Rozdział 6

„Kiedy ktoś na okrągło cię rani, pomyśl o nim jak o papierze ściernym.

Może cię podrapać i lekko zranić, ale w końcu to ty będziesz
 obrobiony i wypolerowany, a on stanie się bezużyteczny.”

~Chris Colfer

Kroczyła śmiało przez ciemność. Tym razem nie myślała o czyhającym na nią niebezpieczeństwie, nie przejmowała się późną godziną i pogróżką spotkania Akatsuki. Chciała po prostu uciec jak najdalej od domu, jak najdalej od przykrych wspomnień i od tego głupiego uczucia obowiązku i wyrzutów sumienia. Bo przecież ojciec rzeczywiście mógł się zmienić. To tylko głupia rozmowa, która nic by ją nie kosztowała, a może zaowocowałaby czymś dobrym. Jednak w tych pozytywnych aspektach zawsze znajdują się i te negatywne, które powstrzymują przed działaniem, podtrzymywane przez dumę i strach. „Mógł” i „może” to bardzo błahe słowa, przynoszące ze sobą zwątpienie i niepewność, na które Sakura nie mogła sobie pozwolić. Już zbyt wiele razy im zaufała i nie wiedziała, czy ma odwagę znowu to zrobić. A nienawiść i żal za przeszłość jedynie wzmacniały niepewność.

Dotarła do placu zabaw. Był nieoświetlony, a korony drzew złowieszczo wyginały się w mroku niczym chciwe łapy zabójcy. Drabinki, huśtawki i zjeżdżalnie również skąpane były w ciemności, gdzieniegdzie rozjaśnione przez nikłą łunę księżyca, który co jakiś czas wyglądał zza chmur. Jednak mimo braku dobrej widoczności, Haruno nie miała problemu z poruszaniem się po placówce. Zbyt dobrze znała każdy kąt w tym ogrodzonym drucianym płotem kawałku ziemi, by móc się potknąć o chociażby konar drzewa. W dzieciństwie nieraz bawiła się z przyjaciółmi w lunatyka na drabince zwanej „pająkiem”. Nazywali ją tak zarówno ze względu na grę, jak i za jej nietypowy wygląd, przypominający pająka: niebieskie pręty wygięte były w szerokie łuki, połączone między sobą żółtymi rurkami. Doskonale pamiętała, jak mając zamknięte oczy, szukała innych na drabince, wyciągając ręce jak najdalej przed siebie, by uchronić się przed walnięcie w drążek. Wtedy bynajmniej nie obyło się bez potknięć i zdartych kolan, jednak teraz, po latach praktyki, ten plac zabaw nie miał przed nią tajemnic.

Wspięła się po drewnianych drabinkach niskiego, drewnianego podestu, siadając na nim. Po chwili jednak przesunęła się głębiej, zajmując pozycję w poprzek, plecami opierając się o jedną ścianko-poręcz, a nogami zapierając o drugą. Była w małym, drewnianym domku ze zjeżdżalnią, który zdawał się ją chronić przed przerażającą ciemnością i niechcianymi gośćmi. Gdyby ktoś o tym nie wiedział, nie dostrzegłby, że w jego środku siedzi skulona, dręczona myślami nastolatka.

Sięgnęła do torebki, wyciągając z niej komórkę. Spojrzała na wyświetlacz, jednak ku jej rozczarowaniu zobaczyła na nim jedynie zdjęcie swoje i Ino, oraz godzinę – było już po dwudziestej drugiej. Przygryzła wargę, ściskając mocniej urządzenie.

Mogłam się domyślić, że nie odpisze, pomyślała z goryczą, spuszczając głowę. Po co w ogóle do niego napisałam? Przecież dogłębnie dał nam wszystkim do zrozumienia, że się od nas odcina. Głupia…

Wiedziała, że Sasuke już nie przyjdzie. Że nie odpowie na słowo klucz, które ustalili dawno, dawno temu. Że jej wołanie o pomoc i rozmowę, spotka się z mówiącą wszystko ciszą. A jednak nadzieja się w niej tliła. Nie wstała i nie wróciła do domu, tłumacząc się przed samą sobą, że musi jeszcze wszystko przemyśleć, kiedy w rzeczywistości chciała po prostu dać chłopakowi kolejną szansę. Naiwnie wierzyła, że obietnica sprzed dwunastu lat nadal go obchodzi…

Wbiegła na plac zabaw, rozglądając się na wszystkie możliwe strony. Wytężyła wzrok, zwalniając kroku, by nie przeoczyć żadnego skrawka ziemi. Było już po dziewiętnastej i wiedziała, że mamie nie spodoba się, że spóźniła się na godzinę policyjną i dobranockę, ale nie mogła tego zrobić. Podczas zabawy w lunatyka ze znajomymi użyła swojej własnej, czerwonej chustki na głowę do zawiązania lunatykowi oczu, żeby nie podglądywał i potem zapomniała ją odebrać. Wiedziała, że nikt z jej kumpli nie wziął zguby, bo to właśnie żegnając się z nimi, Naruto zauważył brak opaski i wszyscy chórem oświadczyli, że jej nie wzięli. Więc wszystko wskazywało na to, że chustka musi leżeć gdzieś porzucona na placu zabaw.

Po okrążeniu prawie całej placówki, dziewczynka w końcu znalazła swoją zgubę pod jedną z huśtawek. Podniosła ją z szerokim uśmiechem na ustach, ciesząc się, że prezent od Ino jednak nie został spisany na straty. Niezgrabnie i nie bez trudu, Sakura zawiązała opaskę na włosach i już miała ruszyć w drogę powrotną do domu, kiedy jej wzrok padł na drewniany domek na podwyższeniu ze zjeżdżalnią. Wtedy to nagle przypomniało jej się, że jeszcze w dzisiejszym dniu nie miała okazji ani razu zjechać na niej, co napełniało ją ogromnym smutkiem i zarazem determinacją, że musi to naprawić. Przez cały pobyt na placu zabaw z przyjaciółmi, to Kiba z Naruto okupowali zjeżdżalnię, udając, że domek jest ich statkiem, a oni są piratami. Pamiętała, że Inuzuka nawet założył sobie jej opaskę na oko, udając groźnego. Obaj natomiast w rękach dzierżyli miecze z grubych, długich patyków, a na „pokładzie” mieli zgromadzone górki kamyków, którymi rzucali w każdego, kto ośmielił się zbliżyć do ich wyimaginowanego statku, nazywając ich złymi, wrogimi piratami lub rekinami, które trzeba zgładzić. Tak więc po tym, jak Sakura dostała trzy razy kamykiem w ramię bądź plecy i została dźgnięta kijem, odpuściła sobie kolejne próby dostania się na domniemany pokład.

Jednak teraz, gdy na placu zabaw nie było żywej duszy, dziewczynka w końcu miała szansę ziścić swe marzenie!

Czym prędzej podbiegła do zjeżdżalni i wspięła się po drabinkach na podwyższenie. Jednak gdy już miała wstępować do domku i rzucić się do ślizgu, raptownie się zatrzymała. Jej oczom ukazał się ciemnowłosy, zapłakany chłopiec mniej więcej w jej wieku, siedzący skulony na drewnianych belkach. Usłyszawszy głośny tupot Haruno i jej zadyszany oddech, podniósł załzawione oczy, ocierając je naprędce.

- Idź sobie! – wykrzyknął, wydymając drżące i wygięte w podkówkę usta. Zaraz potem odwrócił głowę w bok, udając dumnego i twardego.

- Nigdzie nie pójdę, bo to nie jest do siedzenia, tylko do bawienia, gburku! – odparła, podbierając się pod boki, spoglądając na chłopca ze złością i wyższością. Ledwo powstrzymywała się, żeby nie pokazać mu języka i powiedzieć, by się wypchał i spadał na szczaw.

- I dobra! – odburknął, jednak głosik mu zadrżał, a po chwili i emocje nad nim zapanowały, wyduszając spod powiek kolejne łzy. Sakurze nieco złagodniała mina.

- I dobra… - sapnęła cicho, jednak już nie zamierzała się gniewać na nowego kolegę. Widziała, że coś mu się stało i z jakiegoś powodu był smutny, i chciała mu pomóc. Mimo że był gburkiem. – A tak w ogóle to Sakura jestem.

Ponownie otarł oczy łapką, pociągając kilkakrotnie nosem i oddychając głęboko.

- Sasuke – wymruczał podejrzliwie. Przyjrzał się dokładniej nowej koleżance, po chwili marszcząc delikatnie nosek. – Czemu tu jesteś? Dobranocka leci przecież – szczerze się zdziwił. Gdyby nie sytuacja w domu pewnie sam by właśnie ją oglądał i właściwie żałował, że tego nie robi.

Sakura westchnęła, przysiadając koło Sasuke.

- No wiem, ale przyszłam po to – wskazała ręką na swoją opaskę – bo zostawiłam.

- Kaszana – jęknął współczująco. Haruno jedynie pokiwała z rezygnacją głową, opierając ją następnie na podpartych o kolana rękach.

- A ty? – zaciekawiła się, zerkając na nowego kolegę. – Dlaczego płaczesz?

- Nie płaczę – natychmiast zaprzeczył.

- No to płakałeś? – uściśliła z delikatnym uśmiechem.

Sasuke spuścił bezradnie głowę, co rusz zezując to na Haruno, to na swoje zaciśnięte na kolanach dłonie. Nie wiedział, czy powinien zaufać jakiejś różowowłosej nieznajomej, jednak po dłuższym zastanowieniu, postanowił zaryzykować.

- No bo – zaczął niepewnie. – No bo wiesz, ogólnie to jestem tu nowy i nie mam żadnych kumpli. No i… i mam starszego brata i się chciałem z nim pobawić, ale on mnie cały dzień spławiał i sobie gdzieś poszedł, a potem się dowiedziałem, że on ma kumpli i to z nimi był. I się z nim pokłóciłem. A potem on się pokłócił z tatą, a potem tata z mamą i… I wiesz, kiedyś mi Itachi powiedział, że takie emocje są zaraźliwe i to… no bo wszystko przeze mnie, bo najpierw się z nim pokłóciłem i to poszło dalej. A ja nie lubię jak oni się kłócą, bo wtedy jest bardzo głośno, krzyczą na siebie i mówią niemiłe rzeczy… i ja nie chciałem tego słuchać i dlatego tu uciekłem – zakończył z westchnieniem. Dopiero po chwili podniósł wzrok na siedzącą obok niego koleżankę, która bezustannie wpatrywała się  w niego ze zrozumieniem.

- O kurczaki, to dopiero kaszana! – zareagowała w końcu Sakura. – Ale znam to, bo u mnie mama i tata też się często kłócą. Wtedy zawsze chowam się pod łóżko i zatykam uszy.

- I pomaga?

- Tylko troszkę – odparła smutno. – Ale wtedy jeszcze wyobrażam sobie, że to jest film i że tak musi być, i wtedy to już lepiej.

- Lubię filmy – rzucił Sasuke, w duchu dziękując Sakurze za fajną radę. Jednak przecież nie mógł jej tego powiedzieć od tak!

- Ja wolę bajki. – Na te słowa oboje jęknęli tęsknie do dobranocki, a widząc, że zareagowali identycznie, roześmiali się głośno. – Wiesz, fajny jesteś. Jak chcesz to możesz się z nami bawić, to znaczy ze mną i moimi przyjaciółmi. I wiesz co jeszcze? Ustalmy sobie, że jeśli któreś z nas będzie chciało pogadać, bo rodzice się pokłócili, albo coś innego, to powie „teraz” jak się spotkamy i wtedy odejdziemy od grupki pogadać. Co ty na to, gburku!?

- Dlaczego gburku? – oburzył się Sasuke, mimo że tak naprawdę chciał tylko przystać na propozycję koleżanki, która akurat wyśmiewała jego zdziwienie.

- Bo się boczysz i robisz naburmuszoną minę! – krzyknęła, wytykając język do Sasuke, który się na to obraził.

- Sakura! Sakura, dziecko, jesteś tu!? – nagle dzieciaki usłyszały nawoływania matki dziewczyny.

- Tutaj, mamo! – odpowiedziała, wstając, by rodzicielka mogła ją zauważyć. Kobieta niezwłocznie do nich podeszła.

- No i gdzie ty chodzisz, powsinogo!? Ile razy trzeba ci powtarzać, o której do domu się wraca? – zganiła córkę, zanim jeszcze dostrzegła siedzącego obok niej chłopca. – Och!

- No bo, mamo, zostawiłam tu opaskę i musiałam się wrócić, i wtedy spotkałam… - zaczęła się tłumaczyć, jednak Pani Haruno nie dała jej dokończyć. Nie zważając na gościa, chwyciła córkę za rękę, ciągnąc za sobą i prawiąc jej kazania o spóźnianiu, i że przecież kąpiel na nią czeka.

Jednak zanim jeszcze opuściły plac zabaw, Sakura zdołała obrócić się by spojrzeć na nowego kolegę. Pomachała stojącemu już w domku Sasuke, mając nadzieję, że już jutro gburek dołączy do jej paczki.

Sakura uśmiechnęła się na wspomnienie dzieciństwa. To były dobre chwile, do których uwielbiała wracać w myślach i wspominać z przyjaciółmi. Było wiele historii, z których się nieraz wyśmiewali, a większość z nich dotyczyło największych klaunów w paczce, albo jej samej, gdy próbowała zrobić coś do jedzenia. Kiedyś to nawet kanapki  w jej wykonaniu nie wyglądały na zjadliwe i przyjaciele nie omieszkują jej tego wypominać. Tęskniła za starymi czasami, tęskniła za starym Sasuke – tym jeszcze sprzed śmierci jego rodziców. Tym, z którym się zaprzyjaźniła, któremu ufała i którego kochała. Który troszczył się o swoich przyjaciół i dotrzymywał danego słowa…

Wstała, otrzepując tyłek z piachu naniesionego na drewno przez dzieci. Zeskoczyła z podwyższenia, okrywając szczelniej kurtką i ruszając w drogę powrotną do domu. Spędziła tu już zbyt wiele czasu i mimo kłótni, nie chciała, żeby jej mama musiała się zamartwiać. Spojrzała na wyświetlacz wciąż ściskanej w dłoni komórki, chcąc skontrolować godzinę, kiedy nagle urządzenie zawibrowało, a na ekranie pokazała się wiadomość. Jej serce zabiło szybciej w nadziei, a usta wygięły w delikatnym uśmiechu, kiedy jej oczom ukazał się esemes od Sasuke. Jednak szczęście i ekscytacja minęły równie szybko, co się pojawiły, kiedy Haruno odczytała treść wiadomości: Nie mogę.

Dziewczyna zaśmiała się krótko z goryczą, kręcąc w niedowierzeniu głową. Przecież powinna się tego spodziewać, a mimo wszystko się zawiodła. Kolejny raz.

Zacisnęła rękę na urządzeniu, przygryzając w złości wargę. Miała ochotę rzucić telefonem, wyżyć się na nim i roztrzaskać na małe kawałeczki. Jednak zamiast tego kopnęła jedynie w drzewo, wyobrażając sobie, że właśnie kopnęła Uchihę w goleń.

Szkoda telefonu.

Sasuke odłożył komórkę, ocierając ręcznikiem spoconą twarz. W tym zakurzonym pomieszczeniu bez okien temperatura wydawała się wyższa niż w rzeczywistości, a efekt wzmacniały nagrzane jarzeniówki. Nienawidził tych kilku godzin dziennie, kiedy musiał przebywać w kryjówce Akatsuki, to miejsce go przytłaczało swoją pustością i  brudnymi ścianami. W dodatku Hidan okazał się niezwykle upierdliwym i wkurzającym dręczycielem, którego Uchiha miał ochotę rozszarpać, za każdym razem, gdy otwierał jadaczkę. A jego niemożność spełniania pragnień dodatkowo go irytowała.

- Wracaj, szczylu! Pięć minut przerwy to i tak za dużo, a trening się jeszcze nie skończył! – usłyszał zza drzwi nawoływania szarowłosego. Zaklął siarczyście pod nosem.

Chciał już się stąd wynieść. Chciał iść do Sakury, żeby dowiedzieć się, co się stało. Bo Haruno nigdy nie pisała do niego bez powodu. W ich długoletniej przyjaźni to on częściej wykorzystywał jej cierpliwe ucho i pocieszające ramię; gdy rodzice się kłócili, gdy zostali zamordowani, gdy skazano Itachiego, gdy trafił do Domu Dziecka, a potem pod skrzydła ojca chrzestnego. Ona zawsze odpowiadała na wezwanie, a on sam miał taką możliwość zaledwie raz w życiu – kiedy to ojciec dziewczyny trafił do więzienia. Wtedy po raz pierwszy widział, jak Sakura płacze nad własnym losem, a nie nad czyimś; bo nad nim roniła łzy wielokrotnie…

- Uchiha, skurwysynie, do nogi psie! – Zazgrzytał zębami słysząc kolejną obelgę pod swoim adresem. Cholerny Jashinista.

Rzucił ręcznik na ziemię, wychodząc z kantorka, nazywanego szatnią. Wolno powłóczając nogami, zbliżał się do Hidana.

Żałował, że i tym razem nie może odpowiedzieć na wezwanie Haruno. W dniu kiedy wyznał jej, że wstępuje do Akatsuki i zrywa ich znajomość, zapewnił dziewczynę, że mimo to w sytuacji kryzysowej nadal dotrzyma obietnicy. Że hasło „teraz” nie zniknie wraz z jego odejściem.

- Na glebe i pompujesz, siusiumajtku. – Bez słowa wykonał polecenie. – Jeden, jeden, jeden, jeden, jeden… co jest, gówniarzu, rób te cholerne pompki!

- Robię! – syknął, nie przerywając ćwiczenia. Hidan zaśmiał się szalenie. (ten śmiech *q*)

- Jeśli to są pompki, to Jashin nie istnieje. – Przykucnął przy chłopaku, kładąc na jego spoconych plecach rękę i przyciskając go bardziej do ziemi. – Już ta twoja różowa koleżaneczka zrobiłaby lepsze.

Sasuke zacisnął szczęki, warcząc na swojego kata.

Pieprzony Jashinista!

~*~

15 września, niedziela

Ziewając wkroczył do kuchni, a jedna, zaspana łezka zakręciła się w jego oku, szybko czmychając po policzku w zapomnienie. Jeszcze trochę nietrzeźwy rozejrzał się po pomieszczeniu. Ujrzawszy siostrę siedzącą przy stole w piżamie i popijającą herbatę, uśmiechnął się szeroko.

- Co tak wcześnie? – spytał, podchodząc do lodówki i wyciągając z niej sok wieloowocowy. Opierając się o kuchenkę, pociągnął kilka łyków z gwinta.

- O to samo miałam zapytać – odparła, popijając herbatę.

- Szczanie mnie zwaliło z łóżka – zaśmiał się, wywołując też uśmiech na twarzy siostry. Nikt z nich nie był rannym ptaszkiem, dlatego widok tej dwójki na nogach o dziewiątej rano w niedzielę, był bynajmniej dziwny. Dla obojga z nich.

- A ja nie chciałam spotkać Gaary – mruknęła w odpowiedzi na natarczywe spojrzenie brata, Temari.

Kankuro nie wypytywał, a jedynie posłał siostrze pewne, rozumne spojrzenie. Wiedział, że nie czuję się w tej sytuacji komfortowo i wiedział też, że gdyby chciała o tym porozmawiać, przyszłaby do niego. Naciskanie na nią nie miało sensu, czasami po prostu potrzebowała przemyśleć coś w samotności, w zgodzie z samą sobą.

Odpychając się od kuchenki, ponownie zawędrował do lodówki, a schowawszy w mniej sok, zaczął bezmyślnie wpatrywać się w jej zawartość. W brzuchu mu burczało i żałował, że nie ma większego wyboru, bo po raz kolejny trafił go odwieczny problem: co zjeść?

- Co jadłaś? – rzucił, dalej obserwując uważnie wnętrze lodówki, w nadziei, że może w magiczny sposób coś w ciągu sekundy przybyło. Jednakże usłyszawszy w odpowiedzi jedynie szurnięcie krzesła i cichy tupot stóp siostry, odwrócił się zaintrygowany. Jednak w pomieszczeniu nie ujrzał już Temari, a wchodzącego Gaarę. Zmarszczył brwi.

- I co, fajnie jak taka atmosfera w domu? – zaczął oschle.

- Nie moja wina, ja tylko powiedziałem co myślę – odparł Gaara, również zbliżając się do lodówki i wyciągając z niej sok. Ten jednak kulturalnie, wyciągnąwszy z szafki szklankę, nalał do niej napój.

Kankuro prychnął pogardliwie.

- Dobrze wiesz, że to nie była prawda. Wyrzuciłeś z siebie tylko jakieś dziecinne żale, bo musiałeś się na kimś wyżyć. Doskonale wiesz, że to Temari miała zawsze najciężej. – Pokręcił w rozdrażnieniu głową, spoglądając na brata gniewnie. Gaara wydawał się nawet nie przejąć jego słowami. – Masz ją przeprosić – zarządził, wychodząc z kuchni. Stracił apetyt.

Ostrożnie otworzyłam drzwi, rozsuwając je na zaledwie dwa centymetry. Jednym okiem wyjrzałam na korytarz, dokładnie badając otoczenie. Był pusty. Zaczęłam się przysłuchiwać odgłosom mieszkania. Starałam się oddychać płytko, by niczego nie przeoczyć, albo raczej, by wszystko dosłyszeć, nawet najmniejszy szmer. Usłyszałam jakieś przytłumione przez drzwi głosy, dochodzące z salonu. Wytężyłam słuch, by upewnić się, że rzeczywiście mam rację.

- Detektywie, proszę na to zerknąć – powiedziała jakaś kobieta.

- Tak, zdecydowanie to to, czego szukaliśmy. Dobra robota, Ellie – zabrzmiał ciężki baryton.

To moja szansa, pomyślałam i rozchyliłam szerzej drzwi. Na palcach, jak najciszej potrafiłam, przemierzałam korytarz. Dzięki dywanowi i fakcie, że nienawidzę nosić kapci, udało mi się poruszać niemal bezszelestnie. Uśmiechnęłam się z satysfakcją - nie było możliwości, by mnie usłyszał.

Przy przejściu prowadzącym do salonu, moje serce znowu zaczęło bić szybciej. Teraz musiałam się naprawdę postarać. Gdyby mnie zauważył, jak przemykam niczym cień, byłoby już po mnie, a mój plan ległby w gruzach. Przystanęłam przy progu framugi drzwi, wstrzymałam oddech i możliwe jak najszybciej, i jak najciszej, jednym susem przedostałam się na drugą stronę. Chwilę czekałam w napięciu, oczekując nieznanego, jednak już po chwili mogłam się rozluźnić. Do moich uszu doszedł jego śmiech, co mogło oznaczać tylko jedno – nic nie zauważył, ani nie usłyszał! Z uśmiechem satysfakcji na ustach przemierzyłam resztę odległości, dzielącej mnie od pokoju Kankuro. Przymknęłam lekko drzwi, by stłumić dźwięki, jednak nadal byłam ostrożna i poruszałam się delikatnie.

Rozejrzałam się po pomieszczeniu. Stojące pod naprzeciwległą ścianą łóżko było niezasłane, na podłodze leżały jakieś dwie pogniecione koszulki, a na krześle przy biurku wisiały brudne skarpetki. Fuj, nawet będąc od nich w znacznej odległości, czułam ten unoszący się w powietrzu odór, jednak starałam się nie okazać mojego niezadowolenia żadnymi dźwiękami i jękami. Moim celem była granatowa, drewniana szafa, beztrosko stojąca sobie po drugiej stronie pokoju, tuż obok łóżka i to na niej musiałam się teraz skupić. Na palcach, lekko pochylona zaczęłam kroczyć w jej kierunku, starając się ominąć – również śmierdzące – pomięte koszulki i różne papierki leżące na podłodze. W końcu dosięgnęłam klamki granatowych drzwi ze sklejki.

- Ha! – wyszeptałam z entuzjazmem, widząc swoją zdobycz. Spod góry źle poskładanych ciuchów, wydostałam czarną bluzę brata z fioletowo-niebieskimi nadrukami jakiś wzorków. Nie miała zamka, ale za to mogła się pochwalić dużym kapturem. Szybko naciągnęłam ją na siebie przez głowę. Pod nią miałam ubraną jedynie turkusową bluzkę z długim rękawem, a na tyłek naciągnęłam czarne leginsy. Nowa zdobycz sięgała mi niemal do połowy ud, natomiast jej rękawy kończyły się idealnie wraz z moimi palcami.

Pierwsza część planu zakończyła się powodzeniem!

Czym prędzej opuściłam pokój brata, szybkim krokiem przemierzając korytarz. Teraz już nie musiałam się skradać – moim zadaniem było jak najszybsze wyjście z domu.

Wszedłszy do salonu, ujrzałam Kankuro zalegującego na kanapie w szarym dresie i pomiętej, czarnej koszulce z nadrukiem kreskówkowego Harry’ego Pottera na przedzie.

Maniak, pomyślałam, szybko czmychając za jego plecami do przedpokoju, tak, żeby mnie nie zauważył. Oczywiście nie łudziłam się, że mnie nie usłyszy, jednak najważniejsze było, by uciec z jego bluzą!

- Dokąd to, smarkulo!? – spytał, podczas gdy naciągałam na nogi stare adidasy.

- Biegać! Będę za godzinę jakoś – odparłam, wiążąc sznurówki. Wyprostowałam się, sięgając po leżącą na półce przy drzwiach MP3, którą zostawiłam wcześniej. I już miałam nadzieję, że mój brat nie skojarzy faktów i uda mi się uciec ze zdobyczą, kiedy nagle usłyszałam tupot jego stóp, świadczący, że zerwał się z kanapy. Nacisnęłam pośpiesznie klamkę.

- Stój, gówniaro! – Nie czekając na nadejście Armagedonu, wybiegłam z mieszkania, zatrzaskując za sobą drzwi. Zbiegając po schodach jeszcze usłyszałam, jak Kankuro na powrót je otwiera, krzycząc coś, że jestem idiotką i chce swoją bluzę z powrotem, jednak nie zatrzymałam się. Przeciwnie, jedynie przyspieszyłam biegu.

Biegłam przez park, wsłuchując się w słowa piosenki. Uwielbiałam ten stan. Stan, gdy byłam sama ze swoimi myślami i nastrojową muzyką, a moje ciało ogarniało to kojące zmęczenie. Niektórzy ludzie na odstresowanie wcinali słodkości, inny kłócili się z każdym w okolicy, rzucając kurwami na prawo i lewo. Ja natomiast miałam bieganie – wyżywałam się na sobie, narzucając zbyt szybkie tempo by poczuć, jak płuca bolą mnie od wdychanego powietrza. To mnie uspokajało. Zmęczenie dawało mi spokój ducha i pomagało złapać równowagę, gdy ktoś inny postarał się, bym ją straciła. A tym razem mój błędnik naruszył Gaara. Musiałam wybiegać swoją złość na niego.

Przyspieszyłam, chcąc przezwyciężyć swoją naturalną barierę, mimo bólu w klatce piersiowej. Jednak pokonując zakręt, przed oczami w oddali zamajaczyła mi znajoma sylwetka. Odruchowo zwolniłam. Nie spodziewałam się tu spotkać nikogo ze znajomych, a już na pewno nie jego – Inuzuki Kiby. W dodatku w towarzystwie wielkiego, białego kudłacza, który skakał wokół swojego pana, wesoło merdając ogonem. Uśmiechnęłam się, widząc jak Kiba droczy się z psiną, podpuszczając go i szamocząc za łeb. Postanowiłam wykorzystać jego zaaferowanie pupilem, podbiegając go od tyłu i pukając w prawe ramię, a mijając go z lewej. Tak jak się spodziewałam, Inuzuka najpierw zdumiony odwrócił się w prawo, dopiero po chwili zdając sobie sprawę, że padł ofiarą tradycyjnego kawału. Biegnąc tyłem zaśmiałam się dźwięcznie, wyciągając słuchawki z uszu i zwracając tym na siebie uwagę chłopaka. Na mój widok od razu uśmiechnął się zadziornie

- Lubisz robić ze mnie idiotę, co? – rzucił zaczepnie. Nie da się ukryć, pomyślałam, jednak na głos powiedziałam coś zupełnie innego:

- Dołączysz się? – zaproponowałam i nie zaczekawszy na odpowiedź, odwróciłam się i odbiegłam.

Nie musiałam długo czekać na jego reakcję. Już po chwili zrównał się ze mną wraz ze swoim psem.

- Nie wiedziałem, że biegasz – zaczął wesoło.

- A ja nie wiedziałam, że masz psa – odparłam, odskakując lekko w bok, by nie wpaść na pupila. Zaśmiałam się, dodając: – Równie nieokrzesanego jak właściciel.

- Ano – Wyciągnął rękę w stronę zwierzaka, by go potarmosić, jednak ten sprytnie umknął przed dotykiem, wyrywając nagle do przodu. – ma trochę za dużo energii. Dlatego biegam z nim codziennie, jak się zmęczy to przynajmniej spokojniejszy w domu. Dlatego się zdziwiłem, widząc tu ciebie.

Dopiero teraz zauważyłam, że i Kiba był ubrany na sportowo w czarne dresy i brązową bluzę bez kaptura.

- Bo rzadko biegam. Bardziej dla odstresowania, niż dla kondycji – odparłam, przyspieszając tempa.

- Któryś z braciszków cię wkurzył? – odgadł. Kiwnęłam jedynie w odpowiedzi, uspokajając nieco zdyszany oddech głębszymi oddechami przez nos. – Kankuro? Dziwne, jak się z nim wczoraj zgadałem, to wydawał się całkiem spoko.

Zaśmiałam się głośno, wyobrażając sobie tę dwójkę razem. Dwa tak podobne do siebie charaktery nie miały szansy się nie dogadać, a ja już chyba wiedziałam, dlatego wczoraj Tenten wychodziła z wesołego miasteczka zirytowana.

- Pudło. Tym razem to Gaara. – Aż sama zdziwiłam się swoją otwartością w stosunku do Inuzuki. To chyba słowa Hinaty, jakoby brunet był kochanym przyjacielem skłoniły mnie do zaufania mu.

- Gaara? – zdziwił się. – Ten cichy Gaara? Czym on mógłby cię wkurzyć?

- Zranić – uściśliłam. – Słowami.

Nie patrzyłam na Kibę, jednak wyraźnie czułam na sobie jego niepewny wzrok. Nie spodziewał się z mojej strony takiej otwartości, dlatego musiał czuć się nieco zmieszany. Postanowiłam wyrwać go z tej niezręcznej sytuacji, w którą sama go wpakowałam i przyspieszyłam jeszcze biegu.

- Widzisz tamtą ławkę? – rzuciłam, wskazując ławkę znajdującą się jakieś pięćdziesiąt metrów dalej. Inuzuka przytaknął. – Ścigamy się do niej.

I wyrwałam do przodu. Jednak moja przewaga nie trwała długo, bo już po kilku sekundach Kiba mnie dogonił, a nawet przegonił, szczerząc się przy tym najszerzej jak mógł. Skojarzył mi się przy tym z moim głupszym bratem, który zawsze chełpił się, gdy mnie w czymś pokonał. Ale nie zamierzałam się poddać! Mimo bólu w klatce piersiowej, ciężkiego oddechu i zmęczonych nóg, jeszcze wzmocniłam tempo, jednakże i to nie pomogło mi w wygraniu pojedynku. Dobiegłam na „metę” trzy długie sekundy później niż Inuzuka.

- Wygrałem – wydyszał ciężko, pochylając się do przodu. I się nawet chwali, dureń, jak Kankuro… Spojrzałam na niego buńczucznie, łapiąc się za brzuch i również zginając w pół, by uspokoić oddech.

- Bo jesteś facetem – udało mi się wydukać – i biegasz codziennie. Mógłbyś dać mi trochę fory, dżentelmenie od siedmiu boleści.

Zaśmialiśmy się zgodnie.

- Źle trafiłaś. – Wyprostował się, podpierając pod boki. – Z naszej paczki to chyba Shikamaru jest największym dżentelmenem. Od reszty nie oczekuj za wiele.

Ten leń dżentelmenem? Nie zdążyłam zauważyć.

- A tak w ogóle – podjął po chwili – o co chodzi z tobą i Narą?

O Jezusie… Przekręciłam ostentacyjnie oczami.

- A ty co, książkę o mnie piszesz? – rzuciłam niechętnie, podchodząc do ławki i siadając na niej ciężko. Te ciągłe pytania o Shikamaru zaczęły mnie już porządnie drażnić. Kto by pomyślał, że nawet głupia rozmowa z chłopakiem w tym mieście będzie uznawana za wyznanie miłości.

- Nie. – Uśmiechnął się zawadiacko, stając nade mną. – Ale chętnie zacznę.

Jego uwodzicielski głos doprawdy mnie rozbawił, jednak nie zamierzałam tego pokazać. Wolałam dalej grać niedostępną, bo przecież taka byłam i najnormalniej w świecie go wyśmiać.

- W takim razie pomiń ten rozdział – odparłam rzeczowo, na co Inuzuka parsknął śmiechem, zginając się lekko. Dopiero po dobrych kilkudziesięciu sekundach uspokoił się na tyle, by usadowić swój tyłek obok mnie.

- Złośliwa jak zawsze. – Odchylił się do tyłu, opierając z ulgą o ławkę i rozpościerając ramiona na całej jej długości. – Temu leniowi też tak dogryzasz?

Zaśmiałam się krótko, opierając się łokciami o kolana. Uśmiechnąwszy się sardonicznie, zerknęłam na Inuzukę sponad ramienia.

- Jemu to nawet bardziej. – Przeniosłam wzrok na biegnącego w naszym kierunku Akamaru. Z językiem na wierzchu doskoczył do nas, ocierając się o nogi w prośbie o pieszczoty. Z przyjemnością rozczochrałam mu sierść na łbie. – A co się tak interesujesz?

- Po prostu nie chcę mieć z nim znowu na pieńku – zaśmiał się. W mojej głowie natomiast zapaliła się czerwona lampka, świadcząca, że coś tu śmierdzi. I bynajmniej nie chodziło mi o Akamaru.

- Znowu? – zaciekawiłam się, skupiając swój wzrok na Kibie. Wydawał się lekko zmieszany moją niewiedzą, zupełnie jakby zapomniał, że przeprowadziłam się do Konohy zaledwie trzy tygodnie temu.

- Aaaa… no wiesz jak to jest. Faceci też się czasem kłócą, no nie, Akamaru? – wyraźnie kręcił, szczerząc się nerwowo i drapiąc swojego pupila za uchem dla niepoznaki. Uniosłam do góry brwi, dając Inuzuce do zrozumienia, że nie kupuję jego bajeczki. Westchnął, wiedząc, że musi skapitulować. – Powiedzmy, że przez alkohol Nara miał ochotę wprać mi, za każdym razem, gdy mnie widział. – Zaśmiał się z przekąsem, po chwili dodając pospiesznie: - Nie żebym się bał!

- Oczywiście – odparłam z ironią. Wiedziałam, że nadal nie mówił mi wszystkiego. – Z resztą kto by się bał takiego mięczaka jak on.

- Dlaczego mięczaka? – zadrwił zaintrygowany, śmiesznie marszcząc przy tym nos, niczym jakiś psiak. Chyba za dużo czasu przebywał z Akamaru.

- Nie wyrywaj tak do przodu, bo się zmęczysz. – Wstałam z ławki, przeciągając się leniwie. Trzeba było w końcu skończyć tę koleżeńską schadzkę, bo jeszcze biedak skłonny pomyśleć, że jego zaloty dają jakieś skutki. – Ty mi nie mówisz wszystkiego, to ja tym bardziej nie powiem. Może jestem tu nowa, ale na pewno nie naiwna. – Odwróciłam się do Kiby, spoglądając nań z politowaniem. Niestety, nie miał w sobie chociażby tyle pokory, by się speszyć. – Na razie.

Pogłaskawszy ostatni raz Akamaru, pobiegłam w głąb parku.

Nara nie jest typem osoby, która bez jęczenia chciałaby komuś wprać. To dla niego zbyt upierdliwe…

Wyszłam z zaparowanej łazienki, a moje bose stopy owiało przyjemne, chłodniejsze powietrze, ostudzające łagodnie po kąpieli. Ubrana jedynie w różowe, krótkie spodenki od piżamy, stary t-shirt i turkusową bluzę, skierowałam się do kuchni w nadziei, że głodomory zostawiły mi coś jeszcze w lodówce na kolację. W przejściu minęłam się z Kankuro, który wydawał się nawet nie zauważyć mojej obecności, co w rzeczywistości oznaczało, że mnie olał. Obraził się jak dziecko za wzięcie jego bluzy bez pytania i „karał” mnie obojętnością, chociaż oboje wiedzieliśmy, że już jutro wybaczy mi tę zniewagę.

W kuchni, wiedziona przez głód i burczący brzuch, od razu podeszłam do lodówki nie zwracając uwagi na otoczenie. Niestety, znane porzekadło „nadzieja matką głupich” po raz kolejny sprawdziło się w moim przypadku, kiedy to na półkach lodówki ujrzałam zaledwie kilka jajek, trzy plasterki szynki, którą tylko Kankuro był wstanie zjeść, mleko i jogurt pitny. Z mruknięciem niechęci sięgnęłam po ostatni produkt i łokciem zamknęłam drzwi, odwracając się. Zdążyłam postąpić zaledwie dwa kroki w przód, kiedy w wejściu do kuchni stanął Gaara, a ja zatrzymałam się raptownie.

Po raz pierwszy od naszej kłótni byliśmy sami w  jednym pokoju i czułam się z tym dziwnie niezręcznie. Nigdy wcześniej nie mieliśmy takiej sytuacji, bo nigdy wcześniej nie zdarzyło się nam pokłócić. To z Kankuro regularnie darłam koty o byle co, nie  z moim kochanym, młodszym braciszkiem. Dlatego ta cała sytuacja była dla mnie tak cholernie trudna. Nie chciałam być w niezgodzie z Gaarą, z każdym, tylko nie z nim. Nie z osobą, która zawsze się o mnie jawnie troszczyła. Która pocieszała mnie i dawała siłę bez słów, jedynie siedząc tuż obok w milczeniu. Dlatego w napięciu czekałam na jakikolwiek odzew z jego strony, na jakiś znak, na…

- Przepraszam – właśnie na to.

Spuściłam głowę, spoglądając w bok. Czekałam na to jedno słowo, a mimo to, kiedy je usłyszałam, znowu poczułam złość i żal za wszystkie słowa, które wczoraj wypowiedział. Za wszystkie rany, które mi zadał i które możliwe, że się nie zagoją. Chciałam odpuścić mu grzechy, powiedzieć to proste słowo „wybaczam”, jednak moje gardło tłumione było przez dumę i egoizm.

Jeden dzień to za wcześnie.

Nie odpowiedziałam. Bez słowa minęłam brata, świadomie wrzucając go w wir poczucia winy i niepewności.

Od Autorki: Witam Was w ten cudowny, piękny, słoneczny dzień, który powala mnie swoją doskonałością! <3 Jak się podobało? Przyznam, że pisało mi się ten rozdział naprawdę lekko i w sumie to jestem z niego zadowolona :) (oczywiście zawsze mogło być lepiej, no ale... xd) I chyba tak trochę krótko wyszło ^^"

Ach... ale czemu ten dzień jest taki cudowny? Nie, nie tylko dlatego, że dodałam notkę i szybko się z nią uwinęłam, a dlatego, bo mam dzisiaj urodzinki ^^ (coraz starsza, coraz starsza... ;<) I w związku z tym, mam do Was dwie prośby, bo w ten cudowny dzień mogę być egoistyczna i żądać, czego mi się żywnie podoba xd A więc...

Pierwsza sprawa: chciałabym, aby KAŻDY kto przeczytał ten rozdział zostawił po sobie chociażby mały znak. Zwykłe "sto lat" "żyj długo, ale nie za długo, żeby życie ci się nie znudziło", albo "fajny/głupi/beznadziejny blog!" wystarczy :) Po prostu chciałabym wiedzieć, dla ilu tak naprawdę osób piszę. Chyba możecie mi dać taki prezencik? :)

Druga sprawa: a właściwie prośba. Bardzo proszę, abyście głosowali w SONDZIE na najładniejszy szablon... nie, nie na mnie xd Mnie nie wybrali (ech, życie...). Ale na Mitshie, czyli blog Find Water!

No, to tyle z życzeń, a teraz ma dla Was zaproszenie. Otóż założyłam nowego bloga - NAKANAIDE-SS . Po tym jak dostałam tyle pięknych komentarzy pod poprzednim o-s postanowiłam pociągnąć tę historię dalej :D Tak więc, tak, chusteczka_aha wkracza na nowe terytorium - SasuSaku. Jak na razie na blogu widnieje tylko rozdział 1, czyli o-s, ale pracuję już nad rozdziałem 2, więc wszystkich ciekawskich serdecznie zapraszam!

 No, to chyba już wszystko ^^"

Pozdrawiam! ;***