceniłam ich obecność. Byli jedynymi osobami, którym ufałam i przy których byłam sobą. Nie wyniosłą Temari, która zawsze musi mieć racje; która udaje dorosłą, choć w duszy drży i marzy, by wrócić do czasów dziecięcych. Nie dziewczyną, która używa ironii i szyderstw jako tarczy przed ludźmi, którzy mogliby ją polubić. Przy tych dwóch głupkach mogłam być po prostu sobą, choć nie do końca wiedziałam co to oznacza.

Ale tym razem byłam wdzięczna, że dali mi chwilę wytchnienia. Potrzebowałam pomyśleć, powspominać, zatopić się we wspomnieniach i trochę pocierpieć w samotności. I wiem, że oni też tego potrzebowali, jednak byli zbyt dumni, by to przyznać. A przynajmniej Kankuro, który wiecznie udawał wesołego. Grał tak umiejętnie już od tak dawna, że właściwie nie potrafię sobie przypomnieć, jaki był kiedyś. Nie przed śmiercią mamy, ale dużo wcześniej. Jeszcze wtedy, gdy nasza rodzina, była szczęśliwą rodziną…

Zawsze był idiotą, pomyślałam, uśmiechając się pod nosem. Mocniej wtuliłam się w kanapę, kuląc do siebie nogi i zamykając oczy. Tyle że kiedyś jego idiotyzm był przynajmniej szczery…

- Znowu o tym myślisz.

Otworzyłam oczy słysząc głos Kankuro. Wszedł właśnie do salonu przystając w progu i opierając się ramieniem o framugę drzwi. Z założonymi na piersiach rękoma obserwował mnie czujnie łagodnym spojrzeniem. Nie odezwałam się, a jedynie przeniosłam swój wzrok na sufit, obracając na plecy. Zdecydowanie łatwiej rozmawiało mi się z bratem, gdy nie musiałam się mierzyć z jego wzrokiem. Może Kankuro był idiotą, jednak to on dał mi największe wsparcie po śmierci mamy. Zawsze rozprowadzał wokół siebie ciepłą aurę. Nawet w najcięższych chwilach potrafił wykrzesać z siebie odrobinę pozytywizmu by mnie pocieszyć, nawet kiedy sam rozpadał się w środku na milion kawałków.

- Wiesz, siostrzyczko, kiedy zapominasz o aktorzeniu naprawdę łatwo cię przejrzeć – powiedział i nagle jego twarz znalazła się tuż nad moją, zasłaniając mi białe widoki sufitu. Podpierał się na łokciach o oparcie kanapy, pochylając nade mną.

- Trochę trudno o tym nie myśleć w takim dniu – wymruczałam, nie spuszczając wzroku z Kankuro. Przez chwilę wydawało mi się, jakby na moment odrzucił swoją rolę, a przez dotychczasową maskę pozytywizmu przebił się smutek. Trwało to jednak zbyt krótko, by uznać za prawdę i szybko zostało zastąpione pocieszającym, delikatnym uśmiechem.

- Trzeba najpierw coś dokładnie przemyśleć, żeby móc o tym zapomnieć. Chociaż czasami to długotrwały proces, to skuteczny. – Uśmiechnął się szerzej, a ja już wiedziałam, że coś kombinuje. – A teraz rusz tyłek, bo trzeba przygotować amnezje.

- Amnezje? – Zmarszczyłam delikatnie brwi.

- Żarcie. Żarcie jest dobre na wszystko – oznajmił, po chwili uciekając do kuchni.

Kankuro znowu skrył się za twardą maską pozytywizmu, którą tak ciężko było przebić. Zawsze myślałam, że tylko mama potrafi mnie przejrzeć i pocieszyć, gdy tego potrzebuje. Jednak od jakiegoś czasu i jemu się to udawało. Nie był w tym jeszcze tak dobry jak ona, jednak się starał i sam fakt, że widzi co się ze mną dzieje był pocieszający. Bo każdy potrzebował osoby, która się nią zaopiekuje, nie ważne jak bardzo by temu zaprzeczał. Dlatego byłam wściekła na siebie, że nie potrafię rozgryźć swojego brata. Z nim nie było tak jak z Gaarą, nie można było z niego czytać, jak z książki. Zawsze uciekał ze swoimi bólami do pokoju, przed nami grając błazna i wesołka. A ja nawet gdy dostrzegałam w nim cząstkę cierpienia, nigdy nie zebrałam się na odwagę, by mu pomóc. Dlaczego?  Ponieważ nawet nie wiedziałam jak sobie pomóc.

Westchnęłam przeciągle, siadając. Leniwie opuściłam nogi, nadal opatulona kocem od pasa w dół. Niedbałym gestem zmierzwiłam swoją grzywkę, wstając z kanapy. Owinęłam koc wokół bioder, tak, by spływał swobodnie wzdłuż moich nóg, grzejąc je. Kiedy ma się na sobie jedynie krótkie spodenki od piżamy i grube skarpety na stopach, trzeba korzystać z ludzkiej pomysłowości. Uważając by nie potknąć się o rąbek koca, małymi krokami poczłapałam do kuchni, gdzie mój brat już coś szykował. Świadczyły o tym najróżniejsze odgłosy dobiegające z pomieszczenia.

- Więc co to za amnezja? – spytałam, instalując się przy stole.

Kankuro odwrócił się od blatu, przy którym stał, a moim oczom ukazały się szklane pucharki. Tuż obok nich znajdowało się pudełko lodów waniliowo-czekoladowych i puszka z brzoskwiniami w słodkim sosie. Uśmiechnęłam się do rozradowanego, dumnego ze swojej pomysłowości Kankuro.

- Dokładnie to, co widzisz, siostrzyczko.

- Lody – mruknęłam, przełykając ślinkę, która niespodziewanie nabiegła mi do ust.

- Tak, powszechnie znane jako uśmierzacz bólu i uniwersalny pocieszyciel, na wszystkie smutki ludzkie! – odparł wesoło, ponownie zabierając się do pracy.

Oparłam głowę na rękach, opierając się na stole i obserwując poczynania Kankuro. Sprawnie kroił brzoskwinie na małe kawałeczki, wrzucając je do pucharków, już zapełnionych chłodnym smakołykiem. Po krótkim czasie postawił deser przede mną.

- Czego oczekujesz w zamian? – spojrzałam na niego podejrzliwie. Zaśmiał się krótko na moje słowa, siadając po drugiej stornie stołu. Wsadził sobie do ust sytą łyżeczkę lodów.

- Posprzątasz mi pokój – odparł z pełna buzią.

- O nie – zaczęłam, dłubiąc w swoim pucharku łyżeczką – do strefy gazu się nie zbliżam.

- Cholera – mruknął, udając zawiedzonego. Ja jednak doskonale wiedziałam, że nawet nie oczekiwał mojej zgody.

W ciszy jedliśmy swoje lody. Ich delikatna, chłodna egzystencja pieściła moje podniebienie i zmysły, w magiczny sposób poprawiając mi humor. Skubany, jednak wiedział co lubię. Wtedy jednak w kieszeni bluzy poczułam wibracje, mające świadczyć o tym, że ktoś się do mnie dobija. Mina od razu mi zrzedła na myśl, że to ojciec znów miał zamiar nas skontrolować. Jednak po wyciągnięciu urządzenia, na wyświetlaczu nie widniał jego numer telefonu, a osóbki znacznie weselszej.

- Tenten? – odebrałam. Kankuro zerknął na mnie zdumiony.

- Temari! – jej rozradowany głos przebił się przez urządzenie, wprost do moich uszu. Mimowolnie kąciki moich ust uniosły się delikatnie w górę. – Co z tobą? Dlaczego nie było cię w szkole?

- Aaaa – przeciągałam, robiąc minę cierpiętnika. – Rodzinne powody.

- Jezu, co jest!? Coś z Gaarą, Kankuro? Jego ręką? Zakażenie, czy co, gadaj!

- N-Nie – zaczęłam, dziwiąc się, że dziewczyna tak bardzo się przejęła moimi słowami. Dlatego tym trudniej było mi ją okłamać. Tenten miała coś w sobie, co sprawiało, że chciałam jej zaufać, a mimo to moja wewnętrzna blokada mnie wciąż powstrzymywała. – Raczej rodzinny leń.

Zaśmiała się.

- No tak, mogłam się domyślić. Ale nie tylko po to dzwonię, mam do ciebie sprawę.

- Jaką? – zainteresowałam się. Kankuro nadal mi się przyglądał, jakby chcąc z moich reakcji dowiedzieć się, o czym rozmawiamy. Co chwilę też szeptał do mnie, bym pozdrowiła koleżankę, co zbywałam ignorancją.

- A właściwie propozycję. Jutro wybieramy się do wesołego miasteczka. Wiesz, całą paczką, tak jak ostatnio w barze. – Mruknęłam w odpowiedzi. Kankuro cały czas szeptał do mnie „Pozdrów, pozdrów, pozdrów…” jak jakaś katarynka, irytując tym mnie, przez co nie do końca skupiałam się na rozmowie. – Co ty na to?

- Pozdrów! – niemal krzyknął mój brat. Spiorunowałam go wzrokiem i mając już dość jego skomlenia, dopowiedziałam:

- Dobra!

- Serio? – usłyszałam nagle rozradowany głos koleżanki. – To świetnie! Zabierz ze sobą braci.

- Czekaj, co? – spytałam skonsternowana. Dopiero po chwili zdałam sobie sprawę, że Tenten musiała odebrać moje słowa, jako zgodę na jej propozycję. – Nie, Tenten, ja mówiłam do Kanku…

- Wiesz, gdzie jest budynek firmy „Kazekage S.A.”? – przerwała mi, nawet nie zwracając uwagi na moje protesty. Skrzywiłam się, słysząc nazwę firmy, w której pracował ojciec.

- Tak, ale… – burknęłam.

- To wtedy tam się spotkamy, okej? I razem pójdziemy  na miejsce.

- Tenten, czekaj!

- Kurde, musze kończyć, mama coś ode mnie chce – dalej nie zawracała sobie mną głowy, jakby wiedziała, że moje słowa były pomyłką, ale bardzo chciała mnie mimo wszystko wrobić w ten wypad. – Jutro! O szesnastej! Pozdrów braci!

- Ten… - Rozłączyła się, a ja westchnęłam zirytowana. – Tak, oni też pozdrawiają.

Odłożyłam telefon na stół, gniewnym wzrokiem spoglądając na brata. Szczerzył się do mnie, a jego pucharek lodów był już prawie całkowicie pusty. Przeniosłam wzrok na swój, który był już w połowie roztopiony. Posmutniałam na ten widok. Wzięłam łyżeczkę w dłoń i zaczęłam nią mieszać zimną papkę.

- Gratuluję – rzuciłam w stronę Kankuro – dzięki tobie, jutro idziemy się pobawić w wesołym miasteczku.

- No i dobra. – Wstał z krzesła niezrażony, odstawiając pucharek do zlewu. Oczywiście, sprzątanie zostawił dla mnie.

Włożyłam sobie łyżeczkę lodowej papki do ust. Na całe szczęście nadal były smaczne.

~*~

14 września, sobota

Przyjrzałam się sobie w lustrze. Miałam na sobie czarne, obcisłe spodnie, bordową bluzkę z rękawem trzy czwarte i jeansową katanę. Ubiór dopełniał srebrny, długi wisiorek z ozdóbką w kształcie wachlarza, czarny pasek z delikatną klamrą i niewielka torebka z ciemnej, skóropodobnej tektury. Zmęczenie próbowało się przebić przez warstwę delikatnego makijażu, który jednak przegrywał w okolicach oczu z ciemnymi cieniami pod nimi. Nadal nie sypiałam dobrze. Przeczesałam dłonią rozpuszczone włosy.

 „Chyba nie chcesz, żeby na karuzeli włosy zasłaniały ci wspaniałe widoki, co?”

Uśmiechnęłam się smutno do swojego odbicia.

- Nie, mamo – mruknęłam do siebie, sięgając po leżące na biurku cztery gumki. Z wprawą związałam włosy w tradycyjne kitki. – Teraz lepiej, prawda?

Jednak w odpowiedzi usłyszałam jedynie pukanie do drzwi. Odwróciwszy się w ich stronę, ujrzałam Kankuro.

- Gotowa?

- Pewnie – odparłam. Rzuciłam ostatnie spojrzenie w stronę swojego odbicia, następnie odchodząc za bratem.

- A gdzie Gaara?  - spytałam, gdy byliśmy już przy wyjściu, zakładając swoje buty.

- Powiedział, że nie idzie. – Spojrzałam na Kankuro pytająco, zawiązując sznurówki trampka. Wzruszył ramionami. – Go pytaj, nie mnie.

Wywróciłam oczami, rzucając w stronę brata, że zaraz wrócę. Skierowałam się do pokoju Gaary. Nie wiedziałam, co ten samotnik znowu wymyślił, ale zamierzałam zrujnować jego plany nie wyjścia z domu.

- Wchodzę! – krzyknęłam, wkraczając do pokoju brata. Panował w nim półmrok, spowodowany spuszczeniem rolet. Gaara leżał na swoim niezasłanym łóżku w zmiętolonej pościeli, wzrok wbijając w sufit. Słuchał muzyki z  MP3 i z początku nawet nie zauważył mojego przyjścia. Dostrzegł mnie dopiero, gdy stanęłam przy jego łóżku z rękoma na biodrach i surowym spojrzeniem. Wyjął z ucha jedną ze słuchawek.

- Rusz się, wychodzimy – nakazałam.

- Nie idę – burknął obojętnie, na powrót wkładając słuchawkę do ucha i ignorując mnie zupełnie.

Moja brew powędrowała w górę, jednak wciąż starałam się zachować spokój. Z Gaarą było jak z chomikiem – należało do niego podchodzić bardzo wolno, ostrożnie, bezszelestnie i mieć anielską cierpliwość, bo inaczej cię ugryzie i się obrazi. Niestety, nie byłam osobą, która w stu procentach mogła się dostosować to tych reguł, więc w połowie opanowana stanęłam nad nim, wyszarpując mu kabelkowe ustrojstwo z uszu.

- Bo? – syknęłam, zakładając ręce na piersi.

- Bo nie mam ochoty.

Nowość. Zupełnie jakbym ja miała.

Wiedziałam jednak, że nie tylko o to chodziło. Przeczesałam palcami grzywkę w nerwowym geście, przysiadując na skraju łóżka brata.

- Żałoba skończyła się wczoraj. Każdy teraz musi ruszyć, nie ważne co. Siedzenie w domu nie poprawi ci humoru, a zdobycie kilku kumpli tak.

Prychnął.

- Łatwo powiedzieć „ruszyć dalej” – uniósł głos. – Może ty z Kankuro potraficie tak po prostu zapomnieć i się nie przejmować, ale ja nie. Nadal nie zapomniałem o mamie, cały czas czuję jej brak i głupie wyjście do wesołego miasteczka tego nie zmieni. Głupi kumple nie zastąpią mi matki!

Wpatrywałam się w niego, a złość wzrastała we mnie w każdym kolejnym słowem.

- Ty myślisz, że nam jest łatwo!? – Wstałam pod wpływem buzującej we mnie krwi. – Myślisz, że my nie przeżyliśmy wczorajszego dnia, że nie tęsknimy za mamą? Cholera, Gaara, otwórz oczy!

Usiadł na łóżku, również gromiąc mnie wściekłym spojrzeniem.

- A przeżyliście!? – rozłożył szeroko ramiona. – Bo jakoś nie zauważyłem. Oboje zachowywaliście się jak zwykle, Kankuro się wygłupiał, a ty byłaś obojętna jak zwykle. Tak okazujecie swoją tęsknotę za mamą?

- Ja byłam obojętna? – spytałam tępo, niedowierzając w jego słowa. – Nie wiesz co działo się w mojej głowie i co robiłam, gdy ty zamknąłeś się w swojej pieczarze. A Kankuro… A Kankuro swoimi wygłupami stara się jedynie nam ulżyć, cholera, jemu też jest ciężko! To, że nie okazujemy…

- No właśnie! Wy nic nie okazujecie, bo nic was to nie obchodzi!

-  Ty się w ogóle słyszysz, człowieku? – Pokręciłam głową, załamana. – Nie pomyślałeś, że robimy to dla ciebie? Bo chcemy cię chronić? Z resztą… zawsze wszystko kręci się wokół ciebie! – wybuchłam, wbijając ręce we włosy. – Biedny, mały Gaara, stracił ukochaną mamusię – zironizowałam gorzko. – A nie pomyślałeś, że my też straciliśmy matkę? Karura No Sabaku miała trójkę dzieci, ale oczywiście i tak zawsze chodzi o ciebie, prawda?

- Szkoda tylko, że nie wszystkie dzieci opłakiwały jej śmierć na pogrzebie – prychnął, przeszywając mnie pogardliwym spojrzeniem. – Kankuro próbował być twardzielem, ale w końcu i tak pękł. Ale ty? Nawet łzy… - pokręcił głową, jakby rozczarowany -  i nazywasz się jej córką?

Nie wytrzymałam. Postąpiłam krok na przód, wymierzając bratu siarczysty policzek, w który włożyłam całą swoją złość i ból, który sprawił mi swoimi słowami.

- Nic o mnie nie wiesz, gówniarzu – syknęłam. – Więc nie wypowiadaj się na temat rzeczy, o których nie masz zielonego pojęcia.

Rzuciłam w stronę Gaary ostatnie zawiedzione spojrzenie, jak najszybciej uciekając z jego pokoju i zatrzaskując za sobą drzwi. Będąc na korytarzu emocje nadal we mnie buzowały, a ręce drżały ze złości. Oparłam się o ścianę, pochylając delikatnie i chowając twarz w dłoniach. Musiałam się uspokoić. Niespodziewanie jednak na moim ramieniu wylądowała czyjaś ręka, a gdy się wyprostowałam, ujrzałam przed sobą Kankuro. Bez wahania oplótł mnie swoimi wielkimi ramionami, zatrzaskując w niedźwiedzim uścisku.

- Wystarczy, że ja znam prawdę, mała – wyszeptał, a ja zdołałam jedynie pokiwać głową w odpowiedzi. Wiedziałam, że gdy spróbuję się odezwać, głos odmówi mi posłuszeństwa i zadrży nieproszenie. Nie pozwoliłam jednak tej chwili trwać długo i sprawnie wyswobodziłam się z ramion brata, wymijając go bez słowa, choć w duchu dziękowałam mu za wsparcie. I za tysiące poprzednich.

Było już piętnaście po szesnastej, a Tenten nadal nie było. Zaczynałam się już niecierpliwić, tym bardziej, że schody wejściowe do biurowca „Kazekage S.A.” nie były miejscem, w którym chciałam zostać dłużej niż kilka sekund. Było zdecydowanie zbyt duże ryzyko na spotkanie ojca, co tylko pogorszyłoby mi humor i do końca zepsuło dzień. Kłótnia z Gaarą wytrąciła mnie z równowagi na tyle, że nawet najmniejsza błahostka mnie drażniła. Kankuro to widział i dzięki Bogu nie odezwał się do mnie w czasie drogi nawet słowem. Teraz siedział na jedynym stopniu, bawiąc się palcami dłoni i co jakiś czas zerkając na zegarek.

Oparta o barierkę, ściskałam pasek torebki, nerwowo rozglądając się po okolicy. Stopa latała mi w zniecierpliwieniu, a wzrok nie mógł zawisnąć na jednym punkcie co chwila przeskakując z jednego przechodnia na drugiego. Niestety, nigdzie nie zdołałam znaleźć Tenten. Z westchnieniem wyciągnęłam telefon, chcąc do niej zadzwonić, kiedy usłyszałam za plecami nawoływania:

- Jeju, przepraszam! – Odwróciwszy się, ze zdumieniem zdałam sobie sprawę, że to spóźniona Tenten biegła w naszą stronę od drzwi frontowych budynku. Po chwili stała już tuż obok, dysząc ciężko od biegu. – Wiem, wiem, spóźnienie, wynagrodzę wam! Musiałam podrzucić tacie obiad i mnie trochę zagadał.

- Twój tata tu pracuje? – Kankuro wyjął mi te słowa z ust, pojawiając się nagle obok nas.

- Niestety – burknęła, krzywiąc się nieznacznie. – Płacą nieźle, ale wykorzystują ludzi jak tylko mogą. Tata haruje od rana do wieczora, a często nawet w domu jeszcze kończy robotę. Mówię wam, masakra. Kilka miesięcy temu było jeszcze spoko, ale niedawno zmienił się prezes i – prychnęła zdegustowana, tworząc przy głowie cudzysłowy z palców – „zasady się zmieniły”.

Spojrzałam zaniepokojona na Kankuro, w którego głowie musiało się tlić w tamtym momencie tyle samo myśli, co w mojej. Doskonale zdawaliśmy sobie sprawę, że to o naszym ojcu mówi Tenten, a wizja jego jako tyrana nie była nam obca. Osiągnął tytuł prezesa bynajmniej nie dzięki swojej ciężkiej pracy, a kierując się zasadą „po trupach do celu”. Poza tym, w domu jego tyraniczny charakter również miewał swoje przebłyski, co najbardziej odczuł właśnie Kankuro.

- Współczuję – wydukałam w końcu, wdziewając na twarz idealną maskę niewiedzy i współczucia. Zupełnie jakbym słyszała o tajemniczym prezesie po raz pierwszy w życiu. Uznałam jednak, że nie warto było zaznajamiać Tenten z informacją jakoby tyran był naszym ojcem. Jedynie zaczęłaby uważać przy nas na swoje słowa, w obawie o posadę ojca, stopniowo oddalając się ode mnie. A ja nie chciałam stracić jedynej kompanki w klasie. – Idziemy?

- Pewnie! – natychmiast podchwyciła, zbiegając ze schodów. Z Kankuro rzuciliśmy w swoje strony poważne spojrzenia, pieczętując tym naszą zmowę milczenia i podążyliśmy za Tenten.

Słońce zaświeciło mocniej, wyłaniając się nagle zza jednej z chmur, które leniwie przesuwały się po nieboskłonie. Shikamaru mruknął na to niechętnie, zaciskając nagle powieki i krzywiąc twarz w grymasie. Poruszył się niespokojnie, czując jak drewniane belki ławki wbijają się w jego plecy. Nagle jego ulubiona pozycja wydała mu się niesamowicie niewygodna, co tylko wzmocniło jego rozdrażnienie. Pochylił się do przodu, opierając łokcie, jak i całe ciało, na kolanach. Westchnął przeciągle.

Dlaczego on się w ogóle na to wszystko zgodził? Przeklinał chwilę, w której spotkał Naruto, w drodze do swojego ulubionego miejsca obserwacji chmur. Gdyby Uzumaki niemal siłą nie zaciągnął go w to miejsce, teraz zapewne leżałby sobie na dachu najwyższego wieżowca Konoha, śpiąc bądź wpatrując się  w niebo w stanie błogiego odprężenia. Jak tęsknił do tej myśli! Natomiast zamiast istnego raju, teraz jak ostatni skazaniec czekał na nadejście piekła. Całkowicie tego nie rozumiał, jednak kiedy Sakura oznajmiła grupie, że czekają już tylko na Tenten i Temari, z jego ust wyrwały się słowa, które nie powinny wydostać się na zewnątrz. Nierozsądnie zaproponował, że to on będzie kozłem ofiarnym, który poczeka na spóźnialską dwójkę. I o ile wtedy wymówka, jakoby w ten sposób mógł chociażby częściowo oddać się przyjemności obserwacji chmur była bardzo dla niego samego przekonująca, o tyle w chwili obecnej uważał ją za najgorszą z możliwych i całkowicie bez sensu. Sam rzucił się lwu na pożarcie.

Cholernie upierdliwe…, ledwie zdążył pomyśleć, kiedy w tłumie ludzi przed sobą ujrzał trzy znajome sylwetki. Jedna z nich zauważyła go niemal natychmiast, obrzucając zdziwionym spojrzeniem turkusowych tęczówek. Na zadziorny uśmiech No Sabaku nie mógł odpowiedzieć niczym innym, jak tym samym.

- Nara – zaczęła jakby z wyższością, nazwiskiem zastępując tradycyjne przywitanie – gdzie reszta?

- Tylko nie mów, że już weszli – wtrąciła się Tenten. Shikamaru chciał odpowiedzieć na oba pytania tą samą odpowiedzią, jednak Tenten sama zdążyła wykalkulować sobie sytuację. – A mówiłam im, że mamy trzymać się razem. No nic – westchnęła, kręcąc niezadowolona głową – będziemy musieli ich poszukać.

Ruszyła przed siebie, a za nią rodzeństwo No Sabaku. Na ten widok Shikamaru zaczął się cieszyć w duchu – odwalił brudną robotę, a nie musiał wyduszać z siebie nawet jednego słowa. Lew odchodził w nieznane, a jagnię mogło odetchnąć z ulgą i zrelaksować się na zasłanej zielenią polanie. Albo w przypadku Nary – na upragnionym dachu budynku. Uśmiechnął się z ulgą, chcąc udać się w swoje wymarzone miejsce, jak tyko trójka znajomych zniknie w tłumie, jednak niespodziewanie na jego twarz znów powrócił grymas. Temari idąc jako ostania, zatrzymała się nagle, zerkając na niego przez ramię, gdy pozostała dwójka dalej brnęła przed siebie.

- Czekasz na zaproszenie? – spytała z drwiną.

Shikamaru zaklął pod nosem, wiedząc już, że jego plan ucieczki zostanie udaremniony. Postanowił jednak się nie poddawać.

- Raczej spasuje. Wesołe miasteczko to nie miejsce dla mnie – odparł obojętnie, opierając się na ławce.

Wtedy jednak dostrzegł, jak wyraz twarzy dziewczyny zmienia się z neutralnego, w zaintrygowany, a jej usta wygięły się w uśmiechu, którego sam Shikamaru się obawiał. Mimo że znał dziewczynę krótko, to wiedział, że ten uśmiech zwiastuje coś, co z pewnością uzna za kłopotliwe.

- Och, czyżby Płaczek się bał wysokości i szybkości? – zaszydziła, idąc w jego kierunku. Stanęła nad nim władczo, z rękoma opartymi o biodra i dumnym wyrazem twarzy. – Mogę się założyć, że nie wszedłbyś na chociażby połowę z tych karuzeli.

- Zgoda – odparł niechętnie. Wiedział, że będzie żałował swojej decyzji, jednak męska duma nie pozwalała mu nie przyjąć wyzwania. Nie mógł pozwolić, by kobieta wyzywała go od tchórzy! Wystarczyło, że w drodze wyjątku pozwalał jej nazywać siebie Płaczkiem, choć i to przezwisko przyprawiało go już o ból głowy.

Jednak zdziwienie winiące na twarzy No Sabaku zdawało się wynagradzać chłopakowi wszystkie nieprzyjemności.

- Co „zgoda”? – spytała skonsternowana.

- Na zakład. – Wstał z ławki, zmuszając dziewczynę do zadarcia głowy; teraz to on był górą. Wyciągnął z kieszeni kartonowe pudełeczko, z którego wydobył swojego ostatniego papierosa. Ostentacyjnie włożył go do ust, szukając po kieszeniach zapalniczki. – Jak pójdę z tobą na te wszystkie upierdliwe karuzele, kupisz mi paczkę papierosów.

Temari uśmiechnęła się enigmatycznie, co sprawiło, że Shikamaru zaczął żałować swoich słów szybciej, niżby się spodziewał. Znalazłszy zapalniczkę, zaognił papierosa, zaciągając się mocno. Wypuszczając dym jednak nie przejął się, że powinien wydmuchnąć go w inną stronę, miast w twarz No Sabaku. Dziewczyna skrzywiła się.

- Okej – rzuciła, a Nara wyczuł w tym jednym słowie jakby groźbę. – Ale jak stchórzysz chociaż na jednej, już nigdy przy mnie nie zapalisz.

- No to mamy zakład – odparł odważnie z zawadiackim uśmiechem.

Siedzieli na ławce nieopodal budki z lodami. Oboje pałaszowali swoje porcje, ciesząc się swoją obecnością i rozmawiając o sprawach, które samowładnie nasuwały im się na języki. Naruto nieczęsto miał okazję porozmawiać z Hinatą sam na sam, głównie ze swojego powodu. Wolał wygłupiać się z Kibą i być w centrum uwagi znajomych, zamiast od czasu do czasu porozmawiać z kimś w osobności. Teraz bardzo tego żałował, bo po godzinie spędzonej z Hyugą nie chciał by ta chwila się kończyła. Uzumaki miał dobry kontakt z każdym z paczki, jednak z niewieloma osobami mógł tak naprawdę porozmawiać. A z Hinatą było inaczej; czuł, że może powiedzieć jej wszystko, a ona wysłucha go z uśmiechem na ustach i uwagą, że nie przeoczy żadnego ze słów, co napełniało go szczęściem. Tylko ona go tak słuchała, podczas gdy inni traktowali go raczej pobłażliwie. Nawet Sakura, jego domniemana przyjaciółka nie poświęcała mu tyle uwagi co Hyuga.

Naruto właśnie opowiadał dziewczynie historię, która przydarzyła mu się rano. Nie mógł powstrzymać w sobie emocji, a ciało pod ich wpływem poruszało się impulsywnie. Nawet nie zauważył, kiedy gałka lodów zaczęła się roztapiać, przesuwając niebezpiecznie z wafelka. Wtedy niespodziewanie lód wymsknął się z objęć wafla, lądując na bluzie Hinaty. A dokładniej, piękna brązowa plama powstała idealnie na wysokości piersi dziewczyny. Siedzieli przez chwilę w całkowitym bezruchu, sparaliżowani całą sytuacją. Pierwszy otrząsnął się Naruto.

- Hi-Hinata! – krzyknął, przybliżając się bardziej do dziewczyny. Wpatrywał się w jej biust, wymachując rękoma tuż nad nim, z ogromnym przerażeniem wypisanym na twarzy. – Ja ja ja ja ja ja… ja przepraszam! Przepraszam ja… ja nie chciałem! – tłumaczył się żałośnie, nadal obserwując krągłości koleżanki. – Zaraz… zaraz coś na to poradzę, poczekaj!

Wstał nagle, nieporadnie przeszukując kieszenie swoich jeansów. Kiedy już znalazł w nich upragnioną kolorową paczuszkę, wykrzyknął tryumfalne „ha!”, na powrót podskakując do wciąż  zdębiałej z szoku Hinaty. Już siedząc, wyciągnął jedną chusteczkę, niedbałym ruchem ręki ją rozkładając. Następnie bez zastanowienia przyłożył ją do plamy, poczynając wycierać. Cóż za niefartowny błąd!

Hinata już od dobrej minuty siedziała nie tylko zszokowana, ale również poważnie zawstydzona. Nie potrafiąc zebrać się na odwagę, by chociażby zerknąć na chłopaka, siedziała skulona, chowając się w swoich ramionach. Słowa Naruto do  niej nie docierały, nie mówiąc już o tym, co robił. Dlatego, czując  czyiś nieproszony dotyk na swoim biuście, gwałtownie zareagowała. Wymierzyła napastnikowi siarczysty policzek, niemal natychmiast po tym wstając z ławki. Gdy tylko ujrzała zdezorientowaną, zupełnie nic nierozumiejącą twarz chłopaka, momentalnie poczerwieniała.

- Hinata – wyszeptał skonsternowany Naruto. Również wstał, tym razem zachowując odpowiednią ostrożność, zbliżył się nieznacznie do Hyugi. Jednak nawet tak spokojne gesty, wprawiły dziewczynę w istną panikę.

Hinata opadła ciężko na ławkę stojącą za nią, łapiąc się za głowę. Nie wierząc w to, co zrobiła, była wstanie jedynie dreptać w miejscu i trzymając się kurczowo swoich włosów, piskliwym głosikiem powtarzać „nie nie nie nie nie nie nie nie!”. Dopiero po kolejnej minucie histerii, gdy nogi przestały nerwowo tańczyć, a usta poczęły jedynie szeptać niespokojne słowa, dziewczyna oparła czoło o swoje kolana, ściślej opatulając głowę rękoma.

Naruto, widząc tą jawną zmianę, postanowił działać. Ostrożnie ukucnął naprzeciw Hyugi i z zatroskaną miną, powiedział:

- Hinata, przecież ja ci to wypiorę… no obiecuje, zrobię wszystko, żeby ta plama zeszła! Proszę, przepraszam no, spójrz – chwycił dłonie dziewczyny, delikatnym ruchem zdejmując z głowy – na mnie.

Ostrożnie podniosła głowę. Jej twarzyczka przybrała jeszcze żywszy ocień czerwieni, gdy tylko ujrzała cudownie  błękitne oczy Uzumakiego tuż przed nią.

- A-ale – wyjąkała z trudem  - ty… N-Naruto się n-nie… nie gniewasz?

Naruto zrobił zmieszaną minę, marszcząc brwi w akcie niezrozumienia.

- Ja? – wydukał. – Przecież to ja zrobiłem ci tę plamę, czemu mam być zły?

- No bo ja – zaczęła, wyciągając rękę przed siebie i palcem wskazującym dotykając policzka chłopaka. – Bo ja cię przecież uderzyłam! – pisnęła.

Hinata widziała, jak usta Naruto drżą delikatnie, po chwili już wyginając się w uśmiech. Czuła również, jak mięśnie policzkowe chłopaka napinają się pod jej palcem. A zaraz potem słyszała już wesoły, głośny śmiech Uzumakiego. Szybkim ruchem cofnęła dłoń.

- A podobno to ja jestem głupi! – wydusił z siebie, pomiędzy kolejnymi chichotami. Gdy już się trochę uspokoił, spojrzał na dziewczynę rozczulonym wzrokiem, na powrót przywołując na jej policzki czerwone plamki. – Czasami w tej swojej słodkości i nieśmiałości jesteś naprawdę głupiutka, wiesz?

Wysiedliśmy właśnie z wagonika ostatniego rollercoaster’a naszej wesoło miasteczkowej wyprawy. Adrenalina krążyła w mojej krwi, wykrzywiając usta w niekontrolowanym uśmiechu i wprawiając w doskonały humor. Ironią było, że jeszcze trzy godziny temu kłóciłam się z bratem, klnąc na Tenten w duchu za wpakowanie mnie w ten wypad, a teraz byłam jej za to niezmiernie wdzięczna. Jednak spojrzawszy na Narę, zdałam sobie sprawę, że byłam jedyną tak pozytywnie nastawioną do tej sytuacji osobą. Chłopak trzymał się za brzuch, z nietęgą miną snując się obok mnie i paplając o upierdliwych rollercoaster’ach. Zaśmiałam się na ten widok, szturchając go w ramię.

- Tylko mi tu nie zwymiotuj, twardzielu – zadrwiłam, na co zostałam obrzucona zirytowanym wzrokiem Nary. – Więcej cię już dziś nie będę dręczyć.

- Cóż za łaska – zaszydził, mimo wszystko uśmiechając delikatnie. – Ale od dziś nienawidzę wesołego miasteczka. Nawet za tonę papierosów nie wejdę więcej na te ustrojstwa.

- Tony by ci nawet nikt nie dał.

- Jesteś upierdliwa – jęknął. Chwilę przyglądał mi się w milczeniu, jakby analizując, czy powinien coś powiedzieć, po czym wstrząsnął głową, uśmiechając zadziornie. – Ale wygrałem, więc teraz musisz spłacić swój dług.

Przewróciłam oczami, przenosząc wzrok z Shikamaru na mijane sklepiki. Zaczynało już zmierzchać przez co sklepikarze pozapalali różnej maści świecidełka, którymi były obleczone ich budki, a na uliczkach włączono porozwieszane wszędzie papierowe lampiony. Zachwyciłam się na chwilę tym widokiem, a do mojej głowy znowu zaczęły napływać wspomnienia z dzieciństwa. Wtedy widok rozświetlonych uliczek wywarł na mnie tak samo ogromne wrażenie, zapisując się w pamięci jako jeden z najpiękniejszych widoków, jakie dane mi było zobaczyć.

Spuściłam wzrok, skupiając go na swoich stopach. Delikatny uśmiech nadal nie znikał z mojej twarzy, choć w rzeczywistości przypomnienie dawnych chwil wytrąciło mnie nieco z dobrego humoru. Od niemal tygodnia wspomnienie mamy zadręczało mnie, nie dając szans na ucieczkę choćby na chwilę, a mimo to… dziś mi się udało. Przez ostatnie trzy godziny spędzone z Narą moją głowę zaprzątała jedynie dobra zabawa i intrygi, jaką kolejką zgnębić Shikamaru. To było takie dziwne i… niespodziewane. Poczuć się szczęśliwą i beztroską Temari, zamiast zagłębiać się w przeszłości i smutku. Przez myśl mi nawet przeszło, że może moje zachowanie jest niepoprawne? Jeszcze wczoraj… Nie, nawet jeszcze dziś dołowałam się wspomnieniami o matce, o tym co przeszłam, a teraz w najlepsze śmiałam się wraz z tym pompatycznym dupkiem, myśląc jak wykręcić się z zakładu albo bardziej mu dopiec. Jednak mimo wszystko nie czułam, jakbym robiła coś złego; nie czułam się winna. Byłam szczęśliwa.

- To nie w twoim stylu tak milczeć i się uśmiechać – zagadnął Nara, tradycyjnie chowając swoje ręce w kieszeniach spodni. – To ci w niczym nie pomoże, nie odpuszczę ci tej paczki papierosów.

Zaśmiałam się, znów przerzucając wzrok z jednego sklepu na drugi.

- Wiem – odparłam i wtedy nagle jedna z budek przykuła moją uwagę. Napis nad wejściem głosił „Najlepsze słodycze z całego świata”, co podsunęło mi do głowy świetny pomysł na wykiwanie Nary. Bez zastanowienia pobiegłam do upatrzonego sklepu, słysząc za swoimi plecami narzekania chłopaka, które jednak zignorowałam zaaferowana swoją zdobyczą.

Będąc już w środku mogłam bez wahania stwierdzić, że napis promujący zakład nie był wyolbrzymiony. Było tu zaledwie kilka osób, jednak ogrom słodyczy na pułkach dawał wrażenie, jakby stało się w tłumie. Zafascynowana minęłam pułki z żelkami, cukierkami i batonami, docierając w końcu do swojego celu. Regał, przy którym stanęłam był wypełniony gumami wszelkiego kalibru; od twardych kolorowych kulek i listków z naklejkami super bohaterów, po zwierzęce kształty i niezidentyfikowane stwory. Dojrzawszy interesujący mnie kształt, czym prędzej zapłaciłam za zdobycz, dumna ze swojej pomysłowości.

Wychodząc z lokalu schowałam pakunek za plecami, wzrokiem szukając Shikamaru. Nie spodziewałam się, że będzie na mnie czekał przed wyjściem, dlatego ujrzawszy go siedzącego na ławce pod drzewem, natychmiast ruszyłam w tamtym kierunku.

- Szukałaś papierosów w sklepiku ze słodyczami? – przywitał mnie, na moje nieszczęście podnosząc się z ławki. Mimo w miarę wysokiego wzrostu, nadal byłam niższa od Nary o kilka centymetrów, co zmuszało mnie do patrzenia na niego z dołu.

- A żebyś wiedział – odparłam hardo, uśmiechając przy tym zadziornie. Shikamaru patrzył na mnie nierozumnie, co uznałam za zachętę do wyciągnięcia „prezentu” zza pleców. Jego zdziwienie na widok paczki gumowych papierosów było wręcz epickie. – Nagrodą w zakładzie była paczka papierosów, ale nie określiłeś jakich. Uznałam, że te też się nadadzą.

Leniwie sięgnął po paczkę, kręcąc przy tym głową rozbawiony. Otworzywszy wieczko chwilę wpatrywał się w zawartość z pobłażliwym uśmiechem na twarzy, po czym wyciągnął z niej jedną gumę, udającą papierosa.

- Jesteś upierdliwie niemożliwa – zaśmiał się. Wyciągając paczkę w moją stronę, spytał: - Może jednego?

- Pewnie – odparłam, sięgając po „papierosa” i dumnie patrząc mu w oczy. Chciałam szybko spuścić wzrok, zajmując się odpakowaniem papierka gumy, jednak nieoczekiwanie nie mogłam tego zrobić. Czarne tęczówki Nary zamknęły mnie na chwilę w swoim więzieniu, uwalniając dopiero po kilkunastu, albo nawet kilkudziesięciu długich sekundach, w których czułam się obezwładniona. Odzyskałam panowanie nad własnym ciałem wraz z chwilą, w której to Shikamaru odwrócił wzrok, spoglądając w bok i masując kark. Wydawał się równie zmieszany zaistniałą sytuacją jak ja, co przyjęłam z ulgą.

Co to w ogóle było?

- Powinniśmy znaleźć resztę – wydukałam w końcu, ruszając z miejsca i wymijając Narę. Nie odpowiedział, jednak słyszałam jak jego kroki podążają za mną.

Mrok nocy przebijały uliczne latarnie, dając Sakurze poczucie względnego bezpieczeństwa. Jedynie względnego, gdyż Konoha po zmroku przeobrażała się w zupełnie inne miasto, w którym każdy szelest liścia mógł oznaczać niebezpieczeństwo, a szczeknięcie psa ostrzeżenie. Wszyscy wiedzieli, że to wtedy Akatsuki wychodziło z ukrycia, by szerzyć swoje zło, czy po prostu się zabawić, a dzielnica, w której mieszkała Haruno była jedną z sąsiednich ich dzielnicy. Dlatego właśnie starała się nie wracać do domu w zbyt późnych godzinach, co jednak niestety rzadko jej wychodziło. Dziewczyna uwielbiała swoich przyjaciół, co za tym idzie, często przemierzała chodniki swojej okolicy w towarzystwie ciemności i strachu, a także radości i wspomnień minionego wieczoru. Tak było i tym razem; choć uważnie przeczesywała wzrokiem otoczenie zlękniona, maszerując swym najszybszym tempem, to jednak w duchu była szczęśliwa. Niemniej jednak, gdy pokonała dzielące ją od drzwi domu schody i chwyciła za klamkę, poczuła ulgę.

- Jestem – powiedziała w ciemność, zamykając za sobą drzwi na klucz. Nikt jej jednak nie odpowiedział, co Sakura uznała za zły omen, gdyż jej mama niemal zawsze witała ją w sieni z karcącym wzrokiem i wykładem na temat jej lekkomyślności. Ujrzawszy nikłe światło na końcu korytarza dobiegające z kuchni, ruszyła w tamtym kierunku. – Mamo – zawołała cicho.

- Tutaj, kochanie – odpowiedział jej melodyjny głos matki.

Wchodząc do kuchni ujrzała kobietę siedzącą przy starym, drewnianym stole kuchennym, pogrążoną w ciemności rozświetlanej jedynie przez słabe światło świeczki. Wyglądała na zmartwioną, co jeszcze bardziej wybiło dziewczynę z równowagi.

Coś się stało.

- Co jest, nie ma prądu? – spytała łagodnie, uważnie obserwując matkę. Kobieta pokręciła delikatnie głową, spoglądając na córkę niepewnie i z troską, jakby bała się odezwać. Sakura zmarszczyła brwi. – Więc co jest?

- Kochanie – zaczęła, jednak głos mimo wszystko odmówił jej posłuszeństwa, grzęznąc w gardle. Nie wiedząc jak zareagować, kobieta zdołała jedynie przesunąć w stronę córki list leżący na stole, który tamta dopiero co ujrzała. Sakura obrzuciła go podejrzanym wzrokiem, z wahaniem sięgając po kopertę. Obróciła ją w dłoniach, w nikłym świetle świeczki odczytując wydrukowane na przedzie litery.

Z więzienia, pomyślała, odrzucając kopertę z powrotem na stół. Nie musiała nawet czytać wiadomości, żeby domyślić się, od kogo był list. Tylko jedna osoba mogła go przysłać, a z nią Sakura nie chciała mieć nic wspólnego.

- Czego chce? – warknęła, odwracając się  w stronę szafek kuchennych. Z jednej z nich wyciągnęła szklankę, napełniając ją wodą z kranu i upijając kilka łyków dla uspokojenia.

- Jest w Konoha – szepnęła kobieta, na co Sakura spięła się. Zszokowana odwróciła się do matki, spoglądając nań wzrokiem wypełnionym niedowierzaniem i strachem. – Przenieśli go tu i… - spuściła wzrok na swe ręce – on chce się z tobą widzieć.

Dźwięk odstawianej z hukiem na kuchenny blat szklanki rozniósł się po pomieszczaniu, sprawiając, że pani Haruno podskoczyła na krześle. Z obawą zerknęła na córkę, która gromiła ją rozwścieczonym, zawiedzionym spojrzeniem.

- A ty oczywiście chcesz, żebym spełniła jego prośbę? – spytała z drwiną Sakura. Dobrze znała swoją matkę i doskonale wiedziała, że uległaby każdej jego prośbie, nawet gdyby była niemoralna i niezgodna z jej wolą.

- Kochanie, proszę… on się zmienił i… to tylko rozmowa, przecież możesz tyle dla niego zrobić – mówiła z przekonaniem, błagalnym wzrokiem taksując córkę. Jednak Sakura Haruno nie była potulną owieczką, która nie ma swojego zdania i rozumu.

- Nie zamierzam spełniać ani jego, ani twojej prośby! – krzyknęła, czym prędzej opuszczając pomieszczenie i dom. Zatrzaskując drzwi jeszcze słyszała, jak matka woła jej imię, jednak nie miała zamiaru się zatrzymywać. Nogi same poniosły ją do jedynego miejsca, które wydało jej się właściwie, a palce biorąc przykład z dolnych kończyn, samowolnie napisały esemesa do Sasuke: Teraz.

Od Autorki: WSTYD MI ZA TEN ROZDZIAŁ.