Rozdział 10

“Kiedy myślimy, wiemy, o co nam chodzi,

kiedy mówimy, kiedy już powiemy, zostajemy trochę rozczarowani.

Jak to, więc tylko o to chodziło?”

~S. Mrożek

Naruto był kłębkiem nerwów.

- Naruto.

Krzątał się po kuchni, co chwilę przestawiając wszystkie znajdujące się w pomieszczeniu rzeczy. To dwa krzesła obstawiające mały stoliczek od przeciwnych stron. To miski z przekąskami. To znowu układał lub wyrównywał, ustawione w idealnym rządku, kieliszki do wódki.

- Naruto.

Wielokrotnie również zaglądał zamrażarki dla upewnienia, czy jego ekwipunek procentowy był na swoim miejscu. Nie mogło również zabraknąć irytujących Sakurę pytań, w których zamartwiał się, czy aby na pewno starczy dla wszystkich miejsca - zarówno w mieszkaniu, jak i w lodówce, bo przecież alkohol sam się schłodzić nie zamierzał.

- Naruto! - Krzyk Sakury w końcu dotarł do Uzumakiego. Chłopak w mig skupił wzrok na swojej przyjaciółce, a jego uwadze nie uszło, iż swoim zachowaniem mocno wytrącił ją z równowagi. - Posadź w końcu swój tyłek na krześle i przestań się wszystkim przejmować! Zluzuj, chłopie.

Gospodarz natychmiast zainstalował się przy stole, nie chcąc narażać się dalej dziewczynie. Cały zestresowany, obserwował, jak Haruno bierze ze stołu jeden kieliszek, a następnie nalewa do niego wódki. Dodała jeszcze kapkę gęstego syropu malinowego, który opadł na dno naczynia, a na koniec wkropiła trzy krople tabasco.

- Wściekły Pies na odstresowanie. - Sakura przedstawiła swoje dzieło, przekazując ostrożnie kieliszek. Po chwili wzięła do ręki szklankę ze swoim drinkiem i wzniosłą ją na wysokość twarzy. - Żeby nic ci tu nie zniszczyli.

            Wznieśli toast; Sakura - upijając dwa łyki, Naruto - opróżniając kieliszek do dna. Uzumaki ze zdumieniem przyjął smak trunku: z początku mocny, gorzki smak szybko został zastąpiony słodyczą soku malinowego. W myślach stwierdził, iż na pewno jeszcze sięgnie po Wściekłego Psa tego wieczoru.

            - No, Sakurcia. Nie wiedziałem, że szkolisz się na barmankę.

            Odstawił kieliszek na miejsce wśród rządku, nie spuszczając wzroku z przyjaciółki. Ta, w obcisłej, jasnoturkusowej sukience, opierała się swobodnie tyłkiem o umywalkę. Spoglądała na Uzumakiego nieco rozbawionym wzrokiem, próbując zarazem sprawiać wrażenie dumnej ze swoich barmańskich zdolności.

            - Nie wiedziałeś? Od miesiąca z Kibą chodzę na kurs - skłamała dla żaru.

            Naruto jednak wziął sobie te słowa niesamowicie do serca i, czując się oszukanym i przegranym - bo w końcu nie mógł darować sobie bycia w czymś gorszym od Inuzuki - wyznał z żalem:

            - A dlaczego nie poszłaś na ten kurs ze mną!?

            Sakura zaśmiała się wdzięcznie, burząc tym maskę względnego opanowania. Było do przewidzenia, że przyjaciel nie podłapie jej przekomarzania, a nawet weźmie je za urazę. Chyba zbyt mocno podziałały na nią pierwsze łyki alkoholu. Przynajmniej tak to sobie tłumaczyła.

            - Przecież żartuję, Naruto. Nie bierz wszystkiego tak bardzo na poważnie, bo ludzie zrobią cię w bambuko.

            Gospodarz jednak nie miał szansy się odgryźć, bo tuż po słowach dziewczyny, po mieszkaniu rozległ się dzwonek do drzwi. Z grymasem na twarzy ruszył do wyjścia, tuż przed odkluczeniem przywołując na nią uśmiech. W chwili, gdy ujrzał w wejściu Tenten, Ino i Hinatę, rozchmurzył się na dobre.

            - No w końcu! A już myślałem, że grupowo postanowiliście dać mi kopa w dupę.

            - A to akurat da się jeszcze załatwić, młotku! - Usłyszał głos Kiby, który już po chwili do nich dotarł, wystając zza dziewczyn. Gdy te weszły do środka, dopiero wtedy Naruto zauważył, jak zdyszany i spocony Inuzuka taszczył po podłodze wielki głośnik. W drugiej kolejności dostrzegł przewieszoną przez ramię torbę z laptopem.

            - Wystaw dupę, będziem kopać! - zażartował kumpel, udając, że szuka wzrokiem jego tyłka. Dla lepszego efektu zatarł złowróżbnie ręce.

            Uzumaki nie dał się nabrać. Może był głupi, jednakżę nie na tyle, by uwierzyć w cokolwiek Kibie - znał go stanowczo zbyt długo.

            - Ty zamknij się lepiej i montuj ten sprzęt! - ponaglił, gestami rąk zachęcając go do wejścia do mieszkania.

Nie musiał dwa razy powtarzać; po chwili obaj znaleźli się w salonie, majstrując przy wiekowym telewizorze Naruto.

- Ty, to naprawdę jest niezły rzęch - zakpił Kiba, klepiąc urządzenie ręką.

- Pójdź na swoje, to zobaczymy, czy będziesz miał lepszy.

- Dobra, dobra - mruknął. Oglądając telepudło od tyłu, cmoknął. - Masz szczęście, kabel od laptopa będzie pasował. Ale to dopiero podłącze na mecz, a teraz pociśniemy na głośniku.

Naruto pokiwał głową ze zrozumienie, przyglądając się poczynaniom kumpla; tak naprawdę jednak zupełnie nie znał się na elektronice. Kiedy Kiba zapuścił muzykę, zrozumiał, że wszystko jest pod kontrolą i na swoim miejscu. Odetchnął z ulgą, ciesząc się, że początek imprezy nie zaczął się porażką, którą gwarantowałby brak tła muzycznego. Wkrótce po tym przeszli do kuchni, gdzie dziewczyny zażarcie o czymś dyskutowały.

            - Już obgadują - syknął na wejściu Inuzuka, posyłając wszystkim koleżankom zadziorne spojrzenie i złośliwy uśmiech.

            - Akurat mówiłyśmy o nowej obsadzie do “Pięćdziesięciu twarzy Greya”, ale jak chcesz, to możesz myśleć, że nadawałyśmy na ciebie - skontrowała Ino. Siedziała przy stoliku z nogą założoną na nogę i z drinkiem na podołku.

            - No wiem, to ja powinienem go zagrać, tyle że wytwórnia się nie zgodziła. Koniecznie chcieli kogoś znanego - zironizował. Wchodząc wgłąb pomieszczenia, porwał ze stolika jeden kieliszek i zwrócił do Haruno ze słowami: - Może Wściekłego na początek? Wiem, że robisz go najlepiej. Nie daj mi uschnąć z braku alkoholu.

            Naruto spojrzał na tę dwójkę podejrzliwie.

            - A niby ten kurs był żartem - fuknął obrażony, na co Kiba zaśmiał się głupkowato i wystawił do Sakury rękę. Przybili sobie piątkę.

            - Bo był. Wczoraj znalazłem przepis na Psa w necie i przesłałem go Sakurze. Podrzuciłem jej pomysł, żeby cię wkręciła, ale wątpiłem, żeby miała do tego okazję. No i nie sądziłem, że załapiesz to tak lekko.

            - Boki zrywać - mruknął urażony Uzumaki, mierząc kumpla złowrogim spojrzeniem. Nienawidził gdy z niego żartował, a niestety robił to bardzo często. Sam robił dokładnie to samo, jednak to Inuzuka wygrywał ich mały wyścig.

            - Ciesz się, że nie wzięłam cię na inny jego pomysł - wtrąciła pocieszająco Sakura, zabierając się do przygotowania shota.

            - A co ten dekiel jeszcze wymyślił?

            - Na przykład - zaczęła, odwracając się ku Naruto i pokazując mu fiolkę z tabasco, jednak zasłaniając etykietę - jak myślisz, co to jest?

            Chłopak wzruszył ramionami, nie mając zielonego pojęcia, co czerwonego mogło pływać w małej buteleczce.

            - To inaczej - wtrącił Kiba z szatańskim uśmieszkiem. Po kryjomu puścił Sakurze oczko, żeby pozwoliła mu wkręcić przyjaciela. - Jak myślisz, skąd się wzięła nazwa Wściekły Pies?

            - A co mnie to. Pewnie ktoś szalony podał to swojemu psu, czy coś - odparł obojętnie. Dziewczyny, mimo że same nie znały odpowiedzi na pytanie, zachichotały cicho z niemądrej propozycji Naruto. Jedynie Hinata współczuła koledze, na którego zerkała z zarumienieniem.

            - Bo to - zaczął wyjaśniać brunet, wskazując na fiolkę w dłoni Sakury - jest rozcieńczona krew wściekłego psa z pieprzem. Podobno jak dodasz ją do alkoholu, to potem obudzisz się bez kaca, dlatego ktoś postanowił ją wkropić do wódki. Tyle że ma okropny smak, dlatego musisz dolać też ten sok malinowy dla zabicia go. Czad, nie?

            - No pewnie! - odparł pełen ekscytacji, wierząc w każde słowo niczym dziecko. Wtedy właśnie zobaczył, jak Haruno próbuje zapanować nad uśmiechem i zwątpił. - Ale serio?

            Z opresji postanowiła go wyciągnąć Hinata.

            - Naruto - zaczęła, zwracając tym na siebie uwagę blondyna. Wcześniej jej nawet nie zauważył, a stał tuż obok krzesła, na którym siedziała. - To jest tabasco. Ostra przyprawa zrobiona z papryczki chilli.

            - Pewnie, naśmiewajcie się z gospodarza - burknął niby obrażony, tymaczasem w kącikach ust czaił mu się uśmiech, jakim próbowali zarazić go roześmiani znajomi. - Przy okazji znajdzie sobie lodówkę na tą waszą wódkę i to całe tabasco.

            Mimo to szybko zapomniał o żarcie, kiedy do mieszkania zaczęła schodzić się reszta zaproszonych gości.

            Schody zdawały się ciągnąć w nieskończoność. Przeklinałam w duchu człowieka, który zaprojektował ośmiopiętrowy blok bez windy, w dodatku budując wyjątkowo niestandardowe, nazbyt wysokie stopnie. Z początku przyjęłam to z obojętnością, jednakże w drodze na piąte piętro zmieniłam nastawienie z łagodnego w bojowy. Już dojście na trzeci poziom kosztowało mnie wyprucie flaków, a dotrwanie do zamierzonego wykorzystało wszystkie pokłady opanowania. I sił, lecz to było oczywiste.

Cholerne, niewymiarowe schody…

- Które to? - wydyszałam, kiedy już stanęliśmy w odpowiednim korytarzu. Długim i oświetlonym jedynie słabą, ledwo rozświetlającą numerki na drzwiach mieszkań, jarzeniówką na końcu.

- Dwudzieste piąte - odparł rzeczowo Gaara, wymijając mnie i prowadząc. Chyba poczuł się do obowiązku zaprowadzenia nas pod mieszkanie jako kumpel Naruto.

Zapukaliśmy do właściwych drzwi, a do środka niespodziewanie wpuścił nas Kiba. Na szczęście oszczędził mi irytujących krzyków na przywitanie, od razu prowadząc nas do salonu. W sieni jeszcze pozbyliśmy się jesiennych ciuchów.

Już od wejścia oceniłam mieszkanie jako małe, ale przytulne. Kątem oka zarejestrowałam, że kilka osób siedziało w kuchni, jednak znaczna większość znajomych bawiła się w salonie, który notabene, ledwo nas mieścił. Wszystkie meble zostały maksymalnie podsunięte pod ściany, robiąc tym więcej miejsca na środku. Na kanapie siedziała Tenten, gaworząc żywo z Lee, Nejim i jakimś gostkiem w czarnych okularach i kapturze na głowie, którego nawet nie kojarzyłam. Sakura z Choujim stała obok wejścia balkonowego. Był z nimi również Shikamaru, jednak usilnie go ignorowałam, niemal omijając jego sylwetkę wzrokiem.

My ulokowaliśmy się przy wejściu. Z głośników leciała dobrze mi znana piosenka, której jeszcze do niedawna Kankuro nagminnie słuchał na cały regulator w domu. Wiz Khalifa - Black And Yellow.

- Widzę, że lubicie murzyńską muzę - rzuciłam zaczepnie do Kiby.

- Jaką murzyńską? Koszykarską! - zbuntował się szybko Kankuro, na co przekręciłam jedynie lakonicznie oczami. Nie rozumiał, że słowa murzyn i koszykarz traktowałam na równi. - Nie znasz się i w dodatku jesteś rasistką, Tem.

- Nadal nadajesz na czarnych? - wtrącił Kiba, spoglądając na mnie wymownie, jakby był rozczarowany moją postawą. - Ostatnio gadała, że biały z czarnym nie ma szans pod koszem…

- Bo nie ma…

- Nie bądź rasistką! - fuknęli razem.

Ich zgodność wydała mi się wręcz niebezpieczna. Już pojedynczo byli irytujący, więc co by nastało, gdyby się zakumplowali? Zagłada. Prawdziwa zagłada dla mojej osoby.

- Dobra już - zbyłam drażliwy temat. - Co pijemy?

Oczy Kiby pojaśniały, zupełnie jak u dziecka, które po niedobrym obiedzie dostało ulubionego cukierka.

- Wódkę, a jakże! Moją najmilszą.

- Z reguły jej unikam - próbowałam się wymigać.

Za każdym razem, gdy sięgałam po ten trunek, następnego dnia umierałam w męczarniach. Zdecydowanie preferowałam wino. Ewentualnie piwo.

- Temari, Tem, słońce moje… - mówił, stopniowo się zbliżając i finalnie lokując swoją rękę na moich plecach. Stłumiłam ochotę odtrącenia go, ograniczając jedynie do złowrogiego spojrzenia. Cichy głosik w głowie podpowiedział mi, że Shikamaru mógł nas obserwować, a ja z jakiegoś powodu uznałam, że uścisk Kiby może go rozdrażnić. Chciałam go rozdrażnić. - Ze mną wódki się nie napijesz?

Szantaż emocjonalny, oczywiście. Dlaczego ja o tym nie pomyślałam?

Uśmiechnęłam się zadziornie, rzucając krótkie spojrzenie Kankuro. Wiedział, jak słabą miałam głowę do picia, a zdawał się wyczekiwać mojej odpowiedzi. W końcu, który brat nie uwielbiał nabijać się z pijanej siostry?

To się źle skończy, pomyślałam, lecz nie odmówiłam, gdy Inuzuka podał mi kieliszek z wódką i szklankę z sokiem do popicia.

Wypiliśmy za zdrowie gospodarza. Niejednokrotnie.

Obserwował ją od momentu, w którym przekroczyła progi salonu. Pewny chód, opanowane spojrzenie - wiedział, że oceniała sytuację. I wiedział też, że na niego spojrzała, chociaż usilnie starała się to ukryć.

- Ino jest bojowo nastawiona - powiedziała Sakura, dostrzegając, jak Shikamaru wodzi wzrokiem za No Sabaku.

Nara skrzywił się, nie mając ochoty schodzić na niewygodny temat. Z grymasem upił łyk piwa z butelki.

- Tłumaczyłem jej już, żeby sobie odpuściła.

Haruno uśmiechnęła się pobłażliwie.

- Nie na ciebie - mówiła, brodą wskazując Temari - na nią.

- A co Temari ma z tym wspólnego?

- Według Ino? Wszystko - odparła, unosząc szklankę z drinkiem w geście pożegnania i pomału zaczęła się oddalać.

- Baby są upierdliwe. - Westchnął, zdegustowanym wzrokiem, odprowadzając dziewczynę do wyjścia. - Czego ona niby chce od Temari? - zwrócił się do Choujiego.

- A ty?

- Co ja?

- Czego chcesz od Temari?

Musiał dłużej zastanowić się nad tym pytaniem. Czego chciał od Temari? A czego mógł chcieć? Niczego! W końcu była dla niego tylko upierdliwą koleżanką z ławki, której długi czas unikał. Dziewczyną poznaną w szpitalu w upierdliwych okolicznościach, z jaką rozmawiał ledwie kilka razy. Kobietą, uznaną przez niego za upierdliwie tajemniczą.

- Niczego - odburknął, niezadowolony z toru, jaki obrała ich konwersacja. - Co wy wszyscy się na nas uparliście?

Chouji mimo wszystko nie dał się nabrać. Wiedział, że Shikamaru nie był szczery z samym sobą.

- Znam cię od zawsze, przyjacielu - przypomniał. A to zmusiło Narę do ponownego przemyślenia sprawy Temari.

Czego od niej chciał? Wszystkiego!

Bo była dziewczyną, z którą chciał rozmawiać i rozmawiać. Ponieważ szukał jej wzrokiem gdziekolwiek się nie znajdował.  I chciał rozwiać otaczającą ją tajemnicę.

- Chcę… ją rozgryźć - przyznał z trudem. - Tylko tyle.

Te słowa bardziej usatysfakcjonowały Akimichiego. Nie oczekiwał, iż przyjaciel zdobędzie się na bardziej klarowną odpowiedź, tak więc więcej nie naciskał. Był zdania, iż Shikamaru powinien sam dojść do wniosku, jaki on wysnuł jedynie na podstawie obserwacji: zaczynał coraz bardziej interesować się No Sabaku jako kobietą.

Postanowił jednak pomóc mu w trudnym procesie dochodzenia.

- Może tym razem jest inaczej niż z Ino. Ale to nie znaczy, że to coś innego, niż z Ino.

Nara prychnął, rozdrażniony irracjonalnością wypowiedzi przyjaciela.

- Nie wymyślaj.

- Nie wymyślam. Po prostu znam cię lepiej, niż ty sam.

Shikamaru nie odpowiedział, nie potrafiąc odnaleźć w głowie odpowiednich słów. Jedynie wyszedł na balkon i zapalił papierosa, który, miał nadzieję, rozjaśni mu nieco umysł.

Ino wyglądała chyłkiem z kuchni. Jej ciało ułożone było w dość nienaturalny sposób; pochylała się, opierając ciężar głównie na prawej nodze, przylegając zarazem blisko do ściany. Lewą ręką przytrzymywała skrawek granatowej, obcisłej sukienki, co rusz obsuwającej się jej nieco w górę. Naruto twierdził, że sam na pewno nie wytrwałby w takiej pozycji dłużej niż pięć sekund, a Yamanaka trwała tak już kilka minut. Według niego był to wyczyn godny podziwu.

- Siedzi, pije z Kibą. Oho, pewnie się popisuje, ile to ona nie może wypić - mruknęła z wrogością Ino, nie zmieniając pozycji nawet o milimetr. - A ten idiota się cieszy! - warknęła.

- Który idiota? - zainteresowała się, siedząca na blacie, Sakura. Stojący tuż obok niej Naruto również był zaintrygowany tematem. Jedynie Hinata, która oklapła na krzesło przy stole, wyglądała na nieporuszoną poczynaniami Yamanaki.

- Obaj! Przeklęci, niewyżyci, samce jedne…

- A co ty właściwie robisz, Ino? - Naruto nie potrafił wstrzymać swojej ciekawości. Zupełnie nie rozumiał jej postępowania. Dlaczego udawała szpiega, zamiast po prostu pójść do salonu? No i kogo obserwowała? Nie rozumiał, ale zwalił winę na bycie facetem, a faceci od zawsze nie potrafili rozgryźć kobiet.

Ino spojrzała na Uzumakiego, a ten zdumiał się, że potrafiła to zrobić w takiej pozycji.

- Walczę, Uzumaki, walczę!

- Z grawitacją? - zaciekawił się.

- Z grawitacją to będziesz walczył ty, kiedy się już schlejesz, a ja ci wtedy nie pomogę - odgryzła się Ino, stając prosto i patrząc wyczekująco na Haruno. - Chodź, Sakura, trzeba się przygotować do bitwy!

- To znaczy? - spytała różowowłosa dziewczyna, widocznie nie pojmując, co miał oznaczać zwrot “trzeba się przygotować do bitwy”. Czasami logika Yamanaki nawet ją przerastała.

- Musze poprawić makijaż - odparła, jak gdyby było to oczywistością.

Sakura z trudem opanowała śmiech, natomiast Naruto już się to nie udało, przez co musiał zmierzyć się z karcącym wzrokiem blondwłosej koleżanki. Z ulgą więc przyjął odejście dziewczyn, które zawędrowały do łazienki.

Mimo to wciąż nie otrzymał odpowiedzi na swoje pytania. Normalnej odpowiedzi, bo wiadomość o walce wpędziła go tylko w większe zagubienie. Z kim zamierzała wojować Ino?

Postanowił wypytać o wszystko Hinatę - niezawodną, dobrą duszyczkę.

- Hinata - zaczął, odpychając się od blatu i instalując na drugim krześle od stołu. - O kim one właściwie gadały?

Hyuuga spłonęła rumieńcem. Naruto nie wiedział, dlaczego tak reagowała za każdym razem, gdy coś do niej mówił, ale ta odsłona dziewczyny przypadła mu do gustu. Wyglądała wtedy bardziej delikatnie i uroczo niż zazwyczaj.

- Chyba o Temari, tak mi się zdaje - odparła nieśmiało. Wciąż czuła dyskomfort w towarzystwie blondyna, tym bardziej, że od pamiętnego wieczoru, gdy schwycił jej dłoń, zamienił z nią ledwie kilka neutralnych słów. Nie miała pojęcia jak powinna to odbierać. Dodatkowo nie wiedziała, czy powinna z nim rozmawiać o sprawach, które dotyczyły Ino. W końcu przyjaciółka mogła sobie tego nie życzyć, a Hinacie zależało na uczuciach innych osób.

- Ino chce się bić z Temari? - spytał głupio, a dziewczyna nie mogła powstrzymać śmiechu. Gdyby to Kiba był na jej miejscu, jak Naruto uznał, na pewno by się na niego zirytował za taką reakcję. Jednak śmiech Hinaty wydał mu się jedynie urzekający.

- Chyba chodzi bardziej o walkę słowną, Naruto. A przynajmniej mam taką nadzieję.

- Z Ino to w sumie nie wiadomo - odparł, wzruszając ramionami. Zauważył, że gdy śmiech Hinaty zaginął, chciał go znowu usłyszeć. Tak samo jak pragnął ponownie złapać ją za rękę, a to mu o czymś przypomniało. - Hinata, dziękuję.

Dziewczyna poczuła zdezorientację, w skutek czego jej policzki pokryły się głębszą czerwienią.

- Za wyjaśnienie ci sprawy z Ino?

- Nie. - Zaśmiał się lekko, nie przewidując, że Hyuuga tak odbierze jego słowa. - Za sobotę. Za to, że mnie wysłuchałaś i pomogłaś.

Naruto nie sądził, że lica Hinaty mogły się zaczerwienić jeszcze bardziej. Jak szybko odkrył, nie miał racji również w tej sprawie, bo dziewczyna niemal spłonęła z zawstydzenia, a jej oczy chyba nigdy nie były rozwarte w szoku tak szeroko.

Hinata, gdy zorientowała się, że chłopak uważnie ją obserwował, czym prędzej spuściła głowę.

- T-to nic, Naruto. Powiedziałam tylko co myślę - odparła, w nerwowym geście bawiąc palcami dłoni. Szybko jednak zaprzestała tej zabawy na rzecz drinka, który nagle uznała za niezwykle interesujący. I smaczny. Mimo iż nie przepadała za alkoholem, miała wrażenie, że w tej chwili mogłaby wypić całe pół litra, byle tylko nie czuć więcej skrępowania w obecności Uzumakiego.

- A twoje słowa mi pomogły, więc mimo wszystko jest za co - sparował łagodnie z zawadiackim uśmieszkiem na ustach. Uwielbiał wprawiać dziewczynę w zakłopotanie i obserwować, jak uciekała przed nim wzrokiem. A najbardziej lubił, gdy udawało mu się ten wzrok złapać; to była chwila, którą pielęgnował. - Chcę ci jakoś za to podziękować - dodał po zastanowieniu. - Tylko nie powiem ci w jaki sposób, póki na mnie nie spojrzysz.

Dziewczyna spięła się, a jej ciekawość zwyciężyła - spojrzała odważnie w błękitne ślepia Naruto.

- Tak? - mruknęła, chociaż nie do końca zdawała sobie z tego sprawę. Oczy ukochanego ją pochłonęły.

- Zapraszam cię na piknik - odparł, dumny z siebie, że wpadł mu do głowy tak dobry pomysł zaledwie w ciągu sekundy.

- Piknik? - szepnęła, niedowierzając. Pomyślała nawet przez chwilę, iż może za dużo wypiła alkoholu i  to sobie wymyśliła. Mimo wszystko uśmiech i następne słowa Naruto rozwiały wszelkie obawy.

- Piknik. Taki fajny piknik, spodoba ci się, zobaczysz.

- Ale nie musisz mi dziękować! - pisnęła speszona i zagubiona w nowej sytuacji. W dodatku serce nie pozwalało jej się skupić, przez zbyt głośne i szybkie bicie.

            Reakcja dziewczyny zmieszała nieco Naruto.

            - Nie chcesz? - spytał zasmucony.

            - Chcę! - ponownie pisnęła, dopiero po chwili czując zawstydzenie spowodowane wybuchem. - Znaczy… ja…

            - Więc skoro chcesz, to ustalone! W niedzielę zabieram cię na piknik!

            Szczęście wypełniło Hinatę po brzegi. Teraz już nie miała odwrotu. W głowie cały czas  dudniało jej tylko jedno słowo “randka”. Próbowała zrugać się za to, że pomyślała o pikniku jak o randce, jednocześnie nie mogąc pozbyć się wrażenia, że Naruto też uznał te podziękowanie podobnie.

            - A teraz - podjął ponownie Uzumaki, wyrywając tym dziewczynę z zadumy - chodź ze mną. Muszę ci coś pokazać.

            - Co pokazać?

            - Zobaczysz.

            Hinata nie zdążyła się przeciwstawić. Silna ręka Naruto chwyciła ją pod ramię i zaciągnęła do przedpokoju, potem do wyjścia, a następnie w dół schodów i dalej…

            W obliczu ciepła obecności chłopaka, nawet nie zwróciła uwagi na brak kurtek.

            Kiba narzucił piekielnie szybkie tempo, w skutek czego już po niecałej godzinie byłam po siedmiu toastach. Z takim wynikiem mogłam bez wstydu nazwać się osobą całkowicie pijaną. Mimo szumu w głowie i zbyt dobrego humoru, trzymałam pion i klasę, nie dając niczego po sobie poznać. W końcu kobieta nie powinna się upijać, a tym bardziej pozwalać, by ktoś odkrył jej stan, kiedy już w niego wejdzie.

            Z głośników leciała żywa piosenka, której nie potrafiłam rozpoznać. W trakcie picia przenieśliśmy się na kanapę, gdzie usiadłam wraz z Kankuro i Tenten; reszta zasiadła na podłodze wokół małego stoliczka. Od towarzystwa wciąż obcowali Shikamaru z Choujim, na których mimo wszelkich starań i protestów ze strony alterego, co jakiś czas zerkałam. Kilka razy nawet się zdarzyło, że Nara podłapał mój wzrok, a ja go nie opuszczałam, póki ten go nie opuścił. Już zbyt wiele razy przegrywałam nasze małe bitewki i zamierzałam postawić temu kres. Musiałam na powrócić do twardej siebie dla dobra mojej dumy. Należało też uzbroić się w obojętność w obliczu niechybnie nadchodzącej rozmowy z Płaczkiem, która wisiała nade mną niczym gęsta mgła, co widziałam to w jego spojrzeniu. Tę determinację.

            - Idź do niego - szepnęła mi do ucha uśmiechnięta od ucha do ucha Tenten, zerkając znacząco na Narę. - Tu coś wisi, widzę to, więc nie wkręcaj mi nawet kitów, że nie.

            Skrzywiłam się w reakcji na jej dociekliwość. Miałam bardzo głęboko w dupie, że coś widziała, nie zamierzając w żadnym wypadku podchodzić do tego szowinisty. Nie tyle z czystej niechęci, co bardziej z obawy przed niewygodnymi pytaniami - i jego, i następnie moich braci, zdziwionych naszą wątpliwą zażyłością. Zdecydowanie nie zamierzałam robić pierwszego kroku. Skoro Shikamaru chciał rozmawiać, musiał sam znaleźć do tego sposobność. A utrudnianie osiągnięcia mu tego celu obrałam sobie za punkt honoru!

            - Ani mi się śni - odburknęłam, spoglądając wymownie na pustą butelkę po wódce. Mimo mojego stanu, widok ten mnie zasmucił, a w sercu zajaśniała nadzieja, że Kiba mnie nie zawiedzie i już wkrótce zaproponuje kolejny toast.

            - Te-ma-ri - wysylabowała Tenten, łapiąc przy okazji moją twarz w swoją dłoń i obracając ją ku sobie. - Gadaj mi, co tu się, do diaska, dzieje. Co masz do Shikamaru?

            Przewróciłam lakonicznie oczami, czując wzrastającą we mnie irytację.

            - Nic do niego nie mam, nic się nie dzieje. Daj już sobie spokój.

            Och, wiedziałam, że zawiodła się na moich słowach, jednak przejmowanie tym nie było w moim stylu. Olanie tego i zamknięcie w skorupce złudzeń oraz prostych odpowiedzi bardziej mi odpowiadało.

            Swoją drogą, te ciągłe pytania Tenten o Narę były strasznie nużące. Zastanawiało mnie, dlaczego upatrzyła sobie ten temat za kluczowy przy niemal każdej naszej konwersacji. Złośliwość, ciekawość, czy zwykła naiwność? Prawdopodobnie wszystko na raz. Normalnie puściłabym je mimo uszu, lecz w miarę, jak Tenten wciąż i wciąż mnie nimi dręczyła, zauważyłam, że z każdym kolejnym kłamstwem, przestawało ono nim być. Bo ja rzeczywiście coś do tego pompatycznego dupka miałam. Problem tkwił w tym, iż sama nie do końca wiedziałam, co.

           Potrafił mnie rozgryźć, to raz. Potrafił mnie zirytować, to dwa. Potrafił mnie uspokoić swoją obecnością, to trzy. Tylko co z tego wynikało?

            - Muszę siku - rzuciłam do Tenten, która właśnie zbierała się do kolejnej serii upierdliwych pytań.

            Gdy wstałam, świat w mojej głowie nieco zawirował. Zawroty na szczęście minęły w ułamku sekundy, dzięki czemu bez uszczerbku na dumie udało mi się przejść przez cały salon względnie prostym krokiem. A przynajmniej miałam taką nadzieję.

Kiedy doszłam do łazienki, ze środka właśnie wychodziły Sakura z Ino.

- O, Temari! - zaczęła Blondyneczka, zbyt energicznie jak na mój gust. - Musimy porozmawiać.

Kolejnej zebrało się na rozmowy. Czy to był dzień irytowania Temari głupimi konwersacjami?

- Świetnie. A dasz mi się załatwić? - Widok rozdziabionej buzi Yamanaki był bezcenny.

Zgodnie dały mi przejść, a Sakura dodatkowo wysłała w moją stronę przepraszające spojrzenie. Nie wnikałam, dlaczego.

Szybko załatwiłam potrzebę. Myjąc dłonie pod bieżącą wodą, zerknęłam w wiszące nad umywalką stare lustro. Uszczerbione na brzegach, dobrze spełniało swoją funkcję nawet w kiepskim świetle. Spoglądając w nie, przeklęłam w myślach na moją słabość do alkoholu. Oczy zwęziły się do póki co dość sporych szparek. Kankuro nazwałby ten wzrok “wzrokiem żmii”. Potrzebowałam wyjść na świeże powietrze i to jak najszybciej, zanim procenty zupełnie nie zapanowały nad moim umysłem.

Jednak póki co, nadszedł czas zmierzyć się z Blond Damą.

Jak przypuszczałam, czekała na mnie w przedpokoju oparta o ścianę. Sakura zdążyła odejść, tak też domyśliłam się, że rozmowa, którą Ino zainicjowała miała się odbyć w cztery oczy. Co lepsze, przewidziałam słowa Ino, zanim ta je wypowiedziała. Przewidywalna osóbka.

- Trzymaj się z daleka od Shikamaru.

Parsknęłam, uśmiechając cynicznie.

- Dzięki za radę. Coś jeszcze? - odparłam, nie zastanawiając nawet nad wypowiadanymi słowami. Wolałam nie drążyć wysuniętego przez dziewczynę tematu Nary i jak najszybciej ją zbyć. Odgonić ręką, jak muchę, lecz nie było to wcale takie proste.

- Zabawne - odpyskowała. Och, czyli Dama też potrafiła się odgryźć. - Mówię poważnie. Do zajętych facetów się nie dobija, nie wiesz o tym?

Hola! Zajętych? A więc Damulka potrafiła też kłamać bez mrugnięcia okiem.

Zaśmiałam się z wyższością, by podkreślić swoje rozbawienie całą sytuacją.

- A to smutne. Żyjesz w swoim alternatywnym świecie, w którym uważasz, że wciąż jesteście parą.

Wkurzyłam ją, choć próbowała to ukryć za wrednym uśmieszkiem. Dość nieporadnie.

- Widzę, że nikt ci nie powiedzał…

- Powiedział - przerwałam kolejne wierutne kłamstewko Ino. - Sam Shikamaru mi powiedział mi o twojej zdradzie z Kibą.

Nie wiedziałam, dlaczego wyciągnęłam tak ciężką artylerię. Przecież mogłam skłamać, że to dziewczyny sprzedały mi tę informację, albo Inuzuka, mimo to z jakiegoś powodu wolałam, żeby Yamanaka znała prawdę. A dziwna, nieopisana duma przepełniła mnie, kiedy wyznałam, że to Płaczek o wszystkim mnie poinformował. A to uczucie się pogłębiło, gdy zobaczyłam szok na twarzyczce dziewczyny. Uczucie tryumfu.  

- Coś jeszcze? Chciałam wyjść się przewietrzyć.

- Tak - odparła z determinacją, gdy już odwracałam się do odejścia. Więc zamierzała dalej drążyć. - To, że nie jesteśmy teraz razem, nie oznacza, że masz prawo się wtryniać w nasze życie. On nadal jest mój, nie pozwolę ci go mi zabrać. Rozumiesz?

Rozumiałam. Jedyne czego nie rozumiałam, to powodu, dlaczego kierowała swoje żale do mnie.

- Po co ty mi to wszystko w ogóle mówisz, co? - spytałam dla uspokojenia sumienia, na powrót zwracając się w jej stronę.

Ino zaśmiała się, jakbym powiedziała coś niedorzecznego.

- Żartujesz, tak? - Nie sądziłam, że to pytanie tak nią poruszy. - Przyszłaś tu sobie jak gdyby nigdy nic i zaczęłaś mieszać. Ty i twoi bracia. I po co to wszystko? Sądziłam, że zainteresowanie Shikamaru tobą było spowodowane tylko i wyłącznie jego wdzięcznością do twoich braci za uratowanie Choujiego. Ale tak działo się przez moment. Teraz on gapi się na ciebie tak, jak powinien się gapić na mnie, jak niegdyś to robił. - Oczy jej się zaszkliły, a ja całkowicie zgłupiałam, nie wiedząc co zrobić. - Zniknij, okej?

Okej, odpowiedziałam instynktownie w myślach, natomiast z ust wydobyły się zupełnie inne słowa.

- Nie zamierzałam ci go odbierać. Ty sama go straciłaś, nikt ci w tym nie musiał pomagać - odparłam zgodnie z prawdą, odwracając na pięcie i odchodząc.

Idąc, minęłam Shikamaru, a wtedy skrzyżowaliśmy spojrzenia; jego - wkurzony, mój - zagubiony. Jakaś część umysłu zarejestrowała, że pewnie zmierzał do Ino, jednak pozwoliłam tej myśli odpłynąć gdzieś daleko. Chęć wyjścia na zewnątrz nagle narosła, a ja przyspieszyłam kroku.

Przymknęłam za sobą drzwi balkonowe i odetchnęłam głęboko, opierając rękoma o barierkę. Poczułam się lepiej, kiedy chłodny wiatr owiał moje rozgrzane ciało. Nawet nie wiedziałam, kiedy zdołałam się tak zgrzać. Czy to przez emocje? To niedorzeczność! Jakkolwiek inną prawdopodobną odpowiedzią był alkohol, a tę opcję wolałam odrzucić. To by źle wróżyło żołądkowi.

Spoglądając w dół z balkonu, analizowałam całą rozmowę z Ino. Dopiero wtedy dotarło do mnie, co właściwie powiedziałam na samym końcu, a wtedy zapragnęłam cofnąć czas i to jak najszybciej. “Nie zamierzałam ci go odbierać”. Cholera! To zabrzmiało, jakbym rzeczywiście już jej go zabrała! Do diaska, chciałam powiedzieć “Nie zamierzam ci go odbierać”, ale jedno słówko w cudowny sposób się zagubiło i zmieniło nieco swoje brzmienie.

Złapałam dłońmi za łokcie, układając głowę na splecionych rękach i opierając tym samym cały ciężar na poręczy balkonu. Chyba pierwszy raz w życiu byłam zażenowana własnymi słowami. Pierwszy raz chciałam też sobie porządnie przyfasolić za głupotę.

Cholera, Temari, alkohol źle na ciebie wpływał. Zdecydowanie źle.

- Boisko do kosza? - spytała zdziwiona Hinata.

Chłopak przytaknął, stojąc tuż obok z rękoma utkwionymi w kieszeniach spodni i ciesząc się niczym małe dziecko.

- Super, co nie?!

Naruto zaprowadził ją do małego, zapuszczonego parku za blokiem. Szeroka na cztery metry, wydeptana przez ludzi dróżka, otaczała betonowy, ogrodzony zieloną siatką placyk do gry w sporty. Krajobrazu dopełniały oszpecone przez jesień drzewa, ułożone na glebie liście, dwie obdrapane z farby ławki i lampa usadowiona przy bramce wejściowej. Stojąc na wysokości namalowanej białą kredą linii za trzy punkty, Hinata w nikłym świetle ledwo dostrzegała obręcz kosza. Rozpatrując w głowie wszystkie możliwości, jaki cel miał Uzumaki w pokazaniu jej tego miejsca, nie potrafiła odnaleźć sensownej odpowiedzi.

- Em, Naruto? - ośmieliła się odezwać. Ta niewiedza i zalegająca cisza były deprymujące. - Dlaczego właściwie mnie tu przyprowadziłeś?

Milczał dłuższą chwilę, główkując nad zagadką Hyuugi. Dlaczego? To proste! Miał taki kaprys i chciał przekazać dziewczynie swoje szczęście. Od zawsze uwielbiał koszykówkę. Już jako młodzik z pierwszej klasy podstawówki pogrywał w nią ze starszakami z sierocińca, i choć początkowo zawsze dostawał baty, to oni go wytrenowali i wpoili miłość do tego sportu. Niestety, dwa lata temu bidul musiał usunąć starą poręcz bez tablicy, bo nie spełniała ona wymogów “bezpiecznego kosza do gry”. Ciocie nie miały funduszy na postawienie nowego, w skutek czego Uzumaki został pozostawiony na łaskę nauczyciela od wf’u.

Pociągając nosem, wziął rozbieg i spod dziury doskoczył metalowej siatki, zawisając na niej. Hinata z fascynacją podziwiała jak bujał się chwilę na zgiętych w łokciach rękach, by następnie zeskoczyć bez szwanku na beton. Kiedy na nią spojrzał, ekscytacja buchała od niego jak ciepło od grzejnika.

- Więc to chciałeś mi pokazać? - zaczęła niewinnie, lecz z dozą zgryźliwości.

Naruto parsknął śmiechem, uważając słowa dziewczyny za absurd. Przecież nie to miał na myśli!

- Nie - odparł, w kilku susach doskakując do Hinaty. - Chciałem się pochwalić, ale nie sztuczkami, a tym - mówił, rozpościerając szeroko ramiona, by podkreślić znaczenie swojego stwierdzenia. - Mam boisko tuż pod nosem!

- To świetnie - przyznała.

- Ano! I jeszcze chciałem z tobą zagarać! - dodał entuzjastycznie, pochylając się w stronę Hyugi i zacierając ręce.

- Ale tak bez piłki?

Naruto zdębiał, jednak tylko na chwilkę. Na śmierć zapomniał o piłce, lecz nie zamierzał tego dać po sobie poznać. Naprawdę nie chciał wyjść przy Hinatcie na roztrzepanego idiotę, a pragnął jej zaimponować. I wtedy kolejny, w jego mniemaniu, genialny pomysł wpadł mu do głowy.

- No tak, tak na niby będziemy sobie grać.

- Na niby?

- Będziemy udawać, że mamy piłkę!

Dziewczyna nie wiedziała, jak Naruto to sobie wyobrażał, ale nie miała też czasu, by się nad tym zastanawiać. Uzumaki porwał ją za dłoń, ustawiając na wprost kosza na wysokości linii za trzy punkty. Udał, że trzyma coś okrągłego w obu rękach i przekazuje to Hinacie, a ta niepewnie odegrała podobną scenę.

- Dawaj - ponaglił, ustawiając się w pozycji obronnej.

Nie mając pojęcia jak zacząć, pochyliła się z udawaną piłką w prawo, odrywając przy tym jedną nogę. Zwód mimo to nie zmylił Naruto, a ten nie odstępował jej nawet o milimetr. Ta bliskość sprawiała, że Hinata jeszcze bardziej czuła się zdezorientowana i rozkojarzona. Jego oddech niemal owiewał rozpalone poliki dziewczyny, kusząc tym do omdlenia, któremu nie zamierzała się poddać.  

Odchyliła się ponownie, mijając zaraz chłopaka od lewej strony i imitując przy tym ruchy kozłowania piłką. Naruto się tego spodziewał, lecz pozwolił Hinacie uciec i swobodnie rzucić. Trzymał się tuż za nią, żeby nie przewidziała przypadkiem tego dawania fory.

- Trafiłam! - pisnęła zadowolona z siebie. - Dwa zero dla mnie - dodała dumnie. Gra dodała jej odwagi i pozwoliła na rozluźnienie. Starała się skupić na swoim celu, aniżeli na ukochanym chłopaku, co zaprocentowało w bycie sobą.

- Trafiłaś - potwierdził, podchodząc pod dziurę kosza i podnosząc “piłkę”. - Ale nie bądź taka pewna siebie, bo to zaraz może się zmienić.

- Na remis - odparła, rozbawiona walecznością Naruto.

- Nie tylko - zastrzegł, ustawiając się na właściwym miejscu. Ręką, w której nie trzymał nicości, wskazał Hinacie przestrzeń przed sobą. - Zapraszam do obrony.

Stanęła przed Uzumakim, kopiując pozycję, jaką ten przyjął przedtem. Dziwnie się czuła tak mocno rozkraczając nogi, lecz zignorowała nieśmiałą część siebie, zarazem ciesząc się w duchu, że nie założyła spódniczki - na co nalegały Ino z Sakurą - a zwykłe jeansy.

- Dawaj - zachęciła swoim cienkim głosikiem.

Naruto uniósł zadziornie kąciki ust. Najpierw zrobił zwód w prawo, a zaraz potem w lewo. Jak przewidział, dziewczyna nabrała się na drugi trick, myśląc zapewne, że chciał skopiować jej wcześniejszą akcję. On jednak ponownie cofnął nogę i dostawiając ją do drugiej, wyskoczył, oddając rzut za trzy punkty.

- Trzy do dwóch - powiedział pewnie, spoglądając dumnie na Hinatę. Ta jednak nie była zdruzgotana przegraną. Przygryzając wargę, posłała mu niewinny uśmiech i szybkie spojrzenie. Nastepnie z nieznanego Naruto powodu zawróciła i pobiegła pod kosz od prawej strony. Zauważył, że łapie w powietrzu nicość, a potem z lekkim podskokiem wypuszcza ją zgrabnym ruchem nadgarstka.

- Ty miałeś pudło, a ja trafiłam - wyjaśniła, ponownie podchodząc do zdezorientowanego chłopaka. - Cztery do zera.

Naruto zaczął się śmiać do rozpuku, kiedy uświadomił sobie, jak mocno wykiwała go dziewczyna. Nie wierzył, że potrafiła być zdolna do takiego niewinnego oszustwa. Nie Hinata, którą znał. A jednak zrobiła to, a on pomyślał, iż chciałby widzieć taką Hinatę częściej. Mógłby się przyzwyczaić do rumieńców, których nie powodowało zawstydzenie, a ekscytacja i radość.

- No dobra, niech ci będzie - przyznał. - Ale teraz już nie pójdzie ci tak łatwo.

Prawdziwa gra między nimi miała się dopiero zacząć.

Sakura przechyliła siódmego z rzędu kieliszka, w myślach mocno wyklinając Inuzukę. Ledwie przeszła z łazienki do salonu, a oni już wkręcili ją w swoją gierkę, której pomysłodawcą był sam Kiba. Postanowił zabawić się z Kankuro w “łapki”, a każda runda trwała do pięciu trafień. Przegrany pił, a wraz z nim osoby stawiające na jego wygraną. Pech chciał, że Haruno zawsze trzymała kciuki nie za tego zawodnika, co powinna, czego następstwem było ciągłe wlewanie w siebie trunku.

Tymczasem wypatrywała również w przejściu Ino. Już dobre pół godziny temu zostawiła ją w przedpokoju z Temari. No Sabaku dość niedawno przemknęła przez salon na balkon widocznie podirytowana, ale to niekoniecznie zdziwiło Sakurę. Obawiać zaczęła się dopiero, kiedy wkurzony Shikamaru minął Temari i zajął jej miejsce w konwersacji z Yamanaką. Miała złe przeczucia.

Wtedy i Nara przemaszerował pomieszczenie, a ona natychmiast powstała z kanapy. Zachwiała się niebezpiecznie na nogach przez buzujący w żyłach alkohol, mimo wszystko utrzymując jakimś cudem w pionie. Słyszała protesty Kiby na temat odchodzenia od picia w połowie butelki, jednak z premedytacją je zignorowała. Zresztą te szybko ucichły. Sakura pomyślała, że Inuzuka musiał wtedy zauważyć znikającego za drzwiami balkonowymi Shikamaru.

Ino znalazła siedzącą w kuchni. Wcisnęła się między krzesło i naścienny grzejnik, podkulając nogi pod samą klatkę piersiową i łkając w kolana. Haruno przyklęknęła tuż przed nią.

- Jak poszło? - spytała czule, odgarniając przyjaciółce grzywkę z czoła.

- Gównianie, nie widzisz!? - wybuchła natychmiast. Sakura zdążyła przywyknąć do ciężkiego charakteru dziewczyny, tak też z westchnieniem usiadła po turecku na kafelkach.

- Widzę. A dokładniej?

- Wiesz, co ta suka mi powiedziała? Że nie zamierzała mi go odbierać i że to wszystko moja wina! - mówiła, mocno gestykulując rękoma. - Była bezczelna, miałam ochotę zedrzeć jej to opanowanie z tej parszywej gęby. A Shika co? Bronił jej oczywiście i dodatkowo to na mnie nakrzyczał!

Przerwała, kiedy drżenie wargi stało się zbyt mocne, jęcząc rozpaczliwie i próbując schwytać oddech. Uniosła wzrok zaczerwienionych oczu, starając nie przegrać ze łzami - na marne.

- Co mówił? - dopytywała Sakura, kładąc dłoń na kolanie Ino jako gest wsparcia.

- Że mam się odwalić od niej, od niego, od jego życia. Że najlepiej mam się zachowywać, jakbym go nie znała. Że przebywa w moim towarzystwie tylko dla Choujiego. Że jeśli nie przestanę odwalać scen, to nie będzie przychodził tam, gdzie ja będę. Że jestem popieprzona i… - ucięła, chwilowo krztusząc się spływającymi wciąż po jej polikach łzami. Odetchnęła głęboko. - I kiedy spytałam, czy jeszcze coś do mnie czuje, to mnie wyśmiał i powiedział, że tak, ale chyba tylko nienawiiiiiiiść - ryknęła na koniec, ponownie chowając głowę w kolanach.

Sakura przyglądała się jej ze zmartwieniem, wciąż głaszcząc po głowie. Z wyżaleń Ino wynikało, że Nara nie powiedział nic nowego, jednak to teraz po raz pierwszy te słowa do niej naprawdę dotarły.

- Właściwie kiedyś będziesz musiała dać mu spokój - zaczęła łagodnie.

- Po czyjej ty jesteś stronie? - wyrzuciła.

- Po twojej przecież, tylko…

- Tylko go bronisz! - Zmierzyła ją wściekle. - Idź sobie.

- Ino, przecież wiesz, że to nie tak. Po prostu on ma rację, musisz sobie z tym poradzić, już nie jesteście razem…

- Zostaw mnie, powiedziałam! - krzyknęła, odpychając przyjaciółkę za ramiona, aż ta musiała podeprzeć się łokciem.

Sakura więcej nie oponowała. Wiedziała, iż Ino zareaguje opryskliwie na każdą uwagę na temat jej działania i nie zamierzała tracić na nią cierpliwości. Alkohol sprawił, że była bardziej drażliwa, dlatego gniewnym krokiem wcale nie skierowała się do salonu, a ku wyjściu z mieszkania. Naprędce naciągnęła trampki, nie szunurując ich nawet i wyszła na klatkę schodową. Tam z warknięciem gniewu usiadła na schodach i nie liczył się stopień ich zabrudzenia. Wyciągając nogi przed siebie, zaciągnęła w dół jasnoturkusową sukienkę.

Czuła, jak cudowne odrętwienie rozpromienia się po jej ciele z każdą chwilą, sprawiając, iż i w głowie szumiało coraz bardziej. Doskonale zdawała sobie sprawę, że dzisiejszego wieczoru wypiła zdecydowanie za dużo. Już w kuchni z Naruto i Ino zaczęła od trzech drinków, a późniejsze shoty ją tylko doprawiły. Szczególnie żałowała swojego upicia nie przez nieuniknionego kaca, ale przez swoją osobowość. Zawsze, gdy wchodziła w stan upojenia, nie potrafiła zapanować nad swoimi czynami i robiła coś głupiego. W zależności od humoru, gdy była szczęśliwa - coś głupio-żenującego; lub na smutno -  żałośnie-żenującego. Przez Yamanakę teraz znajdowała się w drugiej fazie.

Jej myśli zaczęły wędrować po niebezpiecznym terenie. Po terenie w jej głowie, gdzie już jakiś czas temu zamknęła Sasuke Uchiha w maciupkiej klatce z wspomnień z nim i zakuła w łańcuchy z udawanej nienawiści i obojętności. Niestety kajdany okazywały się zbyt kruche przy każdej okazji, kiedy w grę wchodził alkohol. On osłabiał wolę, otumaniał zdrowy rozsądek i zabijał poczucie winy z powodu wypowiedzenia nieodpowiednich słów.

Sakura wiedziała, że źle robiła i będzie tego żałować, jednak mimo to nie zawahała się wyciągnąć telefonu z małej czarnej torebeczki, przewieszonej przed ramię. Psychika człowieka pijanego działała zupełnie inaczej, niż trzeźwego. Tak jak w którymś momencie pękała tama samozaparcia i pił na umór, tak gdy przychodziło do niechcianych czynów, nie mógł się temu przeciwstawić i brnął we wszystko na ślepo.

W takim też stanie była Haruno. Wsłuchując się w systematyczne sygnały dźwiękowe oczekiwania na połączenie, pragnęła nacisnąć czerwoną słuchawkę, ale palec zaprzeczył wykonania rozkazów od mózgu. Natomiast kiedy w słuchawce zamarła cisza, nie było już odwrotu.

- Sakura? - Usłyszała głos Sasuke. Głos chłodny, zdystansowany, ale też zaintrygowany. Bez wątpliwości zaskoczył go jej telefon.

- Tak? - spytała, jakby oczekując, że to Uchiha postanowi poprowadzić rozmowę. W nerwach zaczęła pocierać spoconą dłonią o materiał kusej sukienki.

Sasuke zaśmiał się krótko przez nos, a wydmuchiwane powietrze dźwięczało w słuchawce.

- To ty zadzwoniłaś. Co jest?

Obojętność - według Sakury jedynie to uczucie pobrzmiewało za wypowiedzianymi przez chłopaka słowami. Nie obchodziło go, dlaczego zadzwoniła, wiedziała to. Już od dawna nie przejmował się niczym, co było powiązane z nią, czy Naruto, mimo że nie to jej obiecywał. Przy odejściu dawał słowo, iż przyjdzie na plac zabaw jeśli go wezwie. Przysięgał...

Kłamca! - krzyknęła w myślach, zaciskając zarówno szczękę, jak i lewą pięść. Kłamca, kłamca, kłamca! Oszukał ją, zignorował wezwanie i tłumaczył się prostym “Nie mogłem przyjść”. Nie obchodziło jej jego “nie mogę”! Jedyne co było ważne, to fakt, że złamał daną obietnicę i po raz kolejny zranił swoją nieobecnością. A ona miała już dość… Zmęczona wiecznym czekaniem, modliła się jedynie o spokój dla umęczonej duszy i zapomnienie…

- Gdzie jesteś? - odparła wbrew sobie. Alkohol, ciekawość i głupie serce już nie po raz pierwszy wzięły nad nią górę.

- Nieważne. Czego chcesz?

Chciała wszystkiego! Żeby wrócił do nich i by wszystko było po staremu. Gdyby odszedł od Akatsuki, oni przyjęliby go z otwartymi ramionami i nie pozwolili odejść ponownie. Znów miałaby u swojego boku dwójkę przyjaciół, cała paczka zebrałaby się w komplecie, a ona dalej mogłaby chować za maską koleżanki swoją miłość.

Chciała po prostu odzyskać utracone szczęście.

- Teraz - wysyczała przez ściśnięte zęby. - Chcę ciebie teraz w mieszkaniu Naruto.

- Czy coś - Wyczuła jego wahanie i jakby niepokój. - Czy coś się stało?

- Pewnie, że się stało! - podniosła głos, nie potrafiąc już stłumić kotłujących we wnętrzu uczuć. Wstała agresywnie, uderzając kilkakrotnie w poręcz przy schodach otwartą dłonią. - Twój najlepszy przyjaciel wreszcie po latach spędzonych w sierocińcu poszedł na swoje, a ty co!? Masz to w dupie! Nie przyszedłeś tu, bo co? Bo duma? Chrzanię twoją dumę, Uchiha! Masz tu kurwa przyjść, zabrać ze sobą pół litra wódki, upić się z Naruto i mu pogratulować, do cholery! Masz być pieprzonym przyjacielem, a nie skurwysynem!

Ciężko dyszała ze złości i zmachania po wypowiedzianych słowach. Wyrzuciła z siebie żale niemal na jednym wydechu, co rusz przy tym uderzając w plastikową nasadkę na grzbiecie zabezpieczenia schodów, a to w połączeniu z alkoholem wydusiło z niej sporo energii. Adrenalina i nabuzowanie jednak jej nie opuszczały, a to skłaniało do kolejnych gorzkich zwierzeń.

- Ale ty i tak nie przyjdziesz, prawda? - dalej brnęła, przyprawiając wypowiedź śmiechem z nutą goryczy. - Tak jak wtedy nie przyszedłeś na ten pieprzony plac zabaw, tak teraz tego nie zrobisz. Bo jesteś draniem, dla którego słowo przyjaciel istnieje tylko w słowniku. Właściwie to rzeczywiście nigdy go nie wypowiedziałeś. Nigdy nawet nie zachowywałeś się jak nasz przyjaciel! To my zawsze ci nadskakiwaliśmy, my byliśmy na każde twoje skinienie, a ty tylko brałeś jak najwięcej ze wspólnego gara, nic do niego nie wrzucając. Myślisz, że to w porządku? - spytała szeptem, a gdy odpowiedziała jej cisza, powtórzyła głośniej, z większym naciskiem: - Myślisz, że to w porządku, draniu!?

Pochłonięta mówieniem, nawet nie zwróciła uwagi, kiedy zeszła o kilka stopni na półpiętro. Stała teraz pod małym okienkiem, przez jakie prześwitywał księżyc, ze zdenerwowaniem przeczesując wolną dłonią różowe włosy. Oczekując na odpowiedź, oparła się o ścianę i zsunęła po niej, przykucając. Przez długi czas słyszała w słuchawce tylko szum oddechu Sasuke.

- Jesteś pijana, Sakura - stwierdził w końcu dobitnie.

- Tak, geniuszu, jestem! - zakpiła.

- Nie dzwoń do mnie w takim stanie.

Haruno prychnęła.

- Bo co, nie możesz znieść prawdy o sobie?

- Bo bredzisz.

- Nie bredzę, Sasuke - zaprzeczyła z przekonaniem. - Alkohol ma to do siebie, że rozplątuje ludziom język w tym dobrym sensie. A prawda jest taka, że jeśli nie przytachasz tu swojego dupska w ciągu pół godziny, to możesz zapomnieć, że kiedykolwiek miałeś przyjaciół. Dla nas będziesz martwy.

Wtedy palec wykonał wydany wcześniej rozkaz i przycisnął czerwoną słuchawkę - rozmowa została zakończona.

Sakura natomiast cała się trzęsła. Usta bezwiednie zatkała wierzchem dłoni, trzymając w niej telefon i próbując tym zatamować napad szlochu. Może potrafiłaby go stłumić, gdyby to ona władała własnymi emocjami, a nie etanol , lecz taka wersja nie miała racji bytu. Rozpłakała się jak małe dziecko, oplatając wolną ręką kolana i mocniej wtulając się w nie ciałem. Nie rozpaczała jednak nad wypowiedzianymi słowami - na to wiedziała, iż już za późno - a nad przyjacielem, którego straciła nieodwracalnie na własne życzenie.

W końcu on i tak nie przyjdzie, przyznała w myślach, godząc z losem. Kiedyś musiała wyzwolić się z pułapki toksycznej miłości.

Usłyszał sygnał urwanego połączenia. Słowa dziewczyny boleśnie dudniły mu w głowie “Dla nas będziesz martwy”.

Martwy, martwy, martwy…. - powtarzał w myślach jak mantrę. Czyż nie tak nazwał Itachiego w dniu ich pożegnania? Kiedy sąd ogłosił wyrok i zakuł go w kajdany, ten poprosił o ostatnią rozmowę z bratem zanim został wysłany do więzienia o zaostrzonym rygorze. Lecz Sasuke w tamtym momencie przepełniała jedynie złość i zgorzkniałość, nie był w stanie odpowiedzieć na usprawiedliwienie starszego Uchihy, jakoby zamordował ich rodziców dla jego dobra, inaczej niż nienawiścią. Słowa “Dla mnie jesteś równie martwy jak oni.” wydobyły się z piętnastoletnich ust chłopaka bezwiednie.

Czy ich żałował? Nie, nigdy. Ale kiedy zwrot ten został użyty w odniesieniu do niego, jakieś nieprzyjemne uczucie poczęło kiełkować mu w klatce piersiowej. Chciał mu zaradzić, wyplenić, dlatego z całych sił przywalił w płot, zupełnie jakby miał zamiar rozerwać siatkę na strzępy.

Sterczał na placu zabaw w całkowitej ciemności jak ostatni baran. Dyszał ciężko ze złości na samego siebie, na Sakurę i na życie, które uważał za całkowicie popieprzone. Po co właściwie tu przychodził? Już od dawna powinien pocić się w sali treningowej Akatsuki, słuchając upierdliwych wrzasków Hidana, a nie marznąć na jakimś cholernym placu zabaw. Nie wiedział, na co czekał i czego oczekiwał po przyjściu tutaj. Olśnienia? Nagłego pozbierania myśli w kupę? Dobre sobie. To miejsce miało w sobie ciepłą aurę, jaką kojarzył z dobrymi chwilami z przeszłości, jednak jego magia nie była na tyle silna, aby wskazać mu właściwy kierunek.

Odkąd dostał od Naruto esemesa, rozważał pójście na jego parapetówkę. Nie rozumiał po co to robił, w końcu i tak to zbagatelizował. Więc jaki początkowo widział w tym sens? Dlaczego zamiast na treningu, przyszedł na drewnianym domek ze ślizgawką i błąkał się od jednej dziecięcej rozrywki do drugiej? Po cholerę upewniał się w Internecie, gdzie ulokowane było Osiedle Starych Hokage? Pluł sobie za to wszystko w brodę, a telefon Sakury jeszcze pogorszył sprawę.

Dopadło go jakby poczucie winy. A może wewnętrzne rozdarcie? Nie potrafił określić tego, co się w nim działo. Wiedział natomiast, że słowa Haruno go ubodły. Każdy mógłby mu je powiedzieć, a nie zrobiłyby na nim żadnego wrażenia. Każdy, tylko nie ona. Nie osoba, jaką uważał za swoją niezniszczalną ostoję, w którą mógł w każdej chwili wejść i uśmierzyć… cokolwiek. Ból, wątpliwości, zagubienie - Sakura rozwiewała wszystko. Była po prostu jego przyjaciółką, niezawodną. Przecież nawet kiedy odchodził, obiecał jej, że będą dla siebie w potrzebie.

A co zrobił teraz? Zawiódł ją i Naruto. Okazał się draniem, na jakiego nie można było liczyć, bo tłamsiła go duma - cholerne ustrojstwo, jakiego nie potrafił usunąć ze swojego jestestwa. Nawet nie bronił się przed słowami dziewczyny, uznając je za prawdę. Rozumiał jej rozżalenie. Rozumiał, lecz nie zamierzał nic na nie poradzić. To go przerastało, ta troska o innych. Nie chciał jej, walczył, chociaż ona wciąż przebijała się uparcie przez szczelnie pielęgnowany mur, nieustannie przegrywając.

Zacisnął palce na kratkach metalowej siatki, po chwili odpychając się od niej. Szybkim krokiem przemierzył cały plac zabaw, trawiaste boisko do piłki nożnej, aż w końcu wyszedł na ulicę. Machinalnie skręcił w prawo, ku obrzeżom Konohy, zaciągając na głowę kaptur bluzy. Z rękoma gniewnie wciśniętymi w kieszenie kurtki, rozglądał się na boki w poszukiwaniu rzeczy do kopnięcia, lecz jak na złość wszystkie kamienie pouciekały z chodnika.

To nie w stylu Uchihy, żeby przyjść na parapetówkę przyjaciela z flaszką wódki. On nie działał impulsywnie, ani pod wpływem emocji. Nie miał w zwyczaju przejmować się słowami Haruno, czy kogokolwiek innego. Ale ignorował wszystkich, ranił, pozostawiał - to był Sasuke. Dlaczego więc teraz czuł się jak obca sobie osoba?

Chciał potrenować, powalić w bokserski worek, wycisnąć kilogramy na ławeczce, wykonywać durne polecenia Hidana. Zmierzał do kryjówki Akatsuki na trening, który miał się rozpocząć niemal dwie godziny temu.

Przystanął na światłach sygnalizacyjnych - czerwone. Zirytowany rozejrzał się na boki, a nie widząc nadjeżdżających samochodów, przeszedł przez przejście dla pieszych. Dopiero po drugiej stronie, kiedy skręcił między sznur starych bloków, uświadomił sobie, że pomylił drogi. Omyłkowo zmierzał do Osiedla Starych Hokage.

- Kurwa! - krzyknął, kopiąc w kontener ze śmieciami, który nawinął mu się z lewej strony. Wyżywał na nim swoją frustrację i furię jeszcze przez dobre dwie minuty, zanim zziajany przetarł roztrzepane przez wiatr włosy. Kaptur już przy pierwszym kopnięciu zsunął mu się z głowy, tak samo jak kurtka na prawym ramieniu. Chociaż złość częściowo z niego uleciała, to wciąż irytowało go jego własne zachowanie. Nie zamierzał przyjść w tę część miasta, dlatego czym prędzej zawrócił, tym razem zgodnie z prawem przechodząc na zielonym świetle. Skierował swoje kroki do Dzielnicy Akatsuki.

Zgodził się na swój los. Los martwego samotnika.

Nie wiedziałam, ile czasu spędziłam na tarasie, ale kiedy usłyszałam za sobą dźwięk otwieranych drzwi, drgnęłam z ledwością. Wyszłam, mając na sobie wyłącznie koszulę i teraz drżałam z zimna niczym osika. Do tego cała skostniałam, trwając zbyt długo w jednej pozycji, więc gdy na moje ramiona opadła ciepła kurtka, westchnęłam, rozluźniając przy tym spięte mięśnie.

Naciągnęłam ubranie szczelniej na siebie, chwytając na krzyż rękoma za zamek błyskawiczny. Nawet nie musiałam patrzeć w prawo, żeby domyślić się, kto postanowił zamienić ze mną słówko. Wystarczyło, że kątem oka dostrzegłam kontur jego sylwetki.

- Jeśli chciałeś udawać gentelmana, to trzeba było przynieść moją kurtkę - zaczęłam na przywitanie.

- Nie wiedziałem, która to.

Uśmiechnęłam się pod nosem. Odpowiedź krótka, prosta, szczera i całkowicie w stylu Shikamaru.

Czując na sobie jego skupione spojrzenie, zebrałam się do walki i odwzajemniłam je. I jak na prawdziwego pecha przystało, akurat wtedy wiatr postanowił zawiać mocniej i zakryć mi widoczność włosami. Już miałam wyciągać rękę spod ciepłej kurtki, kiedy poczułam jak dłoń Nary odgarnia moje kosmyki, zahaczając je następnie o ucho. Zaskoczona reakcją Płaczka, odstąpiłam natychmiast o krok, rzucając w jego stronę podburzone spojrzenie.

Chociaż może bardziej zaskoczyło mnie uczucie, które ogarnęło mnie pod wpływem tego subtelnego dotyku?

- Nie pozwalaj sobie Nara, bo twoja dziewczyna mnie zabije - rzuciłam kąśliwie. Zapobiegawczo cofnęłam się przy tym aż do końca balkonu, stając w jego narożniku i opierając się tyłem o barierkę. Lewą ręką zaczęłam sunąć wzdłuż niej, by zająć czymś rozedrgane ręce i chwilowo uciec wzrokiem od Shikamaru. Stara, czarna farba obryzgała od metalu, a ja sumiennie ją skubałam, podczas gdy kurtka zsuwała mi się z ramienia.

- Ignoruj Ino - warknął. Jeszcze nigdy wcześniej nie słyszałam w jego głosie takiej szorstkości, jak teraz.

- Jesteś wściekły - zauważyłam, a moja ciekawości zwyciężyła z wewnętrzną blokadą i zerknęłam na Narę. Stał dwa metry dalej ubrany na czarno, z szarymi akcentami na bluzie z kapturem, zapalając właśnie papierosa. Przez drżenie dłoni szło mu to wyjątkowo nieporadnie, gdyż palec co rusz ześlizgiwał mu się z kółka trącego, i próby zaognienia były kończone fiaskiem.

- Też byś była, mając taką upierdliwą eks - znów warknął, dodatkowo irytując się na niedziałającą zapalniczkę.

Impuls rozkazał mi przyjść mu z pomocą i popchnął do przodu. Poprawiając kurtkę, przytrzymałam ją jedną ręką, drugą sięgając zapalniczki. W pierwszej chwili Shikamaru nie chciał jej oddać, jednak w końcu wyrwałam mu ją z dłoni. Ciepłej i cholernie miłej w dotyku dłoni.

Gdy przejechałam palcem po kółku trącym, ogień rozbłysł niemal natychmiast, a ja przystawiłam go pod papierosa Nary.

- Chyba powinieneś dostosować się do własnej rady - mówiłam, obserwując jak dym wypływa z ust Płaczka - i sam zacząć ignorować Ino.

Zaśmiał się lekko - ni to z kpiną, ni z rozżaleniem. Z trudem wytrzymałam taksujące mnie z zaintrygowaniem spojrzenie jego czarnych tęczówek, zarazem zaogniając w brzuchu niepokój  i ekscytację.

- Chyba tak - odparł niby z obojętnością, lecz ja i tak wyczułam jego spięcie. Nie dziwiłam mu się, gdyż sama nienawidziłam, kiedy ktoś drążył temat, który ja uznałam już dawno za zakończony w mojej głowie. - Ale ciężko to zrobić, kiedy otaczamy się tymi samymi znajomymi.

- Znajomi to najmniejszy problem akurat. Z tego co widzę, to zachowują się w stosunku do was w porządku, nawet Kiba. Tylko…

- Ino jest problemem, wiem - dokończył za mnie. - Jest najbardziej upierdliwą kobietą jaką znam… Pomijając moją matkę i ciebie - dodał zaczepnie.

- Niby w czym ja jestem upierdliwa? - żachnęłam się, trącając go ramieniem i stając frontalnie do barierki.

- W tym swoim unikaniu odpowiedzi - natychmiast sparował, kopiując moją pozycję. Stykaliśmy się ramionami i nawet przez gruby materiał kurtki Shikamaru czułam bijące od niego ciepło.

- Nie unikam odpowiedzi. Ja jedynie selekcjonuję informacje, jakie komuś sprzedaję.

- Więc upierdliwa jest ta selekcja, na jedno wychodzi.

Spojrzałam w dół, wychylając się lekko za poręcz. W żyłach wciąż pływał mi alkohol, dlatego ten wyczyn kosztował mnie mocny zawrót głowy i zbyt gwałtowne cofnięcie w tył. Ramię Shikamaru zaasekurowało odskok i przytrzymało blisko barierki i jego. Skubany, po pijaku miał lepszy refleks niż ja.

Nieco skołowana, zaśmiałam się z zaistniałej sytuacji. Przez pół wieczora skrupulatnie unikałam Nary i rozmowy z nim, a teraz niemal go tuliłam i zbaczałam na temat zapisany pod plakietką “Nie chcę o tym rozmawiać”. Należało szybko zakończyć tę sielankę.

- Ja ją uważam za wygodną - odparłam, odpychając lekko Płaczka ramieniem i odsunęłam nieco w bok. - I praktyczną. Mówię tylko neutralne rzeczy. Nie kłamię, a jedynie zręcznie omijam niewygodne fragmenty z życia.

- I jaki w tym wszystkim cel? - spytał, zaciągając zarazem papierosem. Przeklęłam na siebie w myślach, zauważając fascynację, jaka towarzyszyła mi przy obserwacji Shikamaru wypuszczającego nikotynowy dym. Układał wtedy usta w ponętny sposób. Cholera… - Dlaczego nie pozwalasz się poznać?

- A czemu ty chcesz mnie poznać? - sparowałam, mocno już zirytowana. Miałam po dziurki w nosie jego dociekliwości. I niby to ja byłam tą upierdliwą? - Co ci z tego?

- Ponieważ ci to obiecałem.

Ach tak, obietnica. Jak mogłam zapomnieć o tym błędzie?

- Zapomnij o niej - rozkazałam sucho, chcąc zaraz wrócić do mieszkania Naruto.

- I znowu to robisz! - odparł Nara nieco podniesionym głosem. Znów w jego spojrzeniu dostrzegłam ogniki złości, tym razem nie skierowane na Yamanakę. W jednej chwili znieruchomiałam, oszołomiona tym fenomenem. - Jeszcze nigdy nie spotkałem kobiety, która tak szybko zmieniała swoje usposobienie. Raz jesteś twarda i niedostępna, a zaraz potem odkrywasz swoje karty i wymuszasz na mnie obietnicę, po czym każesz o niej zapomnieć. W co ty pogrywasz?

- W nic nie pogrywam! - i ja podniosłam głos o oktawę, a pięść zacisnęłam na poręczy. Uczucia dusiły mnie od środka; chciałam wykrzyczeć Shikamaru w twarz, by zostawił mnie w spokoju, zarazem pragnąc zatrzymać go przy sobie, żeby wysłuchał wszystkich mych żalów. W bitwie chwilową przewagę zyskała pierwsza opcja. - To ty węszysz tam, gdzie nie powinieneś. Nic nas nie łączy, a dociekasz mojej przeszłości, co najmniej jakbyśmy byli najlepszymi przyjaciółmi. Nie rozumiesz, że nie potrzebuję by ktoś wpieprzał mi się w życie?

Nara prychnął, będąc chyba jeszcze bardziej rozwścieczonym, niż wcześniej. Gniewnym gestem wyrzucił papierosa za balkon.

- Ja węszę? To ty pierwsza zaczęłaś się dopytywać o tę całą bójkę, a potem o Ino.

Moja wewnętrza tama opanowania pękła, a wszystkie myśli nagle wylały z ust jedną, ogromną falą.

- A to wcale nie dało ci prawa do rewanżu! Mogłeś to po prostu zignorować, ale zamiast tego postanowiłeś się zaangażować i… I… Po jaką cholerę zjawiłeś się wtedy w pod domem mojego ojca? - zawyłam, bardziej do siebie, niż do Nary. - Po jaką cholerę jechałeś tym pociągiem? Po jaką cholerę chcesz mnie poznać?!

Nie wiem, czy sprawił to alkohol, czy coś zupełnie innego, jednak coś rozkazało mi wyrzucić z siebie te wszystkie pytania. A wtedy poczułam się lżejsza o jakieś pięć kilo - czy tyle ważyły te wszystkie duszone w sobie emocje?

- Nie wiem - odparł na jednym wydechu. Miałam wrażenie, jakby Shikamaru podzielał wszystkie moje emocje; tę frustrację i niewiedzę. - Nie wiem po jaką cholerę chcę cię poznać, ale po prostu chcę. W dodatku ci to obiecałem, więc nie zamierzam łamać danego słowa.

Prychnęłam, nie mając pojęcia co z sobą zrobić. Obróciłam się na pięcie, odchodząc na kilka kroków, a następnie zakręciłam  w miejscu.

- Masz twardy orzech do zgryzienia - zauważyłam z cierpkim uśmiechem. Po chwili sterczenia w miejscu, uznałam, że balkonowe kafelki są miłym miejscem na uspokojenie, więc usiadłam na nich, opierając  plecami o chropowatą ścianę  przy barierce.

- Nie znowu aż taki twardy - zapewnił.

Nie odpowiedziałam. Przyglądałam się jedynie jak zbliża się do mnie i  w końcu siada tuż obok. Ręka ponownie zawędrowała mu do kieszeni bluzy, wyciągając z niej paczkę papierosów. Wysunął sobie śmierdziucha, wystawiając opakowanie również i w moją stronę. Przez chwilę wahałam się, czy nie sięgnąć po jednego, lecz szybko odegnałam tę myśl. Popadanie w nałóg było najgorszą możliwą alternatywą i nie zamierzałam z niej korzystać. Wystarczyło, że od Shikamaru wiecznie śmierdziało tym duszącym dymem. I zapachem perfum, który szczególnie upodobało sobie moje powonienie.

Schował paczkę, zapalając papierosa, tym razem już bez mojej pomocy. Z resztą wątpiłam, żeby po raz drugi udała mi się ta sztuczka. Dla odmiany teraz to moje dłonie trzęsły się ze złości.

- Uspokoiłaś się już? - spytał, gdy był mniej więcej w połowie dopalania papierosa. Przytaknęłam. - To możemy teraz normalnie porozmawiać?

Wzięłam głębszy oddech, a wydmuchiwane powietrze uformowało się w podobny dymek, jaki nagminnie wyduszał z siebie Nara. Kolana podciągnęłam bliżej brody, zakładając na nie splecione dłonie. Wciąż nie byłam pewna, czy właściwie postępuję, jednak nie chciałam też uciekać jak przestraszona mysz. W końcu byłam Temari No Sabaku! Twardą babką, która radziła sobie ze wszystkim!

- O czym konkretnie chcesz porozmawiać? - zaczęłam w końcu. Głowę oparłam o ścianę, przekręcając ją trochę w stronę Shikamaru.

Siedział w lekkim rozkroku ze zgiętymi nogami i ramionami opartymi o kolana. Nie patrzył na mnie, a na bezchmurne, zasnute gwiazdami nocne niebo. W prawej ręce jarzył mu się niedopałek papierosa, o którym widocznie zapomniał.

- O tym, od czego uciekasz, już mówiłem. Powinnaś wiedzieć, o co dokładnie.

Wiedziałam. Tyle że wolałam, żeby to on zrobił ten pierwszy ruch, podrzucił jakiś temat, haczyk, za jaki mogłabym się złapać. W końcu ciężko było skoczyć w dal bez rozbiegu, a trudne rozmowy miały to do siebie, że imitowały właśnie jak taki gigantyczny skok. Bez prostych pytań, naprowadzających słówek, lekkiej zachęty… Trudno było zacząć.

- To może zagramy w pytanie za pytanie? - zaproponowałam z nadzieją.

Shikamaru spojrzał na mnie zrezygnowany.

- Rozumiem, że inaczej nie ruszymy? - Pokręciłam głową, wciąż opierając ją o ścianę, z uśmiechem zwycięstwa na ustach. - Dobra, ale ja pierwszy.

Nie mogłam oczekiwać, iż od tego odstąpi, jednak nie potrafiłam się też powstrzymać przed kąśliwym komentarzem:

- Kobietom się ustępuje, nie wiesz?

Zaśmiał się gardłowo, a mnie przeszedł dreszcz; usilnie próbowałam sobie wmówić, że był on spowodowany chłodem ciągnącym od kafelek.

- Nawet teraz próbujesz wciskać mi jakieś feministyczne teksty?

- A co w tym złego? Dbam o swoje.

- Raczej mnie sprawdzasz - sparował z wyrzutem.

- To też. - Pchnęłam go lekko ramieniem. - Ale tym razem ci odpuszczę, Płaczku. Pytaj.

Widziałam, jak skrzywił się, słysząc swoje przezwisko, ale odpuścił temat. Najwidoczniej uznał, że bardziej opłacalne będzie skorzystanie z pierwszeństwa i zaczęcie wypytywania mnie, niż rozwodzenie nad drażliwym pseudonimem. Żałowałam, że nie mogłam się z nim podroczyć jeszcze chwilkę dłużej.

Poprawił kaptur bluzy, naciągając ją nieco bardziej na szyję, by dodać sobie ciepła.

- Wtedy, przed domem twojego taty, nie odpowiedziałaś na pytanie - zaczął ostrożnie, lustrując uważnie moją twarz. Zupełnie, jakby upewniał się, że nie zrezygnuję w ostatniej chwili i nie wymigam przed odpowiedzią. - Twoja mama… Dlaczego unikasz mówienia o niej?

Przymknęłam powieki, prychając cicho. Więc nadeszła ta chwila, w której powinnam zerwać tę chroniącą kurtynę. Albo chociażby pozwolić Shikamaru wścibić za nią nosa.

- Bo nie jest to przyjemny temat - odparłam tak szczerze, jak tylko potrafiłam, odchylając przy tym powieki. A ślina nagle stała się zbyt ciężka do przełknięcia i blokowała mi dalsze słowa.

- Dlaczego? - dopytywał.

Zmierz się z tym, Temari. Przełam się! - dopingowałam siebie w myślach. Głęboki wdech dodał mi odwagi.

Raz, dwa, trzy… Mów!

- Ponieważ nie żyje - odparłam sucho.

Całą swoją uwagę skierowałam na przemarznięte dłonie. Były już lekko zaczerwienione i zdrętwiałe, więc przyłożyłam je zewnętrzną stroną do szyi. Wzdrygnęłam od nagłego chłodu, lecz nie zmieniłam pozycji. Była ona w tym momencie tak przyjemnie… bezpieczna.

Shikamaru milczał. Nie wiedziałam, czy chciał w ten sposób dać mi wolną drogę do kontynuowania, czy najnormalniej w świecie nie wiedział, co powinien odpowiedzieć. Mimo wszystko, to ja przerwałam ciszę, przełamując się do kontynuowania historii. W końcu jak szaleć, to na całego, prawda? Nawet jeśli miałoby to smutny podtekst.

- Ojciec… - Kątem oka zarejestrowałam zdziwienie Nary na podjęcie przeze mnie tematu. - Nigdy nie był idealny, ale zawsze się starał. To zmieniło się jakieś dwa lata temu. Zrobił się agresywny w stosunku do mamy i do nas, Kankuro odczuł to chyba najmocniej. Nikt nie wiedział o co chodzi, mama wysnuwała jakieś swoje historie, że tata niby ma kochankę… Na początku nie wierzyliśmy, ale wtedy poszłam raz z Kankuro na imprezę i wtedy zobaczyliśmy, jak w nocy wsiada do samochodu z jakąś kobietą. Potem mama go przyłapała i wszystko się bardziej skomplikowało… - Przerwałam, wzdychając ciężko. Ta część opowieści była tą łatwiejszą i bałam się przejścia do tej drugiej.

- Jak bardzo? - spytał ciepło i ostrożnie. Byłam wdzięczna za tę pomoc w rozpędzie do skoku. Potrzebowałam tego.

Przekręciłam dłonie, dotykając ich wewnętrzą stroną szyi i ją teraz ogrzewając. Chłód również dał mi kopniaka na start.

- Tak bardzo, że mama popadła w depresję - wyznałam na jednym wydechu. Dalej mówiłam już spokojniej: - Od lat chorowała na schizofrenię i kiedy zdrada ojca wyszła na jaw, zapadła się w sobie. Póki brała tabletki, wszystko było w porządku, ale wtedy je odstawiła i…

Słowa ugrzęzły mi w gardle. Chciałam je wypowiedzieć, pozbyć się tego ogromnego ciężaru, skoczyć tak daleko, jak tylko potrafiłam… Tyle że chcieć a móc to dwa różne krańce przepaści, której nie potrafiłam pokonać. Ogarnęła mnie wściekłość na swoją słabość, którą okazały się dwa słowa “popełniła samobójstwo”. Kurwa!

- Wystarczy - powiedział nagle Shikamaru opanowanym tonem. - Jestem w stanie się domyślić jak sprawy potoczyły się potem.

Zaśmiałam się przez zduszone gardło, przez co zabrzmiało to bardziej jak jęk.

- Taki z ciebie inteligent, co? - zadrwiłam rozedrganym głosem. Skuliłam głowę pod siebie, opierając ją kośćmi policzkowymi o chłodne dłonie. - Teraz moja kolej - dodałam szybko, nie dając mu nawet szansy na zripostowanie, czy odniesienie do tematu mojej mamy.

Shikamaru nie oponował, grzecznie czekając na moje wypytki. Jak na złość, nagle w głowie miałam całkowitą pustkę. Przygryzłam wargę, pośpiesznie główkując nad jakimkolwiek pytaniem, lecz ta czynność okazała się trudniejsza, niż sądziłam. Nara dzięki mojej odpowiedzi zyskał całą tacę z kartkami zapisanymi kolejnymi tematami do drążenia. A ja? Mogłam jedynie palnąć pierwsze, co przyszło mi do głowy…

- Dlaczego byłeś wściekły, kiedy tu przyszedłeś?

A zwycięzcą jest…

- Rozmawiałem z Ino. Myślałem, że to oczywiste.

...Shikamaru - dodałam zgryźliwie w myślach, prychając przy tym.

- Pewnie, że tak - odparłam niby oburzona, zakładając zbłąkany kosmyk za ucho, a następnie ponownie układając dłonie na kolanach. - Chodziło mi o to, dlaczego z nią rozmawiałeś i o czym?

- Jesteś zazdrosna - zadrwił, pewny siebie. Napowietrzyłam powieki. Co on sobie wyobrażał?!

- Nie igraj ze mną, Nara, tylko gadaj do rzeczy - warknęłam, zaciskając dłonie mocniej na kolanach i wbijając w nie boleśnie paznokcie.

Westchnął, narzekając pod nosem na upierdliwość gry w pytania. Uśmiechnęłam się na to kąśliwie. Zdążyłam już zauważyć, że to Yamanaka była dla niego tematem tabu, którego unikał jak ognia. Zarówno przez przeszłość, jak i to, w jaki sposób uprzykrzała mu obecnie życie.

- O tobie - odparł niechętnie, a mi skoczyło ciśnienie. Nagle poczułam jeszcze mocniejszy nacisk paznokci na materiał spodni, podczas gdy Shikamaru wzruszył ramionami. - Rozmawiałyście, więc musiałem sprawdzić, jakich głupot ci naopowiadała.

- I jak wywiad, detektywie?

Zaostrzył wzrok, widocznie zirytowany na wspomnienie tej rozmowy.

- Że kazała ci się trzymać ode mnie z daleka.

- O tak - przyznałam z lekką ironią. - Było zabawnie, kiedy pouczyła mnie na temat nie dobijania do zajętych facetów - dodałam ze śmiechem, zarażając nim chwilowo i Narę, który kręcił głową z zażenowania zachowaniem swojej eks. - I co, skrzyczałeś ją za to?

Przytaknął, wciąż z uśmiechem. Ten jednak stopniowo zanikał, podczas gdy Shikamaru mierzył mnie… wyjątkowo krępującym spojrzeniem. Zauważyłam, że był szczęśliwy i doszłam do wniosku, iż ja również. Nadzwyczaj lekko przychodziło mi rozmawianie z nim, nie tylko teraz. Wcześniej też tak było, tylko tuszowałam to przed samą sobą, wypierając możliwość, że mogłabym lubić Płaczka chociaż w małym procencie.

- W każdym razie nie powinna cię już nachodzić - zapewnił.

- Nawet jeśli, to jestem już na tyle dużą dziewczynką, by sobie z nią poradzić. I z jej wyobrażeniami wyssanymi z palca - przy końcówce zaczęłam przyciszać głos. Z jakiegoś powodu zwątpiłam w słuszność drugiej wypowiedzi w trakcie jej wypowiadania. Zlękłam się, że Shikamaru mógłby ją niepoprawnie zinterpretować. Chociaż nie posiadałam pewności, co oznaczał frazes “niepoprawnie” w tym wypadku.

Nara nie przejął się moim zawahaniem. Wstał zamyślony, podchodząc na powrót do barierki i po raz kolejny tego wieczora sięgając po paczkę papierosów. Fetor nikotyny wzniósł się w powietrze, sięgając nawet mnie.

- To już trzeci - zauważyłam, również się podnosząc. Tyłek mi zdrętwiał, a mięśnie zastygły od chłodu. Chorobę miałam murowaną.

- Kiedy spotkaliśmy się w pociągu, jechałaś wtedy na grób matki, prawda? - wypalił nagle, wydmuchując przy tym papierosowy dym niemalże na mnie. Mimo to, szok spowodowany niespodziewanym pytaniem okazał się na tyle paraliżujący, bym kompletnie nie zwróciła na to uwagi. - Prawda?

            Dostąpiłam skołowana do poręczy.

            - Tak - odparłam pewnie. Nie widziałam sensu w wymigiwaniu, skoro wiedział już tak wiele.

            I wtedy wydarzyło się coś, co zaskoczyło mnie nawet bardziej niż ta cała ciekawość Nary. On mnie przytulił! Wyrzucając papierosa za balkon, odwrócił się szybciej, niż zdążyłam to zarejestrować i objął tę zupełnie rozstrojoną emocjonalnie dziewczynę, którą się okazałam, silnym uściskiem swoich szerokich ramion. Było mi tak cholernie gorąco, mimo że jego nieproszony gest zrzucił mi z ramion kurtkę - jego zapach i ciepło otuliły mnie ze wszystkich stron. Moje serce poderwało się do szybszego bicia i nie byłam pewna, lecz chyba jego biło w identycznym rytmie. A może to sobie ubzdurałam?

            - Przykro mi. Nie powinienem drążyć tego tematu.

            Do oczu napłynęły mi łzy, które usilnie starannie odganiałam szybkim mruganiem powiek. Do cholery, współczucie to ostatnia rzecz, jakiej potrzebowałam! Dlaczego musiał to powiedzieć? Na jakiego diabła?

- Nie rozklej się, Płaczku - zadrwiłam, ostatkiem opanowania trzymając głos w ryzach. Mówiąc to, odwróciłam się od Shikamaru, tak, by przez przypadek nie zobaczył łypiących na granicy rzęs łez i kucnęłam, aby podnieść jego kurtkę. Wtedy ukradkiem otarłam ręką powieki i wilgotne policzki. Gdy znów stanęłam z nim twarzą w twarz, zdradzić mnie mogły jedynie lekko zaszklone tęczówki. - Oddaję - dodałam, wpychając mu w ręce ubranie.

Nie spuściłam przy tym wzroku. Jakaś nieznana, lecz niezwykle silna siła utrzymywała mój podbródek uniesiony wysoko. Shikamaru też nie drgnął; odniosłam wrażenie, że czerń jego tęczówek się pogłębiła, a to zafascynowało mnie na tyle, by nie zauważyć, jak jednak łza wymyka się z lodowego więzienia.

- Daj spokój, nie pozwolę dziewczynie marznąć - odparł z eterycznym uśmiechem, ścierając uciekiniera z mojego policzka i wpychając mi kurtkę ponownie w ręce. - W końcu jeszcze nie skończyliśmy. Teraz twoja kolej.

Speszyłam się. Zakleszczyłam materiał garderoby mocniej w swoich ramionach, przesuwając bliżej barierki i o nią opierając. Tym razem nieznana moc zdematerializowała się, więc bez problemu mogłam spojrzeć w dół balkonu. Widok czarnej dzióry pod nami otrzeźwił nieco myśli.

- I znów udajesz gentelmana. - Zagryzłam wargę.

- Chyba będziesz się musiała do tego przyzwyczaić - skwitował. - Tak jak ja do twojej zmienności.

- Chyba tak - przyznałam.

Odniosłam wrażenie, że zawiesił na mnie wzrok, tak też odwzajemniłam gest. W świetle gwiazd i księżyca jego kości policzkowe wydały się lepiej uwydatnione, a usta smuklejsze. Kitek przesunął mu się nieco na prawo, jednak zamiast zepsuć efekt idealizmu, jedynie zaostrzył go, doskonale współgrając z minimalnym zarostem. Zdziwiłam się, że dostrzegłam go w tak nikłym oświetleniu, ale może to właśnie przez nie?

- W Sunie nigdy nie widać gwiazd tak dobrze, jak tu - zagaiłam, zadzierając głowę w górę.

Nieboskłon wyglądał malowniczo, jak ze zdjęć meteorologicznych . Złote punkciki iskrzyły się wesoło, tworząc gwiazdozbiory, których nie potrafiłam rozpoznać. Jedynie Wielki Wóz odnalazłam bez żadnego problemu.

- Mama kiedyś pokazała mi Wielką Niedźwiedzicę. W zimę, niebo wyjątkowo było bezchmurne. Miałam może siedem lat i wybrałyśmy się pod wieczór na sanki. Potem już nigdy sama jej nie znalazłam.

Shikamaru przesunął się bliżej, stając częściowo przy mym boku, a częściowo stykając ciałem z moimi plecami. Nachylając się, mówił:

- Widzisz Wielki Wóz? - Przytaknęłam. - On rozpoczyna Niedźwiedzicę. Jak powędrujesz wzrokiem na wschód, zobaczysz resztę.

Postąpiłam za jego wskazówkami i, wiedziona ciekawością, wychyliłam się przez poręcz, wypinając nieznacznie w tył. Pech chciał, że zapomniałam o bliskości Nary, przez co bardziej wbiłam się tyłkiem w… jego krok, co natychmiast sprowadziło mnie do pionu. Odchrząknęłam znacząco, jednak ten pompatyczny dupek nie zrozumiał aluzji “Odsuń się!”.

- Nie widzę - pożaliłam się, w dalszym ciągu szukając gwiazdozbioru.

- Bo jest za duża. Prawdopodobnie zobaczyłabyś ją dopiero, gdybyś stanęła na środku ogromnego stadionu piłkarskiego, albo na wysokiej górce.

- Dużo o tym wiesz - zauważyłam, odsuwając na bok. Shikamaru wzruszył ramionami, małpując mój ruch, na całe szczęście w przeciwną stronę. Czyżby aluzja dotarła z opóźnieniem?

- Asuma się tym interesuje i zaraził mnie trochę pasją.

- Dość ważny jest dla ciebie ten nauczyciel, co?

- To przyjaciel mojego ojca i rodziny - odparł z ciepłym uśmiechem. Już na pierwszy rzut oka był o widać, jak bardzo ceni sobie tego człowieka. Pomyślałam, że prawdopodobnie tak mocno, jak ja ceniłam sobie mamę…

Zadrżałam, kiedy zimny wiatr postanowił o sobie przypomnieć. Nie założyłam ponownie kurtki Shikamaru, przez co ramiona pokryła mi gęsia skórka, co nie uszło uwadze Nary.

- Chyba starczy tych pytań na dziś. Wracajmy - zaproponował, a ja przystałam na to z marszu.

- Wracajmy.

Gdy oddawałam Shikamaru kurtkę, zrobiło mi się jakoś bardzo nieprzyjemnie. Nie mogłam być pewna, ale chyba żałowałam końca naszej pogawędki. Mimo trudnego początku, cieszyłam się, iż po długim czasie tłumienia w sobie problemów i uczuć, w końcu dałam im ujście. Sny z mamą w roli głównej już niedługo miną i staną się jedynie wspomnieniami, byłam tego niemal pewna. Wierzyłam w to.

Przy drzwiach Nara przepuścił mnie kurtuazyjnie przed sobą. Dudnienie muzyki wdarło się do naszych uszu, a ja już wiedziałam, że będę tęsknić za ciszą z balkonu.

Nadszedł czas, aby wrócić do rzeczywistości. I na imprezę.

Sakura czekała na schodach dłużej niż pół godziny, lecz wypatrywany mężczyzna się na nich nie zjawił, co nawet nie przysporzyło jej zawodu. Jedynie lekkie ukucie towarzyszyło każdemu oddechowi, co nie było żadną nowością, a alkohol skutecznie je uśmierzał. Wtedy z letargu wyrwał ją śmiech Naruto i szybkie kroki dwójki osób. Pośpiesznie w odruchu przetarła suche już policzki dłońmi, odchrząkając i układając ciało w pozycji, którą, miała nadzieję, uznają za naturalną i beztroską.

- A wy gdzie się szwędacie? - rzuciła na przywitanie, gdy Hinata z Uzumakim stanęli na półpiętrze; radość od nich buchała. Mimo wszystko głosie Haruno dało się usłyszeć smutek i niedawny szloch, co nie uszło uwadze chłopaka. Marszcząc brwi, spytał:

- A ty czemu siedzisz tu całkiem sama? - Wspięli się na schody, a wtedy Sakura zauważyła, że Naruto pospiesznie puszcza dłoń dziewczyny. Spłynęła na nią fala wyrzutów sumienia, za przerwanie ich szczęścia swoim cholernym samopoczuciem. - Coś się stało?

- Posprzeczałam się trochę z Ino, to wszystko - odparła, chcąc jak najszybciej zbyć troskę przyjaciela. Ten jednak nie dał się zwieść i dając Hyuudze lekki znak głową, by poszła przodem, wyciągnął rękę do różowowłosej kumpelki. Ona chwyciła ją niepewnie i podciągnęła do pionu.

- Chodzi o Sasuke? - drążył półszeptem, a ton zmienił na nieco wrogi.

Sakura zachowała kamienną twarz. Patrząc w błękitne tęczówki, bez zawahania odparła:

- Nie znam żadnego Sasuke. - Z tymi słowami pomknęła w górę schodów.

Kiedy Sasuke wszedł do sali ćwiczeń, ta była pogrążona w ciemności. Skonsternowany, wymacał ręką włącznik światła i nacisnął go, myśląc, że może Hidan specjalnie skrył się w ciemności. Żarówka rozbłysła, stopniowo nagrzewając, a w pokoju i tak nie dostrzegł swojego trenera.

- Spóźnienie, siusiumajtku. - Usłyszał za sobą znajomy głos.

Z furią obrócił się do korytarza, a widok perfidnego uśmiechu Hidana podburzył go jeszcze bardziej.

- Nie kpij ze mnie i nie wkurzaj. Nie mam humoru na twoje gierki - odparł wrogo, mierząc mężczyznę nienawistnym wzrokiem.

Był wściekły na Sakurę za telefon. Był wściekły na siebie za pójście pod mieszkanie Naruto. Nie potrzebował być denerwowanym jeszcze dodatkowo przez Hidana, który od ich pierwszego spotkania działał mu na nerwy.

- To ty mnie nie wkurzaj, Uchiha - odwarknął. Stał w mroku przed nim w lekkim rozkroku i rękoma splecionymi na wysokości klatki piersiowej. Poświata z pokoju treningowego oświetlała jego sylwetkę wystarczająco, by Sasuke mógł dostrzec zarysowaną na twarzy surowość. - Miałeś być tu o dwudziestej, a jest po dwudziestej trzeciej. Jaja sobie ze mnie robisz? Madara nie pochwali tego, kiedy już mu powiem, szczylu.

Dwudziesta - o tej godzinie Sasuke wojował ze swoimi myślami, próbując przekonać dumę do ustąpienia drogi uczuciom. Cztery kwadranse później szykował się do wyjścia, a przez kolejne trzy chodził bez celu po placu zabaw. O dwudziestej pierwszej czterdzieści pięć zadzwoniła Sakura, kompletnie pijana i z rozwiązanym językiem, i popchnęła uczucia do działania. Sasuke przeklinał tę godzinę.

- Coś mi wypadło - powiedział chłodno, chcąc czym prędzej zbyć temat. Nie tego oczekiwał przychodząc tu, a solidnego treningu. Po pierwszej lekcji strzelania Hidan zastrzegł, że będą się one odbywać raz w tygodniu, co oznaczało, iż w pozostałe dni wciąż będzie katował Sasuke fizycznie.

- Wypadło, ta? - warknął, zupełnie wytrącony z równowagi. Rozplątując ręce, doskoczył do Uchihy i, łapiąc go za wystającą spod rozpiętej kurtki bluzę, potrząsnął nim. - Wypaść, to ci wypadnie ząb, kiedy obiję ci tę parszywą mordę.

- Dawaj! - krzyknął, łapiąc za rękę oprawcy ponad nadgrastkiem.

Czekał na to. Na chwilę, w której Hidanowi puszczą nerwy i będzie mógł w końcu bez żadnych oporów się na niego rzucić. Musiał w coś walnąć, wyżyć na kimś, kimkolwiek! Odreagować frustrację wywołaną przez Haruno. Wyrzygać wszystkie niechciane uczucia poprzez pięści. Dać upust swojemu wewnętrznemu rozdarciu!

Czekał na to. Tyle, że ciężka ręka Hidana nie nadchodziła, a uścisk na bluzie zelżał. Zamiast atakować, mężczyzna jedynie uśmiechnął się cwaniacko, widząc bojowość chłopaka.  Jego śmiech powędrował echem po ścianach.

- Tym razem dam ci spokój, szczylu. Wolę iść spać, zamiast cię potem zbierać z podłogi - mówiąc to, puścił Sasuke, poprawiając następnie swój czarny t-shirt. - No i wolę nie mieć na rękach krwi Uchihy. Za bardzo śmierdzi tchórzem i zdradą, nie sądzisz?

Wtedy w Sasuke coś pękło. Tama blokująca złość runęła pod naporem emocji. Chłopak rzucił się na Hidana, uderzając go z zaskoczenia prawym sierpowym, a następnie przyciskając do przeciwległej ściany. Widok jego obroczonej krwią z nosa twarzy był  idealnym obrazkiem na uwieńczenie dnia.

- Uprzedzałem, żebyś mnie nie wkurzał - syknął. Role się odwróciły i teraz to on spoglądał ofiarze w oczy z kpiną wymieszaną z furią.

- Masz szczęście, że Madara czegoś od ciebie chce. Inaczej już dawno bym cię stąd wypieprzył.

- Zupełnie jakbyś mógł - zakpił, odstępując od szarowłosego mężczyzny.

Chwilę patrzył, jak Hidan zbierał się w sobie po niespodziewanym ataku, aż w końcu zawrócił do wyjścia. Miał serdecznie dość tego miejsca, całej tej mafii i zabawy w udawanie posłusznego. Wszystko tutaj śmierdziało Itachim, a Hidan nie omieszkiwał mu o tym przypominać. Mimo to nie mógł odejść i działać na własną rękę. Potrzebował wpływów Madary i odpowiedniego wyszkolenia. Był w kropce.

Kiedy znajdował się już przy wyjściu, dobiegł go głos trenera-kata:

- Tobie tyłek uratuje Madara, póki jesteś mu potrzebny. Ale twoi przyjaciele są bezbronni. Pomyśl o tym, kiedy następnym razem zachcesz bójki ze mną, siusiumajtku.

Sasuke zacisnął szczękę. Jego plan właśnie zaczynał się mocno komplikować.

Po powrocie z balkonu wszystko nabrało jakiegoś dziwnego tempa. Nawet nie przypuszczałam, że mogłam być na nim z Płaczkiem tak długo, a jak się okazało, rozmowa zeszła nam do dwudziestej trzeciej. Atmosfera była dość nieprzyjemna. Ino z Sakurą siedziały na odległych krańcach kanapy, a między nimi Hinata tuląca się do kubka z gorącą herbatą i kompletnie pijana Tenten, która spała oparta o jej ramię. Chłopacy próbowali podtrzymać sztucznie rozmowę, lecz nieszczególnie im to wychodziło. Koniec końców dziewczyny zebrały się do domu, a Kiba z Choujim zaoferowali się do odprowadzenia ich. Przy okazji mieli zajść po wódkę i jakieś przekąski na stację benzynową.

W tym czasie my ogarnęliśmy mieszkanie w stopniu “może być”. Gaara wziął się za zmywanie, a ja płukanie naczyń. Kakuro z pozostałą dwójką postanowił pod nieobecność Inuzuki podłączyć komputer do starego telewizora Naruto i odszukać w Internecie transmisję meczu na żywo.

- Na długo zniknęłaś z Narą - zauważył w pewnym momencie mój braciszek. Wiedziałam, że dużo go kosztowało zebranie do tej wypowiedzi - w końcu to Kankuro zawsze grał rolę ciekawskiego w rodzinie -  dlatego też postanowiłam nie zbywać go warknięciem.

- Całkiem - przyznałam. Zmęczenie i nieprzyjemny efekt alkoholu dawał mi się we znaki - zaczynałam mieć tak zwany zjazd. Celowo jednak użyłam zdawkowej odpowiedzi. Chciałam zobaczyć, czy młody odważy się drążyć temat.

Milczeliśmy przez kolejne trzy myte kubki.

- Lubisz go? - spytał tak cicho, że szum spływającej wody niemal go zagłuszył, co mnie rozbawiło.

- Jest w porządku.

- To dobrze. - Na tym nasza rozmowa się urwała, a my dokończyliśmy zmywanie w pięć minut.

Inuzuka z Grubaskiem powrócili akurat w momencie rozpoczęcia meczu. Już na wstępie zaczęli polewać świeżo zakupiony alkohol, ponownie zabrudzając kieliszki. Mi na szczęście udało wymigać się od picia i w spokoju mogłam pochłaniać dopiero co zaparzoną herbatę z dużą ilością cukru. Usiadłam w prawym rogu kanapy, wygodnie wtulając się w oparcie i podciągając nogi do siebie; kubek ułożyłam na podołku. Tuż obok klapnął Shikamaru, co nie uszło uwadze moim braciom. Kankuro natychmiast dosiadł się na sofę jako trzeci, zarzucając Płaczkowi rękę prze ramię.

- I co, Nara. Widzę, że zgłaszasz się na kandydata na mojego szwagra.

Kubek, który właśnie unosiłam do ust, niemal nie wymsknął mi się z dłoni. Nieco herbaty mimo wszystko spłynęło bo jego brzegach przez niechciane zachwianie.

- Kankuro! - warknęłam natychmiast. Już ja dobrze wiedziałam, do czego zmierzały te kąśliwe uwagi i nie zamierzałam dać mu pola do popisu. - Jeszcze słowo, a przez najbliższy miesiąc będziesz stołował się u ojca - zagroziłam.

Ten idiota jednak nijak się tym przejął, wysyłając mi waleczne spojrzenie.

- Gorszej kary nie mogłaś wymyślić - zadrwił, ponownie zwracając się do Nary: - Widzisz, ona zawsze jest taka kochana. Ale strzeż się jej prawego sierpowego…

- Nie zamkniesz się, a zabiorę ci Nibmusa i pelerynę. - Tej groźby nie puścił już mimo uszu, a mocno się zląkł.

- A-ale…

- I miecz z gwiezdnych wojen.

- ...Temari… - jęczał dalej błagalnie, a ja już wiedziałam, że mam go w garści.

- I figurkę Smigola - dodałam. Wtedy zupełnie odpuścił i ze spuszczoną głową przeniósł się na przytachane z kuchni krzesło. Chłopacy przez jakieś pięć minut naśmiewali się z fascynacji mojego brata do filmo-książek, aż w końcu ten strzelił focha, mówiąc, że wszyscy się nie znamy i tyle; temat mój i Nary odszedł w niepamięć. Wtedy całą uwagę skupiliśmy już tylko na rozgrywanym meczu, który jedynie w minimalnym stopniu mnie absorbował. Ciepło i dotyk ramienia Shikamaru w drażniący sposób mnie dekoncentrowały, a im bardziej starałam się to ignorować, tym bardziej senna się stawałam.

Po odstawieniu pustego kubka na stolik, powieki stały się jeszcze cięższe. Wkrótce potem odpłynęłam, a ostatnim co w półśnie zarejestrowałam, było jak moja głowa zsuwa się w lewo, a następnie opiera o coś twardego i ciepłego. Nie próbowałam jej nawet unieść, poddając się przyjemnemu uczuciu, które mnie ogarnęło.

“Emocje i wódka - ileż szkód wyrządza to połączenie.”

~Łukasz Gut

Od Autorki: Ach, musiałam, no po prostu musiałam wcisnąć jeszcze na koniec Kankuro! To było silniejsze ode mnie, uwierzcie xd I generalnie muszę wam kogoś przedstawić: Ann aka Black Cloud! Moją Panią Redaktor naczelną, która podkreśla mi na czerwono wszystkie błędy, przez co szczerze znienawidziłam ten kolor. Dziewczyna odwala naprawdę genialną pracę i mam nadzieję, że to docenicie, bo ja doceniam bardzo <3

No i… Sto lat, sto lat, niech żyje, żyje nam! Sto lat, sto lat, niech żyje, żyje nam! Niech żyje nam, niech żyje nam… a kto!? Mój kochany blog, Troublesome Love! Tak, tak kochani. Dziś oto mija rok, odkąd go założyłam, dlatego też spięłam dupę i udało mi się dodać rozdział w urodzinki. Ależ jestem z siebie dumna! W dodatku długi, o tak, czuję się niczym Boss, hym hym... B|

Jak widać akcja zaczyna nam się rozkręcać - teraz już będzie tylko lepiej (mam taką nadzieję), więc zacierajcie rączki!

Następny rozdział? Niestety nieprędko. Do 10-tego lutego biorę sobie urlop i daję bana na pisanie. Czemu? Ano, jak się człowiek nie uczy w ogóle, to przed kolokwiami i egzaminami potem ma full do ogarnięcia.. a mój grafik na najbliższy miesiąc jest bardzo napięty, wierzcie mi >.<

Trzymajcie się! <3

P.S. Pfff...  A mnie to już nie przedstawiła :D Z tej strony Miku-chan, której przypadła rola publikowania Chusteczkowych rozdziałów nanananana :D
P.S.2 Bo wiedziałam, że sama się przedstawisz lepiej <3