Rozdział 17

„Ale to był błąd w oprogramowaniu. Nie ma czegoś takiego jak intuicja. Intuicja to przejaw osobowości paranoidalnej. Powtarzam w myślach, powoli:

intuicja to przejaw osobowości paranoidalnej.”

~J. Żulczyk ,,Ślepnąc od świateł”

           

14 grudnia, sobota

O pierwszej w nocy dostała wiadomość: Teraz.

- No nie wierzę - burknęła, przecierając po raz wtóry oczy. Sygnał esemesa zbudził ją i chociaż z początku nie miała zamiaru go odczytywać, zrobiła to. Złe przeczucie nie dawało jej spokoju. - Uchiha, obiecuję, że kiedyś cię zajebię za takie numery.

Opuściła rękę z telefonem na pościel, ponownie pogrążając się w ciemności. Przymknęła oczy, czując, jak ogarniało ją zmęczenie. Nie nadawała się na nocne eskapady i na pewno nie zamierzała zwlekać się z łóżka o takiej godzinie, żeby spełnić widzimisię Sasuke. Póki nazywała się Sakura Haruno, zamierzała trzymać fason.

Ale wtedy telefon zadzwonił ponownie a ona znów przycisnęła odpowiedni guzik: Proszę, teraz.

P r o s z ę.  Sasuke nigdy nie prosił, na pewno nie ją i właściwie chyba nikogo. Nie była pewna, czy on w ogóle znał to słowo. Ba! Gdyby ktoś poprosił ją o zrobienie listy słów, których nie używał, to jedno plasowałoby się na drugim miejscu.

Na pierwszym umieściłaby przepraszam.

Przykryła twarz kołdrą i kneblując sobie nią buzię, krzyknęła. Miała dość tej ciągłej zabawy w kotka i myszkę, w której właściwie to ona odgrywała rolę kota. Wciąż i wciąż goniła za Sasuke, próbowała go dosięgnąć i gdy już prawie myślała, że jej się udało, że złapała go w swoje łapska, co było metaforą zrozumienia… Wtedy on znikał w dziupli. Uciekał w ostatnim momencie i chował się na kolejne miesiące, sprytnie omijając zastawione przez nią pułapki z serem.

Tym razem nie da się sprowokować, postanowiła, i nie pobiegnie jak głupia kotka za długim ogonem, który w rzeczywistości miał się okazać jedynie kawałkiem sznurka.

Kolejny sygnał esemesa. I kolejny, i kolejny, i kolejny. Idealnie co sześć sekund; tyle czasu zajmuje wystukanie na dotykowej klawiaturze pięciu liter i wciśnięcie przycisku wyślij. Sakura doskonale znała treść wiadomości - teraz teraz teraz TERAZ TERAZ TERAZterazTERAZ - mimo że nie kiwnęła palcem, żeby je odczytać. Ignorowała je zaciskając powieki. I pięści. I serce.

Nagle po pokoju rozbrzmiały słowa piosenki Cher - Strong Enought. Ostatnio ustawiła go na dzwonek przychodzących połączeń.

Kuźwa! - zaklęła w myślach, wynurzając głowę spod kołdry. W szoku odczytała imię Sasuke na wyświetlaczu. Coś ścisnęło ją w dołku, powodując gigantyczny niepokój. Ten facet nigdy nie dzwonił do niej bez ważnego powodu. Nigdy!

- H-halo? - odebrała wciąż nieco zaspanym głosem. W końcu było po pierwszej w nocy. - Sasuke?

- Sakura. - Usłyszała sapnięcie i kilka głośnych oddechów. Zupełnie jakby przed chwilą biegł, albo płakał. Ale to przecież niemożliwe, prawda? To niemożliwe, żeby jej Sasuke płakał. - Przyjdź tu. Teraz - dodał z naciskiem.

- Co się dzieje?

- Po prostu przyjdź. - Westchnęła i przetarła twarz dłonią.

- Sasuke, masz pojęcie, która jest godzina? Spałam a ty mnie obudziłeś. Nie wyjdę w nocy na miasto, bo ty masz taką zachciankę! - Odpowiedziały jej kolejne ciężkie oddechy. - Poza tym przypominam ci, że na dworze jest co najmniej minus dziesięć stopni. Tym bardziej nie wyjdę z ciepłego łóżka, okej?

Czekała na jakieś wytłumaczenie, bądź  kolejne namowy na spotkanie. Nic podobnego. Przez głośnik słyszała wyłącznie podmuchy wiatru i ciężkie, przerywane oddechy chłopaka. Mimowolnie zaczęła je liczyć: dwa szybkie, trzy głębokie, pięć świszczących… i nagle, jęk, jakby szloch.

- Sasuke? Czy ty płaczesz? - spytała niepewnie, co poskutkowało rozłączeniem się chłopaka.

Dynamicznie usiadła na łóżku, jedną ręką podpierając się za plecami. Drugą ponownie wybrała numer Sasuke i czekała na połączenie, jednak po dwóch sygnałach znowu usłyszała ciszę - odrzucił połączenie. A to potwierdziło jej podejrzenia.

Sasuke Uchiha płakał i mogło to oznaczać jedno: wpakował się w kurewskie kłopoty.

Wyskoczyła z łóżka w pośpiechu wystukując wiadomość: Gdzie jesteś? Instynkt podpowiadał jej, że nie znajdzie Sasuke na placu zabaw.

Odpowiedź otrzymała szybciej, niż zdążyła dojść do szafy po ciepłą bluzę i spodnie.

Opuszczony basen na przedmieściach. Stare osiedle Ottori.

Zawsze uważałam kobiecą intuicję za banał. Kłamstwo, wymyślane dla facetów, żeby usprawiedliwić swoje bezzasadne zarzuty lub obawy. Albo po prostu za urojenia  rozhisteryzowanych  kobiet, które nie do końca potrafiły radzić sobie z własną osobowością i stanami lękowymi.

Jednak dzisiaj przeżyłam to, doznałam na własnej skórze. Ten lęk, okropne przeczucie, że coś się wydarzy, coś złego, przez co będę cierpieć. A może nie ja miałam cierpieć? Nie potrafiłam określić. Natomiast niewidzialna ręka wykręciła mi żołądek oraz przygniotła czymś ciężkim pierś. Miejscami bałam się nawet oddychać.

- Nie powinnaś martwić się na zapas - rzekł Gaara, kiedy powiedziałam im o swoich dziwnych obawach. Niemal od razu po powrocie do domu zauważyli moje zafrasowanie. Zdradziły mnie ściągnięte brwi i zamyślony wzrok. A ta cała obawa pojawiła się tuż po rozstaniu z Shikamaru. - Jeśli coś się stanie, to wtedy będziemy myśleć nad rozwiązaniem problemu.

- Dokładnie - dorzucił Kankuro siadając na blacie kuchennym. - Z resztą: o nas się martwisz? No coś ty! Przeszliśmy już tyle, że chyba żaden cios nie zwali nas z nóg. Pamiętasz? Jesteśmy razem, siostra, więc zawsze damy sobie radę.

Wtedy chwilowo mnie uspokoili. Na jakieś dziesięć minut, zanim nie poszłam pod prysznic i do pokoju. Próbowałam skupić się na wykonywanych czynnościach, potem zaczęłam czytać książkę. Kiedy i to zawiodło, puściłam z laptopa muzykę i wydeptywałam dziury w dywanie, chodząc wciąż w kółko i w kółko.

W kółko i w kółko. Kilka razy usiadłam na moment, ze trzy razy próbowałam położyć się spać, co kończyło się fiaskiem po góra dziesięciu minutach - dłużej nie wytrzymywałam, nękana przez tę cholerną kobiecą intuicję. Wciąż w kółko i w kółko.

Po pierwszej w nocy postanowiłam poradzić coś na bezsenność. Nie dramatyzuj, mówiłam sobie przechodząc do kuchni, hormony ci buzują i wymyślasz. Wyluzuj.

W kuchni zagotowałam wodę na herbatę. Duży kubek melisy, tego potrzebowałam. Z gotowym naparem usiadłam przy stole. Jedną dłoń ogrzewałam napojem, drugą zaś co chwilę sprawdzałam godzinę na komórce. Właściwie robiłam to od kilku godzin, zupełnie jakbym oczekiwała, że nagle wyświetlacz sam rozbłyśnie i ujrzę na nim wiadomość. Wiadomo od kogo - Shikamaru.

Nagminnie wyrzucałam z głowy myśl, że to o jego cierpienie mogło chodzić.

I wtedy - pieprzona magia? - rzeczywiście dostałam od niego wiadomość. Była krótka i najbardziej przerażająca, jaką w życiu przeczytałam: Czekam na ciebie w parku.

Okej, w normalnych okolicznościach byłaby to świetna wiadomość, ale teraz, o pierwszej czterdzieści sześć w nocy, brzmiała jak zapadający wyrok śmierci. Ponieważ potwierdzała moje złe przeczucia. Tu chodziło o Shikamaru. Cały ten nieracjonalny taniec hormonów skakał wokół jego cierpienia.

Właściwie nie pamiętałam drogi do parku. Nie pamiętałam, czy dopiłam herbatę, co ubrałam na siebie, czy zostawiłam braciom kartkę z informacją, gdzie wyszłam w środku nocy. Nie potrafiłam sobie również przypomnieć, czy biegłam, albo czy zamknęłam za sobą drzwi na klucz.

Chyba nie miałam na sobie szalika a wiatr szamotał moimi rozpuszczonymi włosami.

Wiedziałam jedynie, że kiedy w końcu stanęłam w do połowy zapiętej kurtce przed Shikamaru, on, chowając twarz w dłoniach, płakał. I cierpiał. Mój Boże, jak on cierpiał. Czułam to w każdej, nawet najmniejszej kostce mojego ciała. Odczuwałam w nich piekielny ból, który rezonował, wciąż narastał i przez to paraliżował. A ja tak bardzo chciałam go przytulić.

- Co się stało? - wydukałam cudem. Od zimna całkowicie zaschło mi w gardle, z trudem przełknęłam ślinę.

Shikamaru drgnął, jakby dopiero teraz zauważył moją obecność. Kto wie, może rzeczywiście tak było. Jeszcze zanim podniósł wzrok, wiedziałam, że to spojrzenie złamie mi serce. Przepełnione bólem i wyraźną prośbą o pomoc. Było nawet gorsze od spojrzenia Gaary na pogrzebie matki.

Bez ostrzeżenia wstał i rzucił się w moje ramiona. Starałam się objąć go jak najszczelniej, kiedy z zachłannością przygarniał mnie do siebie mocnym uchwytem w talii, ale tak naprawdę byłam za niska i z trudem mogłam objąć jego rosłą postać. Dawałam z siebie wszystko, stojąc na palcach udawałam, że potrafię dać mu prawdziwe, żelazne wsparcie.

- Będzie dobrze - szeptałam jak ostatnia idiotka. - Cokolwiek się stało, przejdziemy przez to, rozumiesz? Będzie dobrze.

- Nie będzie - mówił urywanie, przez szloch, kolejne słowa poprzedzając głębokimi oddechami opanowania. - Asuma… Mój ojciec… Nie będzie… Kurwaaa…

Koniec końców nie wydusił z siebie odpowiedzi, przez kolejne pół godziny nieustannie płacząc w moje ramię. Z resztą nawet nie musiał nic mówić, i tak wiedziałam. Domyśliłam się, ponieważ doskonale znałam ten rodzaj cierpienia z autopsji.

Asuma Sarutobi i Shikaku Nara nie żyli. Zagadką jedynie było, jak do tego doszło?

Pół godziny zajęło Sakurze dojście w wyznaczone miejsce. Po drodze rozmyślała. Dużo. O wiele, wiele za dużo. A to wszystko przez jedno wielkie niezrozumienie! W głowie miała mętlik, jedna myśl prześcigała się z drugą, a każda z nich była gorsza od poprzedniej. W co wpakował się Sasuke? Najgorsza w tym wszystkim była świadomość o jego współpracy z Akatsuki.  Tak, to dało Haruno prawo do uważania, iż chłopak wpadł w większe bagno, niż sięgał wzrostem. Dlatego mokradła szybko wciągały go w swoją czarną otchłań…

Dawno już nie była na osiedlu Ottori. Niegdyś nazywali je swoim miejscem, bazą, o której wiedzieli tylko oni - cała trójka: ona, Sasuke i Naruto. Potrafili godzinami siedzieć na opuszczonym basenie nie robiąc nic specjalnego. Rozmawiając, grając w karty, pijąc - nieważne! Liczył się wspólnie spędzony czas.

Taki stan rzeczy trwał do dnia, w którym Sasuke oznajmił im o wstąpieniu do Akatsuki. Minął prawie rok, lecz ona nadal doskonale pamiętała reakcję Naruto: jego rozhisteryzowane wrzaski i pięści skierowane w twarz Sasuke. Pierwszy i ostatni raz widziała go w takim szale. Nie mogła również zapomnieć o osobistym poczuciu zdrady.

A jednak nadal ślepo gnała mu na pomoc. Żałosne.

- Idiootkaaa - zanuciła pod nosem, stając przed oszklonymi, lecz z wybitą szybą, drzwiami do budynku. - Po prostu zakochana idiootkaa, na na na.

Pchnęła zaporę i przestąpiła próg. W holu było całkowicie ciemno, jak to w nocy. Rok temu nie potrzebowałaby latarki, żeby bezpiecznie przejść na basen, zawsze dbali o czystość a trasę znała na pamięć. Obecnie bała się wdepnąć w szkło rozbitych butelek lub przewrócenia się o zepsute meble. Widocznie ktoś po ich pożegnaniu z tym miejscem zaadoptował je na własną bazę - czy to pijak, czy inna banda przyjaciół, nieistotne.

Wchodząc na basen zawieszała wzrok na każdym znanym szczególe. Stoliku, zbitym przez Naruto z porzuconych desek kilkoma gwoździami i odrobiną sklejki. Starych fotelach samochodowych tuż obok, które chłopacy przytargali z podwórka jednego z opuszczonych domów. Stercie koców, je akurat przyniosła Sakura; mama złościła się na nią tydzień za tą samowolkę. W końcu zwróciła wzrok na ich graffiti, namalowane czarnym i szarym sprejem imiona, teraz częściowo zamazane i po prostu zniszczone przez czas. To wszystko oświetlał blask księżyca, który zaglądał do budynku przez oszklony sufit.

A Sasuke? Doskonale wiedziała, gdzie go szukać. Nieśpiesznie podeszła do drabinki i ostrożnie zeszła na dno suchego basenu. I tam, w naprzeciwległym rogu, siedział on. Skulony przy ścianie z kafelek, skryty w kapturze bluzy, drżący. Owszem, on drżał na całym ciele.

- Sasuke - zaczęła cicho, ostrożnie. Słowo zadziałało jak zapalnik a Uchiha zaczął z miejsca mówić, odrobinę głośniej niż ona:

- Pożycz mi swoje serce. - Obłąkanym wzrokiem zerkał zza kotary kaptura.

- Co? - Zbliżała się do niego.

- Proszę. - Z całej siły zacisnął pięści na materiale kaptura, naciągając go. Sakura była prawie pewna, że jeśli w porę nie przestanie, wytrze w nim dziury. Natomiast natarczywość z jaką szarpał ubraniem ją przerażała. - Moje wciąż bije, ale to cholerny kamień, którego nie chce… - syczał przez zęby. - Uderz je młotem, złam, zniszcz, by już nic nie czuło lub oddaj swoje… Proszę, ja chcę coś poczuć, cokolwiek. Cokolwiek, rozumiesz? - Skonfrontował ich spojrzenia. Płakał. - Poza tym cholernym bólem.

Wpatrywała się w niego szeroko otwartymi oczyma - jak w obrazek, który nie powinien istnieć. Wyrwany spod prawa, palący i zachwycający zarazem. Bo płaczący Uchiha to widok zakazany - zakazany dla niej. Przecież to zbyt boli; łzy ukochanej osoby, ten ogień, który wypalał od wewnątrz. Trawił płomieniem smutku i rozpaczy, który w konsekwencji chłonął i ją.

- Co ty zrobiłeś? – spytała drżącym głosem, stając tuż nad nim.

Nie rozumiała, nic nie rozumiała. Każde słowo Sasuke było całkowicie niepodobne do niego, sama wypowiedź chaotyczna i przerażająca. Przed nią nie znajdował się Sasuke, którego znała od tak dawna, a chłopiec pogrążony w agonii. Jego oczy – zaczerwienione, przepełnione łzami, bólem i czymś jeszcze: strachem – błyszczały w półmroku, hipnotyzując ją i wypełniając jeszcze większą obawą.

- Z-zabiłem - wydusił nie wielki Uchiha, lecz zagubione dziecko.

Sakura oniemiała, a słowa ugrzęzły w jej gardle, jak ość, drażniąc. Przez dłuższą chwilę nie oddychała, z czego zdała sobie sprawę dopiero, gdy jej organizm w akcie obronnym zachłysnął się świeżym powietrzem.

Nie odpowiedziała. Na taką wiadomość nie istniała właściwa odpowiedź.

Kiedy usiedliśmy na ławce, Shikamaru stopniowo zaczynał się uspokajać. Zapalił pierwszego papierosa, drugiego, trzeciego. Cierpliwie czekałam siedząc tuż obok, nie dotykając go nawet skrawkiem kurtki. Teraz potrzebował chwili dla siebie, aby pomyśleć, ułożyć sobie w głowie to, co chciał mi przekazać, ile chciał przekazać i w jakich słowach. Czy w ogóle chciał coś mówić, czy jedynie milczeć i czuć, że jestem obok. Musiał przemyśleć wszystko od a do z, ponieważ wcześniej jego myśli szumiały, pędziły na złamanie karku napędzane zszarganymi emocjami, bólem serca i delikatnym szałem, który dopiero rozkwitał.

Potrzebował fajek, żeby obmyślić strategię działania. Po wypaleniu czwartej, zaczął smętną historię:

- Opijali zakończenie sprawy, jaką ojciec prowadził od ponad roku. Wiesz, tą o której praktycznie nic nie mówił, zawsze tłumacząc się tajemnicą zawodową i naszym bezpieczeństwem. - Przytaknęłam, kiedy pociągnął nosem. Przeszukałam kieszenie, ale nie znalazłam w nich nawet zużytej chusteczki. - Wróciłem do domu a mama siedziała w kuchni. Ona nigdy nie siedzi bezczynnie, zawsze musi coś robić, o czymś mówić, coś czytać, cokolwiek. A wtedy siedziała nad kubkiem herbaty i nic nie robiła. Jak mnie zauważyła to od razu zaczęła płakać, nie wiem czemu, bo policja przyszła do nas dopiero po godzinie z… No wiesz, informacją.

Czym prędzej zapalił kolejnego papierosa, zupełnie jakby sądził, że nabiorę się na sztuczkę z dymem, że niby to od niego zgromadzają mu się w oczach łzy. Czasem rzeczywiście dym podrażniał mu spojówki, ale nie dziś. Dziś nie musiał się tuszować.

Ujęłam jego dłoń w swoją. Była lodowata i drżała. Z pewnością nie z zimna.

- Chyba to przeczuwała, w sensie moja mama. Kobiety podobno mają tę swoją intuicję i w ogóle. Wiem jedynie tyle, że nie mogłem jej uspokoić przez bitą godzinę, ale kiedy… Kiedy przyszli ci cholerni policjanci, ona się uspokoiła. Otworzyła drzwi, nie zemdlała, nie wpadła w szał, otarła łzy i poszła zaparzyć funkcjonariuszom pieprzonej kawy. Rozumiesz? KAWY! Poszła zaparzyć kawy, kiedy ja… Kiedy j-ja…

Zacisnął powieki i pochylił głowę. Papieros wypadł mu spomiędzy palców, więc z trudem schylił się po niego i podniósł. Zaciągnął się kilka razy do utraty tchu, zakrztusił.

- Przestań - poprosiłam cicho, przytrzymując i drugą rękę. Znowu chciał zatruć się tym gównem, nawdychać tyle, żeby stracić oddech i poczuć w klatce piersiowej inny ból, niż ten powodowany stratą.

- Potrzebowałem słów pocieszenia i to od niej, jakiegoś wyjaśnienia innego, niż słowa kumpli ojca z pracy, tych pierdolonych suk, słów ,,Shikaku i Asuma zostali zamordowani, nie znamy sprawcy, ale już nad tym pracujemy. Oboje możecie na nas liczyć. I dorwiemy drania, na pewno”. A ona parzyła kawę i była spokojna, ponieważ płakała mi w ramię przez minioną godzinę. To mnie wkurwiło, strasznie, naprawdę strasznie. - Skończył siłować się ze mną o papierosa, niespodziewanie kierując wzrok na moją twarz, taksując każdy milimetr z dokładnością pedanta.

- Dlatego wyszedłem z domu i przybiegłem tutaj - mówił dalej, oparłszy czoło o moje. Jego gorący, śmierdzący nikotyną oddech rozgrzał mi usta. - Ale nie mogłem od razu zadzwonić. Właściwie jak już tu dobiegłem, to czułem się jeszcze gorzej, bo chłód i ciemno, i ta cisza… Musiałem się uspokoić, bo inaczej chyba połamałbym ci uściskiem kości.

I tak prawie to zrobiłeś, pomyślałam, uśmiechając się smutno.

Oparłam się o ławkę, więc Shikamaru zsunął głowę na moje ramię, wtulił. Na sobie nie czułam tylko jego ciężkiego ciała, a także całe brzemię, które z sobą nosił. Ogromny ciężar.

- Temari, co ja mam teraz zrobić? - spytał po czasie.

- Przeżyć to - odpowiedziałam bez zastanowienia. - Przeżyć, otrząsnąć się i iść dalej.

- To jest trudne…

- Nikt nie powiedział, że takie rzeczy są proste. Są cholernie trudne, ale dasz radę. Ponieważ musisz zaopiekować się matką i ponieważ masz mnie, a ja ci pomogę przez to przejść.

- Ale ja nie dam rady, Temari, nie dam…

- Oczywiście, że dasz…

- Nie! Nie pamiętasz? Sama nazwałaś mnie Płaczkiem. Pierdoloną beksą, tym jestem. I gówniarzem, który chodzi do liceum. Jak mam niby dać radę, jak mam się zaopiekować matką, skoro obecnie nie radzę sobie z samym sobą? - Podniósłszy głowę krzyczał mi w twarz. - Kiedy myślę tylko o tym, żeby zajebać skurwysyna za to wszystko odpowiedzialnego?! A Asuma ma kochające dziecko, żonę nowonarodzoną - mylił pojęcia - kurwa, przecież oni nie mają nikogo! Nimi też mam się zaopiekować? JAK? Powiedz mi jak, bo ja wiem, że nie dam rady, a ty próbujesz mi włożyć do głowy jakieś bzdury!

Doskonale wiedziałam o dziecku Asumy, chwalił się nam na lekcji zdjęciami noworodka. Ale tu nie chodziło o moją wiedzę, chodziło o każde wypowiedziane przez Shikamaru słowo, które mnie dogłębnie raniło. Bzdury? Wiara w niego to bzdury? Tętno mi skoczyło, tak samo jak poziom złości.

- Słuchaj - zaczęłam wściekłym tonem, urażona - rozumiem twoją reakcję, w tej chwili nie widzisz racjonalnego rozwiązania. I współczuję ci, naprawdę. Jednak prędzej czy później będziesz musiał wziąć się w garść…

- Współczujesz! - wybuchł nagle, wstając. Zaśmiał się smutno, drwiąco. Machnął zamaszyście ręką, raz, drugi, zanim zebrał się do kontynuacji. I wrzeszczał. On wrzeszczał na mnie. - Ty mi współczujesz! Ty! Myślałem, że chociaż ty nie wypowiesz tego największego kłamstwa świata. Współczuć, wiesz co to znaczy? To znaczy odczuwać coś wspólnie z inną osobą, czuć to samo, a ty nie możesz czuć tego co ja, nie możesz wiedzieć, jak się czuję!

Tym razem przegiął. Poziom złości sięgnął kreski oznaczającej maksimum mocy. Wstałam i pchnęłam Shikamaru z całej siły w tors. Zachwiał się, ale nie zareagował na kolejne uderzenia i moje słowa:

- Pierdol się, Nara! - tym razem to ja wrzasnęłam. - Nie jesteś pępkiem świata, nie ty jeden zostałeś zraniony, nie ty jeden straciłeś rodziciela! Mam ci przypomnieć? Przypomnieć, że nieco ponad rok temu zmarła moja mama i że doskonale wiem, kurwa, doskonale wiem, co teraz czujesz? Że doskonale pamiętam ten ból straty? - Przestałam okładać go pięściami, przy okazji zaczerpnęłam tchu. - Więc ci przypominam, że ja, właśnie ja cię nie okłamuję. Ja! Ja jako jedyna z twoich znajomych mogę wiedzieć, jak to jest stracić kogoś tak bliskiego, jak rodzic.

Cholera, otworzyłam ranę w sercu. Pragnęłam wyć, płakać, zedrzeć gardło, na nowo przeżywając horror sprzed ponad roku. Po raz kolejny, z każdym przymknięciem oczu pod powiekami widziałam obraz wanny pełnej krwi. W niej leżało bezwładne, martwe ciało matki, z nadgarstkami ubrudzonymi czerwienią.

- To nie to samo - powiedział nad wyraz spokojnie. - To nie to samo, bo twoja mam popełniła samobójstwo, a oni zostali zamordowani.

- Zamierzasz się teraz licytować, kto miał gorzej? - warknęłam, wyrzucając ręce w powietrze.

- Tak, ponieważ moja strata nastąpiła nagle, a ty mogłaś pogodzić się z tym losem. Domyślałaś się, że depresja doprowadzi twoją matkę do śmierci, ja natomiast zostałem postawiony przed faktem dokonanym. W jednej chwili powiedziano mi, że to koniec, że nie ma Asumy ani ojca. Nie pożegnałem się z nimi, trudno mi nawet określić jaka była ostatnia rzecz, jaką im powiedziałem! A to uczucie jest mocno do dupy, nie byłem przygotowany, rozumiesz!?

- Rozumiem! Oczywiście, że rozumiem, bo ja też nie byłam przygotowana na śmierć mamy. I ty myślisz, że to takie proste? Przyzwyczaić się do myśli, że osoba, która jest dla ciebie najważniejsza, chce popełnić samobójstwo? Każdego dnia wracałam do domu po szkole i słuchałam lamentów matki o śmierci. Musiałam wmuszać w nią jedzenie i myć, ponieważ depresja przejęła nad nią kontrolę. Miałam nadzieję, że z tego wyjdzie, modliłam się o to i nawet się troszkę polepszyło. Aż pewnego dnia, koniec. Zmartwienia zniknęły, bo znalazłam ją w wannie, martwą, z podciętymi żyłami. Myślisz, że to było łatwe? Zadzwonienie po karetkę, zadzwonienie do braci, do ojca. Opowiadanie każdemu, jak ją znalazłam, czy już wtedy nie żyła, czy na pewno dobrze sprawdziłam puls, czy nie mogłam czegoś zrobić. - Nagle głos mi całkowicie zadrżał i zapłakałam. Ryczałam jak gówniara i dalej mówiłam, nie mogąc powstrzymać tego bolesnego słowotoku: - Nie wiem, może mogłam coś zrobić, jakimś cudem zatamować krwotok. Kłamałam, bo tak naprawdę nawet nie sprawdziłam pulsu, nie potrafiłam się zmusić, by ją dotknąć. Może mogłam ją uratować, ale nie potrafiłam… - Świat był taki zamazany, nie widziałam już kompletnie nic. Krztusiłam się łzami, zarazem chcąc dalej kontynuować. Połykałam ból, zagryzałam go słowami. - To było cholernie trudne, tak samo jak załatwianie pogrzebu, wszystko spadło na mnie, wiesz, Kankuro całkowicie sobie nie radził z całą tą sytuacją, Gaara tym bardziej, a od ojca nie chciałam żadnej pomocy. Więc musiałam być silna, chociaż to było takie trudne, musiałam zastąpić chłopakom mamę chociaż trochę, musiałam być silna, silna, żeby oni przez to przeszli, żeby mniej cierpieli, żeby mogli ruszyć dalej, musiałam…

Silne ramiona wokół mnie. Odór nikotyny. Zapach perfum. Bezpieczeństwo.

- Przepraszam… Nie wiedziałem… Nigdy nie mówiłaś…

Nigdy nie powiedziałam Shikamaru wszystkiego, więc nie mógł wiedzieć. Temat śmierci mamy praktycznie zakończyliśmy na pamiętnej imprezie u Naruto, na tamtym balkonie. Nie wypytywał, a ja bardzo nie chciałam o tym mówić.

Byłam suką, mówiąc mu to akurat teraz.

- To ja przepraszam, powinnam cię pocieszać a… - drżący wydech - … a tylko cię dołuję.

- Motywujesz - mówił cicho w moje włosy. -  Powinienem wziąć się w garść, być wsparciem dla mamy i Kurenai. Dorosnąć.

- Nie, nieprawda. - Podniosłam głowę, zapłakana patrząc mu w oczy. Były podkrążone, ale nie zaszklone. - Teraz możesz cierpieć, teraz jest czas na łzy. Później się otrząśniesz, za jakiś czas, teraz możesz cierpieć i płakać… Jeśli teraz z siebie tego nie wyrzucisz, to…

- To będę wszystko kumulował w sobie przez ponad rok, tak jak ty? - Dokładnie tak, myślałam, uciekając wzrokiem. Shikamaru nie pozwolił mi na ucieczkę; złapał moją twarz w obie dłonie w żelaznym uścisku i ucałował usta. - Spokojnie. Jeszcze nieraz się rozryczę jak baba, w końcu jestem Płaczkiem. A ty potem mi to wypomnisz.

Zaśmiałam się przez łzy, chociaż nie było w tym nic śmiesznego.

- Wiesz, czego mimo wszystko ci w tym całym gównie zazdroszczę? - szepnęłam, badając palcami fakturę kurtki Shikamaru. Mruknął zachęcająco w odpowiedzi. - Ty masz kogo nienawidzić. Możesz do woli nienawidzić skurwysyna, który zamordował Asumę i twojego ojca. A ja... Nie mogę znienawidzić własnej matki.

- Pewnie masz rację. - Znów wcisnął mnie w siebie.

- Przepraszam - szepnęłam.

- Cicho już.

Chciałam żałować całej tej kłótni, jednak nie potrafiłam. Nie cofnęłabym żadnego z wypowiedzianych słów; one mnie oczyściły i chociaż to głupie, sądziłam, że Shikamaru też pomogły. W pewien chory sposób każdy człowiek czuł się lepiej, dowiadując się o czyimś większym nieszczęściu.

Ale nieważne. Teraz, aby zażegnać smutek na dobre, potrzebowaliśmy (oboje) jeszcze jednej rzeczy:

- Pójdziemy się upić? - zapytałam z nadzieją.

- Jasne.

- Znasz jakiś całodobowy sklep?

- Jeden.

- Daleko?

- Jakieś dwadzieścia minut spacerem.

- Super - ucieszyłam się. Przy okazji głośno siorbnęłam nosem.

- Chusteczki też kupimy. - Również miał zatkany smarkami nos.

- Okej. - Wtuliłam się mocniej w jego ramiona, chcąc postać tak jeszcze chwilkę. Wtedy przypomniałam sobie o sprawie najistotniejszej: - A masz kasę?

Odsunął się ode mnie i zaczął przeszukiwać kieszenie: kurtki, spodni, bluzy pod kurtką. W końcu wyciągnął w moją stronę rękę z papierkiem dziesięciozłotowym oraz piątką.

- Mało - osądziliśmy zgodnie.

Zaczęłam grzebać w kieszeniach swoich spodni, czasem chowałam tam drobniaki, resztę z zakupów. Nie przeliczyłam się, chociaż do dziesięciu nie doliczyłam. Znalazłam pięciozłotówkę i dwójkę. Razem mieliśmy dwadzieścia dwa złote.

Posłałam Shikamaru pokrzepiający uśmiechem.

- Na półlitrówkę wódki starczy. Nie potrzebujemy popity, nie?

Zaśmiał się gardłowo. Nieco zachrypł, zauważyłam.

- Nie, dziś nie potrzebujemy popity.

Siedzieli obok siebie, oparci o wykafelkowane ściany basenu, milcząc nieprzerwanie od nieomal godziny, między sobą mając kupkę wypalonych mentolowych papierosów i pustą paczkę po nich. Ta cisza nie była dobra, gryzła ich w gardła, dręczyła i cholernie męczyła. On czekał na jakąkolwiek reakcję Sakury, ponieważ pięćdziesiąt cztery minuty temu zupełnie otumaniona usiadła na brudnej posadzce i zwyczajnie oddychała, zamiast rzucić się  na niego z furią i wyrzutami. Ona natomiast czekała na wyjaśnienia Sasuke, cokolwiek, co pomoże jej zrozumieć obecną sytuację.

- Więc - zaczęła w końcu w pięćdziesiątej szóstej minucie, wiedząc już, że bez popchnięcia Sasuke nic więcej nie powie - kogo zabiłeś?

Wydawało jej się to wręcz absurdalne. Pytać o taką rzecz, z totalnym wypraniem z uczuć, zupełnie jakby prosiła, aby wyrecytował dla niej Odę do radości albo Inwokację Mickiewicza.

- Znienawidzisz mnie - odpowiedział zachrypłym głosem. To fajki wyżarły mu przełyk i brak wody. - Wszyscy mnie za to znienawidzicie. Sam zdążyłem siebie znienawidzić.

- Po prostu powiedz - mówiła zmęczona. O trzeciej w nocy musiała słuchać irracjonalnych historii, chorych farmazonów, które, niestety, były najszczerszą prawdą. Ja śnię - powtarzała nieustannie w myślach - to musi być pierdolony koszmar.

- Profesora Asume - wydukał wyraźnie, chociaż Sakura słyszała to jakby przez taflę wody (wyobrażała sobie, że na dnie tego basenu nie siedzi w pustce, ale w wodzie, tak właśnie, a chlor wchodzi jej do nosa i uszu, i buzi). - I ojca Shikamaru.

Stop klatka. Woda utknęła jej w gardle, ale nie dławi się nią. Jeszcze nie, ponieważ w tym momencie czas dla niej staje. Dopiero po piętnastu sekundach zaczyna czuć ból w klatce piersiowej (woda zalewa płuca, chlor rozsadza pęcherzyki płucne, zatruwa organizm), nie może złapać oddechu (tonie), cisza rozsadza jej głowę (i ciśnienie, ono też rozsadza jej głowę).

Nagle powrócił dźwięk (wypłynęła na powierzchnię), odetchnęła głęboko kilka razy (odkaszlując przy tym wodę z płuc) i chociaż Sasuke coś do niej mówił, coś tłumaczył - może usprawiedliwiał swoje zachowanie? - ona nie słuchała. Jedynie powiedziała:

- Shikamaru cię zabije.

- Wiem. - Przeczesał włosy obiema rękoma, łapiąc się za głowę. Dopiero teraz Sakura zauważyła, że wstał i chodził w kółko tuż przed nią, brudząc kafelki jeszcze bardziej odciskami swoich butów. - Wiem. I nie tylko on. Jak się dowiedzą, wszyscy będą chcieli mnie zajebać, nawet Naruto. Kurwa, co ja gadam, przecież jeszcze przed nimi to policja mnie zgarnie, a jak nie suki, to Akatsuki, Madara mnie dopadnie, albo po prostu wyśle na mnie Hidana, żeby rozbił mi czaszkę o jakiś pierdolony krawężnik.

- Naruto będzie murem stał za tobą, nieważne co - odpowiedziała Sakura.

W tamtym momencie dotarła do niej cała powaga sytuacji: morderstwo, Sasuke zabił dwoje ludzi i ona doskonale ich znała. I Shikamaru, pomyślała o nim, o jego cierpieniu, i nie kontrolując swoich ruchów, wstała z miejsca, podeszła do Sasuke i przywaliła mu w twarz. Nie otwartą dłonią jak normalna kobieta. Przywaliła mu zaciśniętą pięścią, z całej siły, aż poczuła ból i krew na własnych knykciach, krew swoją i jego, ponieważ chyba rozcięła mu wargę, a sobie skórę o jego zęby.

- Ty dupku - syknęła, przymierzając się do kolejnego uderzenia. Zamachnęła się, ale chybiła, gdy Sasuke w porę pochylił się na lewy bok. - Ty pierdolony dupku, co ty najlepszego zrobiłeś! Co zrobiłeś Shikamaru! Zabiłeś jego ojca, ojcaaa! Jak - zamach i nieudane uderzenie - śmiesz, dlaczego, co, dlaczego to zrobiłeś!?

Zaczęła płakać i ledwo widziała, gdzie wyrzuca pięści. Mimo to nadal wymachiwała rękoma idąc przed siebie a Uchiha cofał się w zgodnym rytmie, uchylając się przed uderzeniami lub po prostu odpychając je ramionami. W końcu przyparła go do ściany a ciosy zyskały na sile oraz celności.

- Masz całkowitą rację, wszyscy cię znienawidzą, ale znienawidzą nie dlatego, bo jesteś kryminalistą i mordercą, ale dlatego, że zrobiłeś takie gówno swojemu kumplowi!

- Sakura! - krzyknął, łapiąc dziewczynę za przeguby nadgarstków. Szamotała się, ale nie miała siły, żeby wyrwać się z uścisku. Jako alternatywę zaczęła używać nóg i kopać Sasuke po łydkach i piszczelach. Wpadła w absolutny szał. - Sakura, uspokój się! Przecież ja nie chciałem ich zabić, nie ich, tam miał być ktoś inny, do kurwy nędzy! Sakura, naprawdę myślisz, że jestem takim pojebem, żeby mordować rodziców swoich kumpli! A tym bardziej ojca Shikamaru!

Uspokoiła się. Albo po prostu opadła z sił. Dyszała ciężko, ledwo trzymała się na nogach i płakała, nadal i nadal próbując wyszarpnąć ręce z uścisku. Jednak słyszała wszystko, każde słowo i pokładała w nich ogromną nadzieję. Tak naprawdę tylko to jej zostało: mieć nadzieję, że wszystko jakoś się ułoży, że coś wymyślą, bo przecież nie mogła odwrócić się od Sasuke, a on doskonale o tym wiedział. Z wyłącznie tego powodu zadzwonił akurat po nią.

- Sakura - podjął głosem o dwa tony niższym - gdybym wiedział, że to oni, nigdy nie nacisnąłbym spustu. Tam miał być Itachi i jego prawnik, nie oni. Madara mnie wrobił, rozumiesz? Nie zrobiłbym tego Shikamaru, gdybym tylko wiedział. Nie jemu, kurwa, dobrze wiesz, że poza wami tylko jego mogłem jeszcze nazwać swoim kumplem. Kiedy jeszcze trzymaliśmy się wszyscy razem, chyba w gimbazie, pamiętasz, z nim gadałem, bo on jako jedyny miał coś ciekawego do powiedzenia. Bo zawsze był w kurwę inteligentny, nie to co ci debile: Kiba, Chouji, Lee albo ta idiotka Ino. Więc uwierz mi, kiedy ci tłumaczę, że tego nie chciałem - głos mu się załamał. Puścił ręce Haruno i przycisnął pięści do oczu, próbował powstrzymać łzy, które prosiły się o wolność. - To miał być Itachi, Sakura. Naprawdę, to po prostu miała być moja zemsta.

Obserwowała, jak Sasuke zsuwa się po ścianie i chowa głowę w ramionach. Wrócili do punktu wyjścia, tej samej scenerii, tego samego ustawienia statystów, czyli ich. Znów stała nad nim z mętlikiem w głowie (nieco większym niż uprzednio) i chęcią pomocy przekreśloną strachem. Stop klatka. W jej wyobraźni woda wypełnia basen, najłatwiej byłoby się po prostu utopić i nie doczekać dalszego ciągu. Ugasić pragnienie chlorowanym płynem nie przejmując się konsekwencjami. I akurat wtedy nad taflą wody widzi Naruto i jego oczy równie błękitne jak wszystko wokół. Jest gotów wskoczyć i uchronić ich przed utonięciem. Nie ma kolejnej stop klatki; film rusza dalej.

- Wierzę ci Sasuke - mówiła, przyklękając naprzeciw chłopaka. Nagle przepełniła ją absolutna pewność, że wie co robić. Kolejne słowa były oczywistością. - Pomogę ci, wyjedziemy z Konohy, na razie nikt nie będzie cię o nic podejrzewał, nie miałeś motywu. Zanim dopatrzą się twoich powiązań z Akatsuki, nas już tu nie będzie, rozumiesz. Z resztą policja może w ogóle cię nie podejrzewać, jesteś tylko nastolatkiem, młodym dorosłym bez rodziny. Ale i tak na wszelki wypadek uciekniemy. Pod dwoma warunkami, Sasuke, spójrz na mnie. - Złapała go za twarz, nakazując spojrzeć sobie w oczy. Zrobił to bez wahania, odnajdując w zieleni jej tęczówek, teraz ciemnej zieleni przez panujący wokół półmrok, odnajdując w tej zieleni swoją nadzieję. - Dwa warunki. Pierwszy: powiemy o wszystkim Naruto.

Sasuke niespodziewanie zerwał się do pionu. Gdyby nie ściana kafelek za nim, pewnie przewróciłby się, nie utrzymując ciężaru własnego ciała przy tak gwałtownym ruchu.

- Nie! - krzyknął niczym opętany. - Nie, nikt inny nie może o tym wiedzieć. Tylko ty, Sakura, nikt więcej. A już na pewno nie Naruto. On się wygada, nie, on w ogóle mnie zabije!

- Właśnie że musimy go w to wciągnąć! - tłumaczyła nie do końca spokojnie. Tak naprawdę wciąż układała sobie wszystko w głowie, powoli, dokładnie z każdym wypowiedzianym słowem. Ten plan był również zagadką dla niej, ale była go pewna. - To nasz przyjaciel, dla ciebie rzuciłby się w ogień, dla mnie podciąłby sobie żyły. A my musimy mieć jakieś alibi, Naruto musi tu zostać i kiedy ludzie będą pytać o nasze zniknięcie, musi mówić, że uciekliśmy… Nie wiem, ponieważ chcieliśmy być razem, wielka miłość i te sprawy.  Nie - zaakcentowała, wystawiając przed siebie dłoń, kiedy Sasuke chciał jej przerwać - to nie musi być prawda, wiem, że dla ciebie jestem tylko przyjaciółką, ale nie gadajmy o tym teraz, to po prostu musi być w miarę wiarygodna historyjka, którą Naruto będzie mógł sprzedawać ludziom i policji. Okej?

Uchiha wpatrywał się w nią przez bite trzydzieści sekund, głęboko kontemplując, zanim odpowiedział:

- Okej. A drugi warunek?

- Powiesz wszystko Shikamaru. - Dla Sasuke te słowa zabrzmiały jak wyrok.

- Żartujesz sobie - prychnął. Widząc, iż dziewczyna nie uznała tego za kawał, kontynuował: - Oszalałaś, Sakura, do reszty cię pogięło. Może od razu pójdę na komisariat i złożę zeznania, co? Wtedy przynajmniej kumpel nie zbije mi mordy tak, że będą mi ją musieli chirurgicznie nastawiać!

Otarł dłonią krew z warg, jakby sobie przypomniał o uderzeniu, które mu Haruno sprezentowała.

- Shikamaru na ciebie nie doniesie, ale zasługuje na prawdę.

- A skąd ta pewność? - zakpił chłodno. - Każdy normalny typ wsadziłby mnie do paki na dożywocie za takie świństwo.

- Ale nie Shikamaru. Wiesz czemu? - dodała spokojnie, podchodząc do Sasuke na zbyt małą odległość. Niemal oparła się o jego tors. - Ponieważ, tak jak sam powiedziałeś, jest w kurwę inteligentny a poza tym nadal tak trochę cię lubi i wie, że masz przed sobą przyszłość, więc nie w zmarnuje ci życia w kiciu.

Uchiha spojrzał na Sakurę z dystansem. Nie podobał mu się taki układ, w każdym wariancie widział siebie za kratami celi.

- A co jeśli nie zgodzę się na twoje warunki?

Stanęła na palcach, nachylając się nad jego uchem i szepcząc, zupełnie jakby tych słów nie mógł usłyszeć świat, jakby były przeznaczone wyłącznie dla niego:

- Inaczej w tej chwili zadzwonię po gliny i cię wsypię, a ty nie zdążysz nawet dobiec na najbliższy przystanek autobusowy, a zakują cie w kajdanki.

Zmemłał w ustach przekleństwo, spoglądając w jej oczy. Nadzieja. Ona od zawsze miała być dla niego Nadzieją.

- Jaki masz w tym cel? - Odsunęła się nieznacznie.

- Nie chcę żebyś stał się Itachim i nie chcę żebyś całe życie żałował. Musisz się oczyścić przed Shikamaru a on musi ci wybaczyć, żebyś mógł żyć jak człowiek i żeby on mógł spać spokojnie.

Logiczne, pomyślał, lecz nadal szalone.

- Okej - wydusił z siebie. Przetarł zmęczone oczy i jeszcze zamazanym wzrokiem ujrzał smutny uśmiech Sakury. Jego Nadziei. Nie zastanawiając się nad swoimi czynami, przyciągnął ją za rękę do siebie i unieruchomił w żelaznym uścisku. - Dziękuję.

Zgodnie z planem w sklepie nocnym kupiliśmy: wódkę (0,7 litra a nie 0,5), paczkę chusteczek oraz dwa soczki pomarańczowe w kartoniku ze słomką. Doprawdy nie wiem jakim cudem, ale jakimś magicznym, pieniędzy starczyło nam na styk. I może to wina zepsutego czytnika kodów kreskowych, który zeskanował tylko butelkę z czystą, a może to starszy pan sprzedawca, którego później ochrzciliśmy imieniem Wiesio, zlitował się nad nami i widząc naszą historię w gigantycznych dziurach w sercach pod ubraniami i skórą, i kośćmi i wszystkimi żyłami oraz ścięgnami wraz ze zmęczonymi mięśniami; może zlitował się nad nami i spuścił z ceny, biorąc na siebie dopłatę za produkty, bo było mu nas żal. Może. Jednak już się tego nie dowiemy, ponieważ nie wzięliśmy paragonu, a po położeniu pieniędzy na blacie, szybko wyszliśmy z dyskontu.

Potem, przy śmietniku pod sklepem, zużyliśmy pół paczki chusteczek, wydmuchując wypełnione po brzegi glutami nosy. I wypiliśmy nasze soczki, ponieważ nigdy nie miały służyć za popitę, a jedynie za gaśnicę dla płonących suchotą gardeł. Od naprzemiennych: płaczu i krzyków na siebie, byliśmy spragnieni.

Dopiero wtedy ruszyliśmy w siną dal, tam gdzie nogi nas poniosą, gdzieś w miasto, bocznymi uliczkami i tymi głównymi, spacerowaliśmy chodnikami i środkiem ulicy, po krawężnikach, próbując utrzymać równowagę, kiedy pity co chwilę z gwinta alkohol wytrącał nam błędnik, więc walczyliśmy o każdy kolejny krok, pilnując by nie upaść.

Dopiero wtedy zaczęliśmy opowiadać chwile z życia, które powinny śmieszyć, a tak naprawdę pogłębiały nasz smutek.

- Pamiętam jak w dzieciństwie złamałam kiedyś Kankuro nogę. Nie śmiej się, to nie było specjalnie, po prostu jechałam na rowerze, a ten dureń wbiegł mi na drogę. Chyba myślał, że się zatrzymam, ale miałam wtedy beznadziejny refleks i po prostu wjechałam prosto w niego. Kiedy Gaara pobiegł po mamę, była wściekła. Z pół godziny krzyczała na mnie i na niego, zanim zadzwoniła po pogotowie i zainteresowała się stanem zdrowia tego debila, a on całe pół godziny płakał z bólu. Zawsze taka była, najpierw wybuchała emocjami, a dopiero potem myślała racjonalnie.

- Twoje zupełne przeciwieństwo - podsumował Shikamaru.

- Nie do końca. W młodości też taka byłam, ale musiałam dorosnąć i zacząć najpierw myśleć, a potem mówić.

- W młodości - zakpił, wypijając kolejny łyk wódki. Butelka była w połowie pusta i przestaliśmy się już krzywić na smak alkoholu. - Brzmisz jak zgorzkniała staruszka.

- Bo czasem się tak czuję, szczególnie gdy za nią tęsknię. Czasem mam wrażenie, że minęły wieki od jej śmierci, a czasem że jeszcze wczoraj czyściłam wannę z jej krwi środkiem dezynfekującym.

- Więc ja pewnie też szybko się zestarzeję.

Innym natomiast razem:

- Albo dzień piątych urodzin Gaary. To była jakaś groteska! Mama zaprosiła jakichś gości: znajomych i swojego brata, a naszego wujka. Mój ojciec nie miał rodzeństwa a dziadkowie nie mogli przyjechać. Mama upiekła tort, był wielki i truskawkowy. Pomagałam jej go robić, układałam owoce na wierzchu i oczywiście wylizywałam każdą miskę po kremie. Ale to nieważne. Jak niosła ten tort, już z zapalonymi świeczkami, wtedy dziecko któregoś kolegi ojca weszło jej pod nogi i mama upuściła tort do dołu spodem na podłogę. Cały się rozwalił a świeczki wypaliły dziury w kilku miejscach w dywanie. Wtedy roześmiała się na całe gardło i stwierdziła, że i tak był niedobry, więc to żadna strata. Dopiero po przyjęciu zaczęła płakać, że wyszła na idiotkę a jej piękny i smaczny tort umarł śmiercią tragiczną. Przed ludźmi zawsze udawała opanowaną damę, kiedy w rzeczywistości była rozhizteryzowaną choleryczką.

- Czyli znowu trochę jak ty - mówił, całując mnie raz po raz w usta. Stanęliśmy chwilowo pod latarnią i Shikamaru uporczywie próbował wgnieść mnie w siebie i słup jednocześnie. - Niepoprawna aktorka, która prawdziwe emocje pokazuje tylko przy najbliższych.

- Trochę tak - wymamrotałam, zanim wepchnął mi język w usta. Zaczęliśmy całować się jak szaleni pod latarnią na jakimś bogatym osiedlu. Może nawet na osiedlu mojego ojca? Może przed jego domem? Nieistotne.

Shikamaru też opowiedział kilka anegdotek. Na przykład:

- W wieku siedmiu albo ośmiu lat ojciec zabrał mnie do swojej pracy. Wiesz, na komisariat i do jego biura. Nienawidziłem go za to i kochałem. Nienawidziłem, bo przez trzy godziny zostawił mnie na pastwę losu z koleżankami z pracy, które co chwile powtarzały, że jestem uroczy i tak bardzo podobny do taty i dziesięć tysięcy razy pytały się, czy chcę coś narysować, bo mają kredki. A ja dziesięć tysięcy razy odpowiadałem im, że nie chcę rysować, bo to jest zbyt kłopotliwe, ale one i tak przyniosły mi te głupie kredki i głupie kartki, i musiałem narysować im kwadratowy dom, słońce i chmury, bo inaczej by się nie odczepiły.

Mogłam na to jedynie wybuchnąć śmiechem i zawiesić się na jego ramieniu, ponieważ znów szliśmy nieznanymi mi uliczkami.

- No ale potem mnie uratował i zabrał do pokoju przesłuchań. Akurat mieli tam jakiegoś więźnia i mogłem przez lustro weneckie obserwować, jak go przesłuchują. W między czasie instruował mnie, jak powinno się takie przesłuchanie przeprowadzać, mówił, że zazwyczaj to on przepytuje więźniów, tłumaczył, na czym polega jego praca. Potem więzień dostał w mordę, więc ojciec mnie wyprowadził i pokazał swój gabinet. Był całkowicie zawalony stertami dokumentów, to był jakiś obłęd, stać w tym wielkim, jak dla siedmio czy ośmiolatka pokoju i wszędzie wokół widzieć kolumny papieru. Na ścianach wisiały bronie i odznaki mojego ojca. Miał nawet czapkę detektywa, dostał ją od kumpli w ramach żartu, kiedy został mianowany naczelnym śledczym w naszym mieście. Założył mi ją na głowę i obiecał, że jeśli pójdę w jego ślady, to kiedyś mi ją odda tak na dobry start. - Uśmiechnął się przez zgromadzone w oczach łzy. - I wtedy postanowiłem, że rzeczywiście pójdę w jego ślady.

- Chcesz pracować w policji? - Zaskoczył mnie, chociaż właściwie powinnam się była tego spodziewać.

- Taki jest plan. - Wzruszył ramionami a następnie mnie nimi objął. - Akademia Policyjna jest u nas na wysokim poziomie i wstępnie przeglądałem już kierunki. Można wybrać coś pokrewnego do detektywistyki. Ale to dopiero plany, maturę mam dopiero za rok. Do tej pory może się coś zmienić.

- Co na przykład?

- Na przykład matka może mnie wydziedziczyć za taki bzdurny pomysł, po tym co się stało.

Tak spędziliśmy bite dwie godziny. Po wyrzuceniu pustej butelki, byliśmy całkowicie pijani i na zmianę: rozbawieni lub zrozpaczeni. Bawił nas chodnik, który uciekał nam spod nóg i to, jak obijaliśmy się o siebie i inne przeszkody na drodze. Z pewnością rano obudzę się z posiniaczonymi nogami i gigantycznym kacem. Albo po południu, w zależności o której godzinie i gdzie się obudzimy.

Około piątej nad ranem znaleźliśmy się pod domem Shikamaru. Wciąż panował całkowity mrok, rozświetlany księżycem i ulicznymi latarniami, chłód się zaostrzył i nawet mimo upojenia alkoholowego dawał nam się we znaki.

Na paluszkach weszliśmy do środka, drzwi nie zdążyły skrzypnąć, obluzowane deski na schodach również. Niepostrzeżenie wdrapaliśmy się na górę, zakładając, że Yoshino Nara wzięła garść tabletek psychotropowych na dobry sen. W każdym razie nie natknęliśmy się na żadną żywą duszę (i nieżywą też, dzięki Bogu).

W pokoju Shikamaru zostałam wgnieciona w drzwi od wewnątrz. Wódka, zamiast otumanić mi zmysły, wyostrzyła je. Chociaż może po prostu wytrzeźwiałam w ułamku sekundy, doskonale wiedząc, co zaraz nastąpi? Byłam rozbierana stopniowo: wpierw buty i kurtka. Shikamaru opiekowałam się równie pieczołowicie, jak on mną - i jego kurtka wylądowała na podłodze, ja jednak od razu dodałam do tego bluzę wraz z koszulką. Zdecydowanie wyprzedzałam go w konkursie na rozbieranie partnera do naga, bo wkrótce i spodnie opadły z jego bioder. Shikamaru za bardzo był skupiony na całowaniu mnie, na zabieraniu mi każdego oddechu i wyduszaniu kolejnych jęków.

- Kocham cię - wyszeptałam pchana impulsem, kiedy rozpiął zamek moich jeansów, kąsając zarazem płatek ucha.

- Wiem.

Pozbył się bluzy i koszulki. Spojrzał mi w oczy w oczekiwaniu na sygnał, znak, że pozwalam mu zrobić ze sobą wszystko. Że poddaję się bez walki. Gdy skinęłam głową, wypuściwszy z ust drżący oddech, wsunął prawą rękę pod moje majtki. Mięśnie mi stężały, znieruchomiałam, nie ośmieliłam się ruszyć, ponieważ sforsował barierę niewinności, której do tej pory broniłam jak największego skarbu, dając mi do zrozumienia, że nieodwracalnie stałam się jego.

- Przepraszam, jeśli cię dziś skrzywdzę - mówił, całując mój dekolt i drugą ręką rozpinając stanik. Zajęło mu to pięć sekund, co nie było nawet dziwne. Musiał mieć wprawę po związku z Ino.

Wyciągnął rękę z mojego krocza i przyciągnął do siebie za biodra. Dłońmi jeździł po pośladkach, stykaliśmy się nagimi klatkami piersiowymi i to uczucie było oszałamiająco niesamowite. Skóra w skórę. Pomyślałam, że splecenie się naszych żył wcale nie było czymś niemożliwym, bo miałam wrażenie, że teraz, właśnie w tej chwili to robią, plączą się już na zawsze.

Z opóźnieniem zauważyłam, że kierujemy się do łóżka Shikamaru a już po chwili leżałam na miękkiej pościeli, pod nim, pod mężczyzną, który rankiem czternastego grudnia miał mnie rozdziewiczyć.

Taka krzywda nie jest krzywdą, kochanie. A nawet jeśli, to proszę, zrób mi jakąś krzywdę.

- Jesteś pewna, że to konieczne? - spytał Sasuke, przystając na półpiętrze klatki schodowej. Idąca przed nim Sakura nawet na moment nie przestała wdrapywać się w górę.

- Jestem. Chodź - rzuciła spokojnie przez ramię.

Posłuchał jak pies podążający za swoją panią. Musiał komuś zaufać i padło na nią, na Sakurę Haruno, jego Nadzieję na wersję życia vol 2.0.

- Przygotuj się - dodała, stając przed drzwiami mieszkania Naruto z ręką zawieszoną nad przyciskiem dzwonka.

- Na co? - Myślał, że życie nie mogło go już niczym zaskoczyć.

- Na możliwość złamanego nosa. - Parsknął śmiechem; na to był gotowy jak nigdy. Przypuszczał atak na swoją osobę jeszcze co najmniej dwa razy. - Naruto będzie rozdrażniony, bo go obudzimy. A twoja historia go nie zachwyci. I pamiętaj, że jeśli będzie chciał jechać z nami, musisz wybić mu to z głowy za wszelką cenę. On ma tu zostać jako nasze alibi.

- Wiem, wiem - odparł, rozczochrując sobie włosy. - Dzwoń już.

Sakura przycisnęła przycisk i za drzwiami usłyszeli stłumione ding-dong. Spodziewali się, że dobudzenie Uzumakiego o piątej trzydzieści nad ranem będzie trudnym zadaniem, dlatego dzwoniła raz za razem przez ponad minutę. Wtedy zamek puścił a w przejściu stanął ich zaspany przyjaciel.

- Co jest, kurwa? - spytał, przecierając oczy. Z włosami postawionymi na wszystkie strony i w pomarańczowych slipkach wyglądał niemal komicznie. - Co wy tu robicie? Razem? I - spojrzał na nagi nadgarstek, jakby chcąc zobaczyć na nim wskazówki zegarka - która to godzina?

- Przed szóstą, młotku, nie panikuj. Przyszliśmy pogadać, to ważne - odparł Sasuke.

- Tak ważne, że musicie mnie budzić o tak nieludzkiej porze? - jęknął, opierając głowę o framugę. - Wpakowałeś się w coś?

Sakura zaśmiała się pod nosem.

- O tak, dokumentnie spierdolił sprawę - rzuciła, wpychając się między drzwi a Uzumakiego. - Mamy duży problem i musisz pomóc nam go rozwiązać, Naruto.

,,-Wiesz co jest dziwne? - powtarza.

-Co jest dziwne?

-Że czuję się przy tobie jak kobieta.

-Powinnaś inaczej.

-Czuję się przy tobie jak prawdziwa kobieta. Nie wiem dlaczego. Bo sprawiasz, że czuję się uszkodzona. Wykorzystana. Każda kobieta jest trochę uszkodzona i trochę wykorzystana.”

~J. Żulczyk ,,Ślepnąc od świateł”

Od Autorki: Mogło być ciut dłużej, ale po 1) co chwilę mi ucina prąd, więc i Internet, więc chcę zdążyć udostępnić Miku plik, zanim zostanę odcięta (może) na dobre i po 2) napisałam dziś i tak prawie 7str (czyli pół rozdziału!), więc wybaczcie, ale na więcej nie mam już siły xdd

Błędy sprawdzę i poprawię za kilka dni pewnie, ale i tak powiem Wam, że lubię ten rozdział. Naprawdę, jest przeze mnie wyczekany, bo planowałam go już od prologu i w końcu jeeeesssttt, także mam nadzieję, że Wam się spodoba, bo i wena mnie przy nim nie opuszczała.

Ten rozdział sponsorował Pan Jakub Żulczyk, teksty z Nadzieją i Krzywdą też mu zawdzięczacie xdd Jestem pod wielkim wpływem jego twórczości, bo właśnie kończę czytać Radio Armageddon, które jest po prostu fenomenalne i już płaczę, bo zostało mi tylko 70str ;CCCCC I nie będzie więcej Cypriana i Nadziei ;CCCCC (swoją drogą, zajebiste imię dla książkowej postaci, uwielbiam!)

I tak na koniec: szczerze mam nadzieję (he he), że tym rozdziałem złamałam komuś serce, bo naprawdę się starałam, żeby wyszło smutno, melancholijnie, uczuciowo i te pe, i te de. (Cashmire, może Ty?)

No, to trzymajcie się! BUZIAKI ♥♥♥