Rozdział 7

„(…)i jego kolega mówi:

-Jaki to ma sens pamiętać dzisiaj o tamtym?

Faktycznie. Jaki to ma sens – pamiętać?”

~Hanna Krall „Zdążyć przed Panem Bogiem”

20 września, piątek

Otworzyłam drzwi wejściowe do domu. Moje serce waliło jak oszalałe od gnieżdżących się we mnie emocji. Martwiłam się, tak cholernie się martwiłam, że coś mogło się stać. To nie było w stylu mamy dzwonić do mnie, gdy byłam na spotkaniu z przyjaciółmi i w dodatku mówić mi takie rzeczy. Jej słowa cały czas huczały mi w głowie bolesnym echem: „Wiem, że będzie dobrze. Wszystko się ułoży, zobaczysz, dacie sobie radę…”.

Dacie sobie rade – ale z czym? Dlaczego te słowa wydały mi się tak obce i brzmiały jak pożegnanie? Nie chciałam, żeby nim były…

- Mamo! – zawołałam już na progu, jednak nie doszła do mnie żadna odpowiedź. Moje serce znowu owiała gęsta mgła zwątpienia i niepokoju, coś było nie tak.

W domu było zupełnie ciemno i cicho. Odebrałam to jako kolejny zły znak – mama nie pracowała, dlatego zawsze w którymś pokoju paliło się światło, ona zawsze tu była. A teraz… czułam pustkę. Nie potrafiłam tego wytłumaczyć w żaden racjonalny sposób, ale tak było. Tak niemożliwie cicho i pusto, jakby coś z domu uleciało.

Po omacku stawiałam ostrożne kroki w przód, szukając po ścianie włącznika światła. Ręka mi drżała od nieuzasadnionych emocji, a serce biło zdecydowanie za szybko. Nie rozumiałam tego. Zdrowy rozsądek cały czas mi tłumaczył, że przecież nie mam się czym martwić, że nic się nie dzieje, jednak intuicja podpowiadała mi coś zupełnie innego – śpiesz się, póki jeszcze nie jest za późno.

- Mamo!

W końcu znalazłam włącznik światła i czym prędzej go nacisnęłam. Jednak jasność wcale nie przyniosła mi ulgi, a jeszcze więcej zwątpienia i niepokoju. Biegałam od pokoju do pokoju, sprawdzając czy nie ma w nich mamy – nie było. Kuchnia, łazienka na dole, salon… W końcu wbiegłam po schodach na górę i przetrzepałam sypialnie - moją i braci -  jednak i tam zastałam pustkę.

Łazienka – pomyślałam i skierowałam się do ostatniego pomieszczenia w domu, którego nie odwiedziłam. Jednak z każdym metrem moje kroki stawały się cięższe i wolniejsze – przytłumione przez strach. Tak, bałam się tego co zastanę za drewnianą zaporą i to jak cholera! Intuicja. Ona nigdy mnie nie zawodziła.

Pięć, cztery, trzy, dwa, jeden… moja drżąca ręka opadła na klamkę, a serce stanęło na o wiele za długą chwilę, aby rozpocząć ponowne bicie w szaleńczo szybkim tempie. To, co ujrzałam…

- Mamo – wydusiłam.

Moje gardło było ściśnięte przez łzy i strach, a z twarzy uleciała krew. Nagła fala osłabienia ogarnęła moje ciało i z ledwością udało mi się utrzymać równowagę.  Nie wiedziałam co zrobić, co się dzieje, co… Nic nie wiedziałam. Miałam ochotę upaść na kolana, zwymiotować i zapomnieć cały ten makabryczny obraz. Wymazać z pamięci widok mamy leżącej w zakrwawionej wannie, ale nie mogłam. Potrafiłam tylko stać w miejscu, obserwując jak jucha spływa po bladych nadgarstkach mojej rodzicielki i płakać jak małe dziecko, które zgubiło się w tłumie i nie widziało, w którą stronę ruszyć żeby nie pogubić się jeszcze bardziej.

Osunęłam się w prawo na framugę i tylko dzięki niej mogłam nadal utrzymać się na nogach. Byłam otępiała i nie potrafiłam uwierzyć w to co widzę. Chciałam, żeby to była jedynie mara senna, pomyłka, dowcip, cokolwiek.

Jednak fakty były faktami, a oczu nie można oszukać – to co widzimy jest tym co widzimy, tak samo jako uczucia są jedynie uczuciami i Bóg nie dał nam mocy niszczenia ich. A ja chciałam je zniszczyć, tak bardzo pragnęłam pozbyć się tego przeszywającego bólu, bezradności, zagubienia. Tak po prostu nie czuć nic.

Pustka – dlaczego osiągnięcie jej jest takie trudne?

Na dworze było potwornie ponuro i szaro. Zazwyczaj witałam taką pogodę ze zgrzytem zębów i grymasem na twarzy, jednak dziś niemal byłam za nią wdzięczna – idealnie odwzorowywała mój aktualny nastrój, który należał do jednych z grupy „krytyczny”. Dzisiejszy sen zupełnie wytrącił mnie z mentalnej równowagi, którą udało mi się osiągnąć po rocznicy śmierci mamy, na nowo rozdrapując niedawno zasklepione rany.

- Długo jeszcze masz zamiar się do mnie nie odzywać? – usłyszałam głos Gaary po prawej.

Westchnęłam, przymykając na chwilę powieki i delektując się podmuchem wiatru, który owiał moją twarz. Był chłodny i nieprzyjemny, a jednak dał mi ukojenie i pomógł pozbierać rozkołatane myśli. Nadal nie przyjęłam przeprosin mojego brata i traktowałam go z dystansem, chociaż już od co najmniej dwóch dni nosiłam się z decyzją wybaczenia mu. Nie ważne jak bardzo mnie zranił, nadal był moim kochanym, młodszym braciszkiem, na którego nie chciałam się gniewać i którego potrzebowałam. Tak, potrzebowałam – szczególnie dzisiaj.

- Nie – odparłam lekko, otwierając oczy i omiatając wzrokiem ponury krajobraz; szare bloki wydały mi się jeszcze bardziej bezbarwne, a korony drzew bardziej złowrogie. Wiele ludzi chyba myślało podobnie, bo mijający nas przechodnie wbijali spojrzenia jedynie w swoje buty, śpiesząc się gdzieś z nietęgimi minami. Chyba nie każdy cieszył się z pierwszych oznak jesieni.

- Czyli między nami okej? – spytał niepewnie. Kątem oka zobaczyłam, jak przygląda mi się z nieukrywaną ciekawością i lekkim niezrozumieniem.

- Nie – zburzyłam jego tlącą się w tęczówkach nadzieję. Wzruszyłam ramionami, kopiąc leżący na mojej drodze kamyczek i zaciskając  mocniej dłonie na pasku torby. – Zarzuciłeś mi, że nie przejęłam się śmiercią mamy. Nie oczekuj, że tak łatwo ci to wybaczę.

- Wiem, ja po prostu… - speszył się, spuszczając głowę. Tym razem to on przymknął powieki, jakby chcąc odnaleźć racjonalne wytłumaczenie na swoje zachowanie gdzieś w ciemnościach swojej podświadomości. – To były emocje. Byłem wściekły, bo nigdy mi z Kankuro niczego nie mówicie, cały czas próbujecie chronić. Skąd miałem wiedzieć, że cierpicie tak samo jak ja, skoro to ukrywaliście? Nie jestem już dzieckiem. Wiem, co to śmierć, wiem, jak sobie z nią radzić, tak samo jak wy. Nie musicie mnie ze wszystkiego wykluczać. – Spojrzał mi butnie w oczy, marszcząc w złości brwi. Rysy jednak szybko mu złagodniały, a na twarz wypłynęło współczucie. – Ale wiem też, że wtedy przegiąłem. Wiem, że ty miałaś najciężej, w końcu… ją znalazłaś – niemal wyszeptał, odwracając wzrok.

Dziwny prąd i dreszcz przeszedł moje ciało na ostatnie słowa brata, a przed oczyma momentalnie przeleciały mi sceny z dzisiejszego snu. Wspomnienia. Te najboleśniejsze, o których tak bardzo chciałam zapomnieć, tak po prostu wymazać.

Przystanęłam, zdając sobie sprawę, że doszliśmy już prawie do budynku szkolnego. Uczniowie mijali nas szybkim krokiem, śpiesząc się na lekcje i do ciepłych, bezwietrznych murów, od których ja w tym momencie chciałam uciec. Nie miałam siły zmagać się z radosną Tenten, która posiadała radar na czyjeś smutki.

- Mama mi się dziś śniła – powiedziałam, zamiast w jakikolwiek sposób zareagować na monolog Gaary; w końcu chciał, żebyśmy przestali przed nim wszystko ukrywać. – Tamten dzień.

Gaara spojrzał na mnie w ten dziwny sposób, a oczy mu pociemniały. Nienawidziłam tego – litości innych, nawet rodziny.

Mój brat otworzył i zamknął usta, jakby nie mógł się zdecydować, czy mnie pocieszyć, czy nie. Albo raczej po prostu nie wiedział jak to zrobić; mu zawsze najlepiej wychodziło milczenie. Potrafił podnieść człowieka z mentalnego bruku samą obecnością. Jednak teraz – jak na złość – potrzebowałam czegoś więcej niż drugie ciało obok. Potrzebowałam słów, których Gaara nie był w stanie wypowiedzieć.

- Jadę do niej, do Suny – rzuciłam ostro, mierząc bogu ducha winnego brata nieprzychylnym wzrokiem. Jego bierność działała na mnie jak płachta ta byka. – Teraz.

Dróżka prowadząca do szkoły nagle opustoszała, przybierając bez śpieszących nią uczniów, posępnego wyrazu. Wiatr zadmą mocno, ostrzegając przed przyprowadzonymi chmurami, które bez wątpienia zwiastowały deszcz.

Gaara poruszył się niespokojnie. Pewnie rozważał, czy lepiej dać mi reprymendę na temat wkurzonego ojca, czy może lepiej puścić moją wiadomość mimo uszy i ewentualnie przyłączyć się do wyprawy. W końcu przekręcił lakonicznie oczyma, wkładając ręce do kieszeni bluzy-kangura.

- Pewnie wiesz co robisz.

Uśmiechnęłam się łobuzersko.

- Jak zawsze – odparłam, stawiając pierwsze kroki w tył. Po chwili już przemierzałam park, zmierzając do mojego nowego celu – stacji kolejowej.

Sasuke Uchiha zbiegał schodami ku wyjściu, pośpiesznie narzucając na siebie czarną skórę. Pędził, przeskakując po trzy stopnie i na zakrętach łapiąc się barierki by wspomóc się w zawrotce. Włosy miał zmierzwione jeszcze po nocy; żył bowiem w przekonaniu, że wiatr i dłoń lepiej ułożą jego fryzurę niż grzebień, który w jego mieszkaniu i pełnił jedynie funkcję ozdobną.

Klatka schodowa była urządzona w ekskluzywnie minimalistycznym stylu – ściany były obłożne drobniutkimi jasnymi kamyczkami, które mieniły się od wpadającego przez niewielkie okienka słońca, bądź blasku eleganckich karniszy narożnych. Podłogę wypełniały kafelki w stonowanych odcieniach szarości i granitu, które nie były najlepszym przyjacielem w biegu na złamanie karku. Chłopak niejednokrotnie klął na ich śliskość i powtarzał, że kiedyś się na nich zabije.

W końcu dobiegł do wyjścia, a gdy minął mosiężne drzwi, jego uwagę zwróciły skrzynki pocztowe. W głowie natychmiast zamigała mu żarówka i garstka wspomnień z wczorajszego wieczoru napłynęła na myśl.

Gdy wrócił z treningu u Hidana, Sasuke nie marzył już o niczym innym jak o kąpieli i łóżku. Zeszłego wieczora trener - albo raczej jak Uchiha zwykł go nazywać, kat – kazał mu przelewać wodę z jednej dziesięciolitrowej beczki do drugiej, uznając, że będzie to lepszy trening, niż ćwiczenie na ławce z obciążnikami. Uważał, że podnoszenie i opuszczanie beczek wzmocni zarówno jego plecy, nogi i ręce, a także wzbogaci go o pokorę, której według Hidana wiecznie Sasuke brakowało.

Dlatego, gdy wujek Orochimaru złapał go w kuchni po powrocie i zaczął rozmowę, Sasuke nawet nie skupił się dokładnie na jego słowach. Był zbyt zmęczony by słuchać jego kazań, jednak wyraźnie pamiętał, że opiekun mówił mu coś o liście do niego w skrzynce. Chłopak zainteresował się tym, bo nigdy wcześniej nie dostał żadnej korespondencji, dlatego teraz, mimo że zaspał i śpieszył się do szkoły, przystanął na chwilę w klatce. Pośpiesznymi ruchami przeszukał kieszenie kurtki, po kilku chwilach znajdując w jednej z nich, pomiędzy stertą starych chusteczek, paczki papierosów, słuchawek i innych bzdet, upragniony, mały kluczyk. Wybrał odpowiednią skrzynkę i przekręcił zamek, a gdy wyciągnął list, ponownie ją zamknął i ruszył w drogę.

Na ulicy powitał go gwar miasta i przejeżdżających samochodów. Dzień dobry powiedział mu także wiatr, który natychmiast postanowił zabawić się w jego prywatnego fryzjera, przy okazji przyprawiając go o dreszcze z powodu chłodu.

Sasuke wyciągnął z kurtki paczkę mentolowych papierosów, po chwili umieszczając jedną fajkę w ustach i przygryzając ją zębami. Z drugiej kieszeni wygrzebał czarną zapalniczkę, czyniąc, co należało i zaciągając się nikotyną. Dopiero gdy wydychał dym, w końcu na poważnie zainteresował się listem. Zwolnił nieco kroku i poprawiając uprzednio plecak, przeczytał nadruk na kopercie. I zamarł, momentalnie stając.

Z więzienia. Przygryzając papierosa, rozdarł niecierpliwie papier i pewnym ruchem rozłożył urzędowy świstek. A to, co z niego wyczytał zdecydowanie mu się nie spodobało.

Sąd wysłał mu zawiadomienie o przeniesieniu jego brata z Iwy, do konoszańskiego więzienia. Co więcej, Itachi upraszał się o jego wizytę i sąd wyraził na nią zgodzę. Tyle że Sasuke wcale nie chciał się z nim widzieć.

Wściekły, zgniótł list z pogardą, wyrzucając go do pierwszego lepszego mijanego śmietnika. Wyjął z ust papierosa i z niezadowoleniem odkrył, że zgryzł filtr zbyt przesadnie i papieros nawet nie nadawał się już do palenia. Ponownie zaklął, choć teraz na język nachodziła mu nawet wiązanką przekleństw, którą jednak w sobie zdusił.

Drań nagle sobie przypomniał o braciszku, zakpił gorzko. Wszedł właśnie w boczną ulicę i trącił kogoś ramieniem, lecz nie przejął się tym, a jedynie jeszcze na tę osobę warknął. Zorientował się, że nie kieruje się nawet w stronę szkoły, co zupełnie mu nie przeszkadzało – nagle stracił ochotę na siedzenie na dupie w klasie. Zdecydowanie wolał siedzieć na dupie w pubie.

Jego niedoczekanie, że się z nim spotkam.

Nie spodziewałam się, że peron o tak wczesnej godzinie będzie przeludniony. A jednak, ludzie tłoczyli się koło siebie, sprawiając, że czułam się jak mała dziewczynka, która szukała w tłumie swojej mamusi. Skrzywiłam się, dostrzegając ponurą ironię mojego porównania.

Rozejrzałam się po stacji. Oprócz ludzi w oczy rzucały tu się ogromne, szaro-niebieskie filary z drobnymi rzeźbionymi zdobieniami, które były już ledwo widoczne poprzez zniszczenia czasu. Podłoże było wyłożone z kocich łbów, mieniących się różnymi odcieniami brązu i szarości, a białe ławki z obryzgującą farbą idealnie komponowały się z tym opłakanym krajobrazem peronu, który niewątpliwie był zaniedbany. Gdyby nie przewijający się tędy ludzie, skłonna byłam pomyśleć, że stacja jest opuszczona.

Z rozmyślań wyrwał mnie stukot wjeżdżającego na peron pociągu i dopiero to ostudziło moje zmysły na tyle, by uświadomić mnie, że nie mam biletu. Zaklęłam siarczyście pod nosem, natychmiast rzucając się do kasy biletowej nieopodal, która na całe szczęście była otwarta i co najważniejsze - w kolejce stały tylko dwie  osoby. Lekko zdyszana po wędrówce ze szkoły na peron, ustawiłam się za tęgą kobietą w czerwonym płaszczu i aż znieruchomiałam ze zdziwienia, słysząc znajomy, męski głos przed sobą.

Co on tutaj robił?

- Do Yuke, z ulgą uczniowską – poprosił Nara, wykładając na ladę banknot do zapłaty.

- Pociąg odjeżdża za pięć minut z peronu numer sześć – odpowiedział mu zniekształcony przez mikrofon głos zgryźliwej ekspedientki. Już po chwili Nara odwracał się w moją stronę i schwyciwszy swój bilet, schował go do kieszeni skórzanej, brązowej kurtki. Dopiero wtedy zauważyłam, że w drugiej dłoni trzymał do połowy spalonego papierosa.

- Wiecznie uzależniony – mruknęłam pod nosem, zupełnie zapominając, że powinnam milczeć by nie zwrócić na siebie jego uwagi. I zaledwie zdążyłam o tym pomyśleć, a nasze spojrzenia skrzyżowały się, sprawiając, że po moim ciele rozlało się nieprzyjemne ciepło.

Przyłapana, pomyślałam zgryźliwie.

- Temari? -  wydukał w szoku, a na jego twarz wystąpił grymas zdziwienia. Widać on również nie spodziewał się tu spotkać kogoś ze szkoły, a już w szczególności nie mnie. – Co ty…

- Co dla pani? – uratował mnie przed niezręcznym pytaniem zbawienny, acz nadal nieprzyjemnie skrzeczący, głos niemiłej pani z kasy.

- S-suna, uczniowski – wyjąkałam, nie mogąc uwolnić się od skanującego mnie bacznie wzroku Shikamaru. To spojrzenie mnie… hipnotyzowało.

- Dwadzieścia jenów, odjazd za trzy minuty z peronu numer sześć – zaskrzeczała ekspedientka, zmuszając mnie tym do oderwania spojrzenia od czarnych tęczówek Nary.

Drżącymi rękoma wyciągnęłam z torebki portfel; miałam szczerą ochotę trzepnąć się za to infantylne, zupełnie do mnie nie podobne zachowanie!

Skup się, Temari, upomniałam siebie. Graj.

Podziałało. Zdecydowanym ruchem wyciągnęłam z portfela banknot i schwyciłam z blatu swój bilet, gotowa na zmierzenie się z Narą.

- Suna. Odwiedzasz stare śmieci?

Ruszyliśmy w stronę peronu, przeciskając się przez tłum. Shikamaru dopalał papierosa, a mi nie uśmiechała się jazda i rozmowa z nim, jednak wiedziałam, że jestem na to skazana. W drodze do Suny pociąg przejeżdżał przez Yuke. Pocieszała mnie jedynie świadomość, że nasza wspólna przejażdżka nie będzie trwać dłużej niż godzinę, chociaż już i ten odcinek czasu wydał mi się cholernie długi.

- Coś w tym stylu. Jadę do mamy – odparłam zgodnie z prawdą, celowo pomijając kwestię cmentarza.

Weszliśmy na nasz peron, a czarny pociąg z biało-niebieskimi obklejeniami ukazał się naszym oczom. Odruchowo przyspieszyłam kroku nie chcąc się spóźnić, a Płaczek z cichym westchnieniem  podążył za mną, gasząc papierosa przy najbliższym śmietniku. Szybko jednak zrównał ze mną kroku.

- Rozwód? – ponownie zagaił.

Rodzice rozstali się tuż przed śmiercią mamy, więc przytaknęłam, krzywiąc się lekko. Nie spodziewałam się, że ten ignorant będzie tak dociekliwy. Od początku naszej znajomości sprawiał wrażenie obojętnego na innych i jakby wyłączonego ze świata, w którym żyje.

Gdy dotarliśmy do pociągu, Shikamaru szarmancko przepuścił mnie w drzwiach. Zdziwiłam się, sądząc, że gatunek męski w tym mieście nie wie już co to dobre wychowanie, jednak nie skomentowałam gestu Nary. Jedynie przechodząc przez kolejne korytarze nieustannie kontrolowałam, czy nadal za mną podąża. Skoro już na niego wpadłam, zamierzałam wykorzystać sytuację na moją korzyść i też go nieco wypytać. Sprawa z Ino i tajemniczy zatarg z Inuzuką ciągle upominały się w mojej podświadomości o wyjaśnienie, a teraz nadarzyła się ku temu okazja.

Otworzyłam drzwi do jednego z wolnych przedziałów i z ulgą przywitałam twarde siedzenie. Pociąg z wolna ruszył.

- A ty? – rzuciłam, poprawiając sobie zmierzwioną grzywkę. – Yuke?

Mlasnął zniechęcony, zsuwając się nieznacznie na fotelu.

- To dziwne, że opiekę przydzielono waszemu ojcu. W dziewięćdziesięciu procentach przypadków to matka po rozwodzie opiekuje się dziećmi – dociekał zamiast odpowiedzieć.

- Nie twój interes – warknęłam zniesmaczona. – Teraz moja kolej na wypytki.

Wytrzymałam jego badawcze spojrzenie, a kiedy w końcu bardziej interesujące wydały mu się chmury za oknem, odetchnęłam niemal bezgłośnie. Mimo że uwaga Shikamaru mnie zirytowała, to wiedziałam też, że ma rację, a mnie w tamtym momencie wyjątkowo trudno przychodziło udawanie pewnej siebie. W końcu póki mama żyła, to ona się nami opiekowała, chociaż może użycie tego słowa będzie nadużyciem. Złość ogarniała mnie na samą myśl, że ojciec zniszczył jej życie. Kiedy dowiedziała się o jego zdradzie, najpierw popadła w paranoję, potem w depresję, która w końcu doprowadziła ją do grobu.

Uspokoiłam swoje myśli.

- To zamierzasz mi odpowiedzieć na moje pytanie? – zapytałam najpewniej jak potrafiłam. Dla lepszego efektu z gracją i pewnego rodzaju władczością założyłam nogę na nogę.

- Kojarzysz nauczyciela historii, Asumę Sarutobiego? – zagaił, a ja przytaknęłam identyfikując nazwisko z profesorem, o którym kiedyś wspomniałam mi Tenten. Nara wzruszył ramionami. – Jest moim chrzestnym, a jego żona wczoraj urodziła. Jadę ją odwiedzić.

Nie ukrywam, że na tę wiadomość poczułam lekki zawód. Spodziewałam się, że Płaczek podobnie jak ja wymyka się w jakieś zakazane mu miejsce, ale chyba za wcześnie przyczepiłam mu łatkę hultaja. Prawdopodobnie po prostu wolał wysłużyć się wymówką wizyty w szpitalu, żeby nie musieć udawać zaciekawienia na lekcjach. Zdążyłam już zauważyć, że ten facet nie przywiązywał żadnej wagi do nauki.

- Zamierzasz się rozczulać nad bobasem? – zakpiłam. – Ambitnie.

Uśmiechnął się zgryźliwie, jednak nie odpowiedział. A ja poczułam się jak zignorowane dziecko, które jednak za wszelką cenę domaga się uwagi i nie ustaje w próbach. Chciałam wyciągnąć od niego kilka informacji, jednak Nara nie wydawał się skłonny do współpracy.

Wtedy w głowie zawitała mi pewna myśl. Rzuć psu kość na zachętę, a będzie posłuszny.

- Byliśmy pod opieką mamy, ale rok temu wszystko się zmieniło.

Tak jak się spodziewałam uwaga Nary znowu była skierowana na mnie. W myślach wypięłam pierś do przodu w akcie zwycięstwa, na zewnątrz jednak nadal pozostając opanowaną Temari.

- Dlaczego?

- Nasze ścieżki życia się rozeszły – odparłam zdawkowo, uśmiechając przy tym kpiąco. Jednak ułożenie ust w ten uśmiech kosztowało mnie wiele zdolności aktorskich i zmuszenia niechętnych mięśni twarzy do pracy. Niemniej, dla Shikamaru była to wystarczająca maska.

Chwycił kość w pysk.

- W takim razie pewnie zdziwi ją twoja wizyta.

Tym razem to ja wzruszyłam ramionami jakby od niechcenia, chociaż w środku cała się trzęsłam. Nie ważne po co i z kim, rozmowa o mamie zawsze była dla mnie trudna. Tym bardziej gdy musiałam w jej sprawie łgać, albo jak kto woli, ukrywać niektóre fakty dotyczące jej.

- Możliwe. Ale i tak tego nie skomentuje – odparłam jak najnaturalniej, w myślach dopowiadając pesymistyczne „Bo przecież z grobu nie wstanie.”

Nie wiedziałam czemu, ale kiedy czarne tęczówki Nary z zaciekłością lustrowały moją twarz, miałam wrażenie, że on wie. Wszystko. Że wcale moje sztuczki na niego nie działają, o czym przecież byłam przekonana. Czułam, jakby moja maska pękała i kiedy to do mnie dotarło, szybko spuściłam wzrok.

Shikamaru nic nie powiedział.

- A ty? Czemu ścieżki twoja i Ino się rozeszły?

Widziałam, jak w pierwszej chwili się spiął, nie spodziewając się, że wiem cokolwiek o ich związku. Potem jednak powoli zacząć się rozluźniać, jakby stopniowo układając sobie w głowie układankę. W pewnym momencie uniósł kącik ust w  łobuzerski sposób, który dodawał mu męskości.

- Nie twój interes – rzucił, nieporadnie imitując moje warknięcie.

Ja jednak nie zamierzałam się poddać. Uważnie przyglądając się swoim paznokciom, kontynuowałam tyradę:

- Czyli twój zatarg z Kibą pewnie też nie ma z tym nic wspólnego.

Shikamaru wyciągnął z kieszeni spodni zapalniczkę, bawiąc się nią i przekładając sprawnie między palcami. Był podirytowany.

- Tenten za dużo gada – rzucił zgryźliwie, co dało mi nadzieję, że moje nieśmiałe teorie mogą się sprawdzić.

- Kiba też do małomównych nie należy – dodałam w obronie koleżanki.

- To na pewno – niemal wypluł.

Nagle zapadła cisza, a jedynymi słyszanymi odgłosami były nasze płytkie oddechy i stukot pędzącego pociągu. W oczekiwaniu na jakiś odzew ze strony Shikamaru, zapatrzyłam się na wirującą w jego dłoni zapalniczkę i dopiero po dłuższej chwili zdołałam się od niej oderwać.

- Czyli? – zachęciłam go do dalszych zwierzeń, jednak jego nieprzychylne spojrzenie zgasiło mój zapał do dopingu.

- Czyli dalej dowiaduj się rzeczy o mnie od innych i wysuwaj irracjonalne wnioski.

Okej. W tamtej chwili poczułam się, jakby tata zbeształ mnie za zjedzenie słodyczy przed obiadem i uczucie to wyjątkowo mi się nie spodobało. Przez chwilę nawet zrobiło mi się głupio, jednak tę emocję szybko zastąpiło coś nowego i silniejszego – złość. Niczym mała, obrażona dziewczynka splotłam ręce na piersi.

Wcale nie chwycił kości w pysk. Pompatyczny drań jedynie zakopał ją bezczelnie pod siebie.

Światła dla pieszych zmieniły swoją barwę na zieloną, a tłum ruszył na drugą stronę jezdni.

- Bez sensu – wymruczała do siebie Haruno.

Powłóczając nogami przeszła przez przejście dla pieszych. Skręciła w boczną uliczkę; ze wszystkich stron otaczały ją wysokie budynki biurowców, jednak ona nie obrzuciła nawet ukradkowym spojrzeniem ich potęgi. Uważnie obserwowała swoje stopy, strzegąc się każdego kroku, którego nie chciała wykonywać. Nie chciała, ale musiała. Bo przecież nie mogła złamać słowa danego jej matce.

Bez sensu jak cholera!

Po dziesięciu minutach dotarła na miejsce. Stanęła przed ogromnym, betonowym murem, którego szczyt zakończony był pozwijanym w sprężyny drutem kolczastym. Jej ramiona załamały się pod ogromem zapory, a poczucie dziewczyny, że znajduje się nie w tym miejscu, co powinna jedynie wzmogła metalowa brama. Sakura przygryzła wargę.

Do czego własna matka mnie zmusza, to niepojęte! zawyła desperacko w myślach. Po kolejnych kilku chwilach wahania, wypuściła ciężko powietrze z płuc i nacisnęła klamkę masywnej bramy. Jednak widok budynku więziennego wcale nie dodał jej odwagi.

Odkąd Sakura otrzymała od ojca list, nie potrafiła się przestać zastanawiać, czy nie powinna się z nim spotkać. Całą sytuację pogarszała jej matka, która uparcie namawiała ją do odwiedzin. A ich codzienne kłótnie o to robiły jej coraz to większy mętlik w głowie.

- Pójdź do niego, porozmawiaj! Przecież o nic więcej cię nie prosi – zapewniła ją wczoraj mama.

- A ja od tygodnia nie proszę ciebie o nic innego, jak żebyś dała mi już z tym spokój. Nie chcę rozmawiać z tym pieprzonym przemytnikiem – odparowała podniesionym głosem Sakura.

Matka szarpnęła ją za ramię.

- Na miłość boską, Sakura, to twój ojciec!

- Trudno o tym zapomnieć, jak wiecznie mi to wypominasz! – wrzasnęła w apogeum furii. Szybko jednak pożałowała swojego zachowania, widząc zawiedzony wzrok matki. Wtedy zmiękła, a jej westchnienie ogłosiło poddanie się. – Dobra już. Jutro po szkole do niego pójdę.

I tak znalazła się  w sytuacji, w której nigdy nie zamierzała się znaleźć, a szare korytarze więzienia budowały w niej jeszcze większą niechęć do tego co robi.

Z ciężkim sercem stanęła przy biurku sekretarza w mundurze, który niemal natychmiast podniósł na nią swoje stare, niemal czarne tęczówki skryte za dużymi okularami.

- Tak, panienko?

- Emm. – Sakura spięła się jeszcze bardziej. – Ja do Makoto Haruno.

Policjant zaczął kartkować  gruby zeszyt A4, śledząc uważnie zapisany drobnym pismem tekst. Po chwili pokiwał głową.

- Sakura Haruno, córka? – Przytaknęła. Mężczyzna wyciągnął na biurko plastikowe, przeźroczyste pudełko. – Proszę tu włożyć wszystkie rzeczy z kieszeni i zostawić torebkę. Poproszę też od pani dokument tożsamości.

Bez sprzeciwu wykonała polecenia, a następnie skierowała się w stronę wyznaczoną jej przez policjanta. Czuła napięcie wszystkich mięśni swojego ciała, była strasznie zestresowana. Całe to miejsce było jej obce i wzbudzało w niej strach. Nie pocieszał jej nawet fakt, że jest otoczona praktycznie przez samych mundurowych.

Przeszła rewizję osobistą i została zaprowadzona do pomieszczenia cztery na trzy metry, gdzie jedynymi meblami był mały, metalowy stół i dwa krzesła. Nie było w nim okien, a ciemność rozświetlała jedynie zwisająca na drucie żarówka.

- Co ja tu, kuźwa, robię – szepnęła do siebie gdy została już sama. Co chwilę wycierała spocone dłonie w spodnie, siedząc jak na szpilkach i z niepokojem wpatrując się w puste krzesło naprzeciwko.

On zaraz tu będzie.

Spięła się jeszcze bardziej. Zaczęła wpadać w panikę, rzucając spojrzenia na puste ściany. Równocześnie zastanawiała się, czy tak właśnie wygląda cela? Czy jest równie pusta i ponura? Wzdrygnęła się, uświadamiając sobie odpowiedź: cela jest jeszcze gorsza. W jej głowie nagle pojawił się obraz ojca, wycieńczonego i załamanego, jak siedzi na więziennej kozetce, która usłana jest jedynie kocem, a rolę poduszki odgrywa zawiniątko materiału. Wyobraziła sobie też zasiatkowane okno i te przerażające pręty krat.

Jak w klatce, pomyślała i niespodziewanie ogarnęła ją fala współczucia dla ojca. Przebywa w okropnym miejscu, gdzie myśli człowieka były jego największym wrogiem i przyjacielem, a ona chciała go pozbawić nawet tej drobnej uciechy, namiastki normalności jaką było spotkanie z własną córką.

Westchnęła akurat w momencie, gdy drzwi pomieszczenia zostały otwarte. Ucisk oczekiwania w brzuchu wzmocnił się, a serce rozpoczęło galop.

- Macie piętnaście minut – oznajmił strażnik służbowym głosem, ponownie znikając za drzwiami.

Makoto Haruno z czułością i pewnego rodzaju ostrożnością spojrzał na plecy córki, okalane kaskadą różowych włosów. Były krótsze niż widział je ostatnio, bo sięgały zaledwie niewiele za ramiona, a nie jak niegdyś do pasa. Były delikatnie pofalowane i roztrzepane przez wiatr. Uśmiechnął się ciepło, wspominając, że przecież dziewczyna nigdy nie potrafiła zapanować nad niesfornymi kosmykami.

- Sakura – wymówił miękko. Sposępniał jednak, kiedy zobaczył jak ramiona córki uginają się pod jego słowami, a głowa opada niżej. Powoli podszedł do krzesła i usiadł na nim, kładąc spięte kajdanami ręce na stole. – Sakura – powtórzył nieco głośniej i wtedy dziewczyna podniosła głowę. Ujrzał jak jej szmaragdowe, zaszklone tęczówki przyglądają mu się z mieszanką strachu i współczucia. Była bliska płaczu.

- T-tato – wyjąkała.

Nie spodziewała się, że spotkanie z ojcem ją wzruszy. Spodziewała się gniewu na niego, sądziła, że wyrzuci mu wszystkie złe myśli na jego temat prosto w twarz. Myślała, że po prostu się z nim spotka, będzie obojętna i się z nim pokłóci.

Taki miała plan, jednak został on spalony już na panewce. Kiedy zobaczyła umęczoną twarz ojca, serce jej się ścisnęło. Ledwo go poznała przez liczne zmarszczki, których wcześniej nie widziała i niemal siwe włosy. Oczy miał podkrążone, a ich zieleń nie była już tak żywa jak niegdyś. Wyglądał jak cień własnego siebie, nie tak go zapamiętała.

I jeszcze te kajdanki, pomyślała, mając pewność, że zaraz się rozpłacze. Prawda była taka, że widziała ojca po raz pierwszy odkąd policja go zabrała z domu. I po raz pierwszy w kajdankach, bo tamtego dnia to matka zasłoniła jej oczy rękoma, nie chcąc by córka widziała swojego tatusia w takim wykonaniu.

- Wypiękniałaś – powiedział, a w jego głosie dało się wyczuć dumę.

Sakura uśmiechnęła się wątle.

- Ty natomiast przeciwnie. Zmizerniałeś.

Cisza cmentarza mnie przytłaczała. Dlatego nigdy nie lubiłam tu przychodzić. Wszystkie te nagrobki przyprawiały mnie o gęsią skórkę na całym ciele, a stare znicze jedynie utwierdzały w przekonaniu, że przywiązanie do ludzi jest bez sensu. W końcu po śmieci prędzej czy później wszyscy o tobie zapomną, nie ważne jak bardzo wierzysz, że tak nie będzie. Początkowo płomyk będzie się palił codziennie, potem co tydzień, co miesiąc, od święta, aż w końcu wygaśnie zupełnie, a stare znicze będą trumną dla pamięci i starych zażyłości.

- Ale nie myśl, że my o tobie zapomnieliśmy, mamo – powiedziałam, przyklękając i czyniąc znak krzyża.

Pozbierałam z nagrobka liście, które zdążyły dopiero co spaść i zgniotłam je w pięściach. Powoli nadchodząca jesień stawała się coraz widoczniejsza. W Sunie chyba nawet bardziej niż w Konoha. Tu, gdy padał deszcz, beznadziejność pogody podsycał ostry wiatr i to on bezlitośnie ogołacał drzewa.

Spojrzałam w niebo i westchnęłam, widząc szare chmury nad sobą. Często przewijały się nad morzem i nigdy nie było pewności, czy są one deszczowe, czy tylko ponure. Usiadłam po turecku na ziemi, uśmiechając się smutno.

Siedzenie przy grobie matki było do dupy. I nie zrozumie tego uczucia nikt, kto go nie doświadczył.

- Przepraszam, że nie przyszliśmy w rocznicę. Ojciec… z resztą wiesz, jaki jest. Nawet twoja śmierć go nie zmieniła. A w sumie może zmieniła, ale na gorsze. – Zaczęłam gnieść liście w zamyśleniu. – Przeprowadziliśmy się, wiesz? Do Konohy. Właściwie nie jest tam najgorzej. Nie ma miejsc ze wspomnień, ludzi ze wspomnień, wszystko świeże. Nie chcieliśmy tam jechać, ale chyba wyszło na dobre. Gaarze na pewno, nawet ma już kumpla. Śmieszny typek, rozgadany, idealny na przyjaciela dla niego. Zawsze chciałaś, żeby sobie takiego znalazł, nie? Chociaż jest też trochę po staremu – dodałam, uśmiechając szerzej na wspomnienie wizyty w szpitalu. – Chłopaki nadal lubią kłopoty, ja nadal muszę ich niańczyć. Oczywiście pierwszego dnia musieli się już wdać w bójkę, ale w dobrej wierze. Jakiś czas temu zdjęli Kankuro opatrunek. I byliśmy w wesołym miasteczku, wiesz? Było inaczej niż z tobą, ale miałam dobrego towarzysza. Gdybyś tylko widziała minę Shikamaru, jak żeby go złamać zaciągnęłam go do tunelu miłości. Myślałam, że zabije mnie wzrokiem i cały czas powtarzał, że jestem najbardziej upierdliwą kobietą jaką zna i… - urwałam, uświadamiając sobie o kim mówię. Nagle zarumieniłam się, a potem ogarnęła mnie złość. – Z resztą nie ważne, on jest tylko pompatycznym dupkiem, który pali fajki i ma nie wiadomo jaką przeszłość. Chodził z taką pięknisią, Ino, która go zdradziła i to w dodatku chyba z jego kumplem. Zwykły frajer, który nie ma pojęcia, że dżentelmen nie powinien palić w towarzystwie kobiety. Z resztą on nawet nie jest dżentelmenem, tylko zwykłym dupkiem. – Jęknęłam, zdając sobie sprawę, że za mocno zaciskam pięści, po czym załamana swoim zachowaniem dodałam: - Po co ja to do cholery mówię?

Zerwałam się z miejsca, otrzepując tyłek z piasku. Ponownie pozbierałam liście, które nawet nie wiem kiedy wyrzuciłam i chwyciłam kilka nowych z nagrobka. Wtedy zobaczyłam na nim kilka kropel wody, a po sekundzie jedna z nich skapnęła z nieba na moją dłoń.

- Muszę lecieć. – Uczyniłam znak krzyża. Przełknęłam ciężko ślinę, wpatrując się z czarno-białe zdjęcie mamy w kamieniu i daty narodzin i śmierci. Odetchnęłam głęboko, czując ogarniające mnie, niebezpieczne uczucie rozpaczy i czym prędzej odwróciłam od nagrobka. Długimi krokami uciekałam  od smutku cmentarza.

Pustka – dlaczego osiągnięcie jej jest takie trudne?

Sam nie wiedział, dlaczego nogi zaprowadziły go akurat w to miejsce. W miejsce, w którym w tym momencie najmniej chciał być, którego się strzegł i zamierzał omijać szerokim łukiem. Wyszedł z pubu po szesnastej lekko pijanym krokiem. Chciał się przejść, przewietrzyć umysł i wytrzeźwieć na tyle, by Hidan nie miał podstaw, żeby tyrać go bardziej niż zazwyczaj. Z początku kierował się w znane mu uliczki i zakątki miasta, jednak po jakimś czasie przestał się przejmować, gdzie go nogi niosą, aż niespodziewanie stanął przed budynkiem konoszańskiego więzienia. Zaklął wtedy, zapalając kolejnego tego dnia papierosa, jednak nie odszedł. Zamiast tego zaczął się zastanawiać, dlaczego Itachi właściwie chce się z nim widzieć? Natychmiast odrzucił pierwszą myśl, która mu się nasunęła: bo chce przeprosić. Szyderstwem z jego strony byłoby robienie tego. Bo jak można przeprosić za zamordowanie rodziców? Nie można.

Sasuke wyrzucił spalonego papierosa na ziemię, przydeptując go butem. Rzucił ostatnie spojrzenie więziennej bramie, chcąc w końcu odejść, kiedy jego uwagę przykuł tak dobrze mu znany płaszcz i fantazyjne włosy starej przyjaciółki. Przystanął w pół kroku i zmarszczył brwi w niezrozumieniu. Dziewczyna kroczyła w jego stronę z delikatnym uśmiechem na ustach. Nie zdążyła go jeszcze zauważyć, zapatrzona w wyświetlacz komórki. Nie była świadoma wzroku Uchihy na sobie, dopóki nie podniosła głowy. Wtedy to ona przystanęła w pół kroku, a jej buzia rozdziawiła się.

- Sakura – wymówił twardo jej imię.

Haruno zmarszczyła gniewnie brwi, zaciskając usta w wąską linię.

- Czego, Uchiha? – warknęła, przechodząc przez bramę więzienną i stając tuż przed chłopakiem.

- Co ty tu robiłaś? – zainteresował się, zamiast zareagować na jej ostre przywitanie.

Sakura prychnęła gniewnie.

- Nie twój zasrany interes. – Chciała go minąć, jednak zastąpił jej drogę, chwytając za przedramię. Cofnęła się z powrotem, wiedząc, że chłopak nie da jej przejść. – Z resztą mogłabym ci zadać to samo pytanie.

- Przechodziłem – odparł zdawkowo, wzruszając niedbale ramionami. Lustrował ją chłodnym, uważnym spojrzeniem. – Odpowiedz.

Haruno przekręciła lakonicznie oczami. Potem jednak jakby złagodniała, gniew nieco z niej wyparował, a głos nie był już tak pewny siebie.

- Ojca tu przenieśli – odparła cicho, zakładając zbłąkany kosmyk włosów za ucho i zerkając gdzieś w bok.

Sasuke olśniło.

- To dlatego chciałaś się spotkać – bardziej stwierdził niż spytał.

- Nieważne. – Pokręciła głową. W jej oczach znowu pojawiły się ogniki złości, co nie spodobało się Sasuke. Nie lubił się z nią kłócić. Wiedział jednak, że ma ona do niego żal, że nie pojawił się tamtego wieczoru na placu zabaw. Nie winił jej za oschłe zachowanie, to on schrzanił sprawę.

- Nie mogłem przyj…

- Nieważne! – przerwała mu ostro, dzielnie spoglądając prosto w oczy.

Nie chciała słuchać jego durnych, nic nie wartych wymówek, które i tak nie były prawdą. Nie chciała sobie robić nadziei, że jeszcze coś dla niego znaczy. Nie po tym, jak się od nich oddalił. Miała dość bycia tą naiwną, która zawsze była na jego skinienie. Budowanie przyjaźni jest robotą dla dwojga; nie ma sensu, gdy tylko jedna osoba stara się utrzymać jej fundamenty w ryzach.

Czas zakończyć coś, co umarło już dawno temu.

- Sakura.

- Nieważne – powtórzyła głucho, niemal niesłyszalnie. Wyminęła Sasuke, który tym razem nie starał się jej zatrzymać.

Z ulgą przywitałam progi domu. Byłam wycieńczona podróżą, przemarznięta i nie w humorze. Podwójna, ponad trzy godzinna jazda pociągiem całkowicie mnie wymęczyła. W dodatku deszcz rozpadał się w mojej drodze z cmentarza na peron, więc zanim na niego dobiegła byłam już całkowicie przemoczona. W Konoha sytuacja nie wyglądała wcale lepiej, więc gdy weszłam do przedpokoju, woda ściekała ciurkiem z mojej kurtki i włosów na dywan.

- Stój, mugolko! – usłyszałam głos Kankuro. Pociągnęłam nosem, spoglądając na niego tępo. I mimo beznadziejnego humoru, parsknęłam szczerym śmiechem, widząc co mój głupi brat ma na sobie.

Stał w przejściu do salonu w samych bokserkach w okulary a’la Harry Potter. Koszulkę z twarzą Daniela Radcliffea miał włożoną w gacie, na ramionach zarzuconą miał czarną pelerynę, a wokół szyi zawiesił szalik rodem z Gryffindoru. Włosy miał roztrzepane na wszystkie strony, a na czole markerem namalował sobie bliznę-błyskawicę. W dłoni dzierżył różdżkę z ołówka, którą celował prosto w moją twarz. Dosiadał również naszą miotłę, na której wydziergał nożem napis „Nimbus 2000”. Całej komedii dopełniał jego zacięty wyraz twarzy.

- Idioto, co ty znowu odwalasz?

- Milcz, bo inaczej zostaniesz stracona Avada Kedavrą! I to nawet nie przeze mnie – dodał, opuszczając „różdżkę”. Podleciał na swojej miotle nieco bliżej i wypinając pierś do przodu, oznajmił: - Czarny Pan dzwonił, był rozczarowany twoją dzisiejszą niesubordynacją i oczekuje twojego odzewu!

Westchnęłam, zdejmując całkowicie przemoczone trampki. Nie mogło się obejść bez złej wiadomości na koniec dnia.

- Acha. Mocno był zły? – wypytywałam nie do końca wzruszona telefonem ojca.

- Szacunku, mugolko! Gdy mówisz o Czarnym Panie, mów na niego Czarny Pan! – pouczył mnie, jednak widząc mój zrezygnowany, obojętny wzrok, zaprzestał komedii. Jednak nadal nie opuszczał miotły. – No był zły, nawet bardzo. Wiesz jak to jest jak ktoś mu się sprzeciwia. – Wzruszył ramionami, po czym znowu przybrał postawną pozę. – A teraz, mugolko, wytłumacz się! Czemu dokonałaś zbrodni?

- Nie jestem mugolką – zirytowałam się. Podeszłam do brata i wyszarpnęłam mu miotłę z krocza, aż jęknął rozczarowany. – A to służy do sprzątania, a nie latania.

-  I to właśnie dowodzi, że jesteś mugolką! – obruszył się, odbierając mi miotłę. – Jak widać w tej rodzinie tylko ja jestem prawdziwym czarodziejem!

Odszedł do swojego pokoju, obrażony. A ja nie wiedziałam, czy mam się śmiać z zachowania brata, czy płakać ze zmęczenia i przeczucia, że jutrzejszego dnia będę musiała odbyć nieprzyjemną rozmowę z Czarnym Panem. W końcu zdecydowałam się na długą, gorącą kąpiel.

Od Autorki: No to jest kolejny rozdział, chociaż może trochę krótki :) Przepraszam, że tak długo musieliście na niego czekać, ale początkowo sprawy rodzinne nie pozwoliły mi się na nim skupić, a potem nie miałam czasu przez pracę. A jak przyszło co do czego, to co? Napisałam go w trzy dni xd Tak, brawa dla mnie za wcześniejszy brak motywacji! 

Ogólnie to mam wrażenie, że zwaliłam sprawę z Gaarą po całości, ale już nie miałam siły pisać tej sceny na nowo >.< Ach, no i ostatnia scena z dedykacją dla Odei! Hehe, podobało się? :D

Ogólnie to chciałam Wam tak bardzo, bardzo podziękować! <3 Tyyyyyyyyyyyyle komentarzy otrzymałam pod ostatnią notką, że aż miło na sercu ^^ Naprawdę nie spodziewałam się, że mam aż tylu czytelników i ta świadomość bardzo mnie podbudowała. Mam jednak nadzieję, że przy kolejnych rozdziałach komentarzy nie będzie wcale mniej! Wiecie jakiego to daje powera, motywację? NIESAMOWITĄ! Dlatego jeszcze raz Wam dziękuję, że jesteście <3

I jak tam pierwsze dni w szkole? Ja tam jeszcze mam miesiąc leniuchowania, fajnie, nie? ^^

Trzymajcie się dzielnie! ;***